30 มิถุนายน 2545 02:48 น.
ตื่น
ผมว่าจะขยับเป็นโคลงสี่สุภาพมาหลายครั้งแล้ว
วันนี้ขอลองดูสักหนนะครับ
ถ้ากระโดกกระเดกไปบ้างก็ขออำไพด้วยจ้าาา.... ฮิฮิ
หรือลมลวงบ่วงแร้ว..... กับดัก
โง่เง่าจึงถูกกัก............. เกลือกกลิ้ง
ก่อนรู้คู่ความรัก........... เพียงซื่อ สัตย์จริง
ใจเจ็บจางจนทิ้ง........... ที่รู้ เพียงลม
23 มิถุนายน 2545 22:50 น.
ตื่น
มีคนเค้าบอก...... ว่าผมรักคุณ
ทำผมหัวหมุน..... รักคุณตรงไหน.?
แค่พูดแค่จา....... ก็ว่ากันไป
มันเกี่ยวตรงไหน.... ว่าต้องรักคุณ
มีคนเค้าบอก....... ว่าผมเกลียดคุณ
ทำผมหัวหมุน...... เกลียดคุณตรงไหน.?
แค่ไม่สบตา......... จะบ้าหรือไร.?
จำเป็นตรงไหน......... ว่าต้องเกลียดคุณ
มีคนเค้าบอก.......... ว่าผมแค้นคุณ
ทำผมหัวหมุน......... แค้นคุณทำไม.?
แค่รักปนเกลียด.... จะเครียดไปใย
เพราะถึงอย่างไร....... ก็ไม่บอกคุณ
แต่เมื่อคุณคง................ ไม่มีวันรู้
ถึงสิ่งที่อยู่...................... ในใจของผม
ซึ่งทำเย็นชา.................. หน้าชื่นอกตรม
หวังเพียงเสียงลม........... หายใจใครกัน
เสียงคุณถอนใจ..............ไฉนน่าเศร้า
เสียงหัวเราะกระเส่า........ใครเล่าเรื่องขัน
สายลมโอนอ่อน............... ลอดผ่านจมูกน้อยนั้น.....
รอบกายก็พลัน................ อวลอุ่นกรุ่นไอ
หรือนี่เป็น................. ความรู้สึกรัก
ที่ได้ประจักษ์............. ขึ้นในใจ
ฉันก็ไม่รู้................... ว่าเป็นอย่างไร
แต่อยากบอกให้......... ขอแค่เสียงลมหายใจของเธอ......
------------------------------------------------------------
ข้างบนน่ะของเก่าครับ... ฮิฮิ ( ยาวจัง )
ต่อนะครับ
ขอเพียงได้นั่ง.......ห้องที่เธอนั่ง
ขอเพียงได้หวัง.....ในสิ่งที่เธอฝัน
ขอเพียงได้คิด.......ว่าเราไม่ลืมกัน
ขอเพียงเท่านั้น......ฉันก็ยินดี
ความเป็นจริง....... เป็นอย่างไรใครเล่าสน
เมื่อดวงกมล........... ของฉัน ในวันนี้
อบอุ่นด้วยไอรัก......และความภักดี
เพียงได้นั่งสูดลมหายใจของเธอที่นี่....... ก็มีค่าเพียงพอ.......
21 มิถุนายน 2545 23:34 น.
ตื่น
จูบเบาเบา เท่าที่ใจ ยอมให้จูบ
หัวใจวูบ จูบดื่มด่ำ ทำใจฝัน
ปากน้อยน้อย ปรางน้องนาง ดั่งแพรพรรณ
จุมพิตฉัน พลันสั่นเทา แม้เบาบาง....
ชีวิตนี้ มีวันใด จะลืมได้
จูบนี้คล้าย กายกับจิต คิดสะสาง
จะตามใจ หรือตามกาย เลือกสักทาง..?
นวลน้องนาง พี่ผิดหรือ?..... ที่ซื่อเกิน.....
ใจนี้ดั่ง ลอยลับ ไปกับจูบ
เลือดฉีดสูบ จูบพร่างพราย อายและเขิน
กายโน้มนำ เกือบทำพลาด ผิดยับเยิน
มิอาจพา เธอมาเดิน เผชิญชะตา
พี่เป็นคน ไร้ราก เป็นซากศพ
ชีวิตลบ ยากพบใคร ให้โหยหา
มิอยากเสี่ยง เบี่ยงทางใคร ให้เสียเวลา
ไปดีเถอะหนา..... อย่าเสียใจ..... ฉันไม่ดีพอ.......
20 มิถุนายน 2545 22:43 น.
ตื่น
อยากจะลืม ใช่ไหม เพราะใจช้ำ
ใจเจ้ากรรม ไม่ยอมลืม ดื่มด่ำฝัน
ใจมันคง มิอยากลืม ก็ช่างมัน
ใจเรานั้น คงแกร่งพอ ไม่ขอลืม
ใจยังจำ เพราะอะไร คิดไม่ออก
ใยจึงตอก ย้ำใจ มิให้ปลื้ม
ความทรงจำ ทำลายใจ ใยไม่ลืม
หรือแค่ยืม ตอนที่สุข กลบทุกข์ใจ
ใจดังเป็น คล้ายแก้ว แพร้วเพริดพริ้ง
แต่ไม่กริ่ง เกรงแตกร้าว คราวครั้งไหน
ใยต้องต่อ ให้เหมือนเดิม เสมอไป
จะหลอมใหม่ ใส่สีสัน...... ที่ฉันต้องการ.... ( ^-^ )
20 มิถุนายน 2545 22:36 น.
ตื่น
เธอบอกว่าช้ำ เพราะหัวใจแหลก
เธอบอกแปลกแปลก ว่าแหลกสลาย
เธอบอกว่าช้ำไปจวบวันตาย
หรือเธอมิคลาย มิยอมลืมมัน
เธอเอาคำลวง มาห่วงโหยหา
เธอจดจำมา ทำลายความฝัน
เธอจำคนเลว นั้นไว้ทุกวัน
เธอทำเช่นนั้นแล้วได้อะไร.......
หน้าส่วนตัว
941
