13 กรกฎาคม 2547 12:41 น.
ตีลังกาท้าฝัน
แอบรักเธออยู่ในใจ
เธอคงไม่รู้ใช่ไหมกับความรู้สึกนี้
ก็เธอเห็นฉันเป็นเพียงเพื่อนที่แสนดี
และเธอก็ยังมีใครคนนั้นในหัวใจ
เป็นฉันบ้าง ไม่ได้หรอ
ให้เป็นใครคนที่เธอเฝ้ารอ จะได้ไหม
อยากเป็นคนที่เธอคิดถึงอยู่เต็มหัวใจ
อยากเป็นคนที่เธอรักใคร่ และใยดี
12 กรกฎาคม 2547 12:55 น.
ตีลังกาท้าฝัน
อบอุ่นในคืนหนาว
เพราะมีดวงดาวอยู่เป็นเพื่อน
แสงที่ส่องลงมายังคอยย้ำเตือน
ไม่ให้ลืมเลือนคืนนั้นฉันกับเธอ
อ้อมกอดที่เคยได้ชิดใกล้
เสียงกระซิบยังคงดังอยู่ในใจฉันเสมอ
ผมรักคุณนะ และทุกครั้งที่อยู่กับเธอ
หัวใจมันเพ้อก็เพราะ รักเธอ ไม่แพ้กัน
12 กรกฎาคม 2547 12:50 น.
ตีลังกาท้าฝัน
เกิดมาก็แค่คนธรรมดาเดินดิน
ไม่ได้พิเศษกว่าใครทั้งสิ้นในโลกนี้
มีสิทธิ์คิดผิดพลาดไปโดยไม่ได้ตั้งใจก็มี
และบางทีที่รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำ
ที่ทำไปเพราะบังคับใจตัวเองไม่ได้
ห้ามหัวใจไม่ให้รักใครทำไม่ได้แบบนั้น
มันทรมานเกินไปที่จะต้องบีบคั้นหัวใจให้จดจำ
ให้คอยย้ำว่าให้..ห้ามใจ..ตัวเอง..
รักใครแค่สักครั้งหนึ่ง..
มันก็มีความหมายลึกซึ้งเหลือหลาย..
ชีวิตคนเรานั้นเหลือเวลาไม่มากมาย
สิ่งใดที่รักษาหัวใจให้บานฉ่ำได้ เราจะทำ
และถ้าความรักคือสิ่งที่สวยงาม..
คงไม่มีใครเอ่ยนิยามความรัก..ให้จบได้
เพราะทัศนคติทุกคนแตกต่างกันออกไป
แต่มีสิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจว่า เหมือนกัน
นั่นคือ ความผูกพันของใจสองใจ
ที่ยังรักใคร่และคงมั่น
ถึงแม้วันใดที่เค้าทั้ง 2 ต้องจากกัน
เค้าก็คงจะไม่ลืมความหลังคงมั่น..ไว้ปลายทาง
และเหมือนกับฉันตอนนี้..
ที่ยังคงรักเธออยู่ดี แม้จะมีใครขัดขวาง..
เพราะเส้นทางรัก..ไม่สามารถวางแผนได้ตามโปรเจคงาน
และหัวใจฉันก็ไม่อาจทรมานที่ต้องห้ามหัวใจไม่ให้รักเธอ..
ถึงใครจะว่าฉันผิดก็ช่างเค้าเถอะนะ
เพราะฉันพร้อมที่จะมอบหัวใจให้เธอ..อยู่เสมอ
รู้ทั้งรู้ว่าทางเดินหัวใจเรา..อาจต้องเก้อ..
หรือเป็นเพราะฉันเผลอ..ทำตามใจต้องการ
ถ้ารักเธอแล้วต้องผิดอีกนั้น..
ฉันคงต้องปล่อยตาใจฉัน..ตามสังขาร..
เพราะอดทนกับความทรมานไม่ได้..มันป่วยการ
เลยต้องทำให้..เผลอ..รักเธอนานๆ เพื่อที่หัวใจ
ซมซาน จะได้ฟื้นคืนกลับมา
12 กรกฎาคม 2547 12:41 น.
ตีลังกาท้าฝัน
ขอโทษนะ.. ที่ฉันทำได้เพียงแค่นี้
ปฏิเสธความรู้สึกดี-ดี ที่เธอนั้นมีให้แก่กัน
ขอโทษนะ..ที่ไม่อาจรับความรู้สึกนั้น
เพราะว่าในใจทุก-ทุกวัน เขาก็ยังผูกพันอยู่ในใจ
คงให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน
อยากให้เธอลืมเลือนฉันดีกว่า
ไม่อยากให้ใครต้องมาเสียน้ำตา
กับคนบ้า-บ้า ที่ลืมอดีตไม่ได้เสียที
12 กรกฎาคม 2547 12:33 น.
ตีลังกาท้าฝัน
คิดถึงเธอแทบบ้า
พอเจอหน้ากลับบอกว่า ไม่
ที่ต้องพูดไม่ตรงกับใจ
ก็เพราะอายไม่กล้าบอกกัน
คิดถึงจนแทบบ้า
แต่ไม่กล้าพูดไปอย่างนั้น
เพราะว่ากลัวเธอจะรู้ทัน
จึงได้แต่เก็บมันไว้ในใจ
หน้าส่วนตัว
714
