3 กรกฎาคม 2561 22:23 น.
ติตาดาลัน
ปลายน้ำค้าง
ฝนนั้นยังตั้งเค้าหม่นเทาทั่ว
โบกต้นรักหักขั้วแต่หัวค่ำ
ปุยเมฆนี้ที่คลุมเป็นกลุ่มดำ
ทอดตัวคล้อยลอยต่ำช่วยค้ำชู
กลีบเมฆเทาเบาหวิวเริ่มปลิวพัด
ฝากลมย้ำซ้ำซัดอย่าลัดลู่
กลิ่นหอมฟุ้งคลุ้งคงหลงฤดู
วิหคเหินเพลินคู่มิรู้นอน
จึงดอกไม้ใบช้ำกับคำเย้า
นั้นอาจแปลงแมงเม่ากระเซ้าซ่อน
รินหยาดฝนล้นคละหมู่ภมร
กลิ่นหอมหวนชวนย้อนเว้าวอนทัก
ก้านละมุนคุ้นเคลื่อนเขยื้อนไหว
คงรู้รับซับไซ้ไถลถัก
โปรยสายฝนปนหมอกช้ำชอกนัก
จึงหยากไย่ไร้หลัก ..ต้นรักชัง
น้ำค้างเอยเคยล้อเพียงคลอเคล้า
ความรักเราไยลี้ ..ไม่จีรัง !
รการตติ
หน้าส่วนตัว
1189
