3 กรกฎาคม 2561 22:23 น.
ติตาดาลัน
ปลายน้ำค้าง
ฝนนั้นยังตั้งเค้าหม่นเทาทั่ว
โบกต้นรักหักขั้วแต่หัวค่ำ
ปุยเมฆนี้ที่คลุมเป็นกลุ่มดำ
ทอดตัวคล้อยลอยต่ำช่วยค้ำชู
กลีบเมฆเทาเบาหวิวเริ่มปลิวพัด
ฝากลมย้ำซ้ำซัดอย่าลัดลู่
กลิ่นหอมฟุ้งคลุ้งคงหลงฤดู
วิหคเหินเพลินคู่มิรู้นอน
จึงดอกไม้ใบช้ำกับคำเย้า
นั้นอาจแปลงแมงเม่ากระเซ้าซ่อน
รินหยาดฝนล้นคละหมู่ภมร
กลิ่นหอมหวนชวนย้อนเว้าวอนทัก
ก้านละมุนคุ้นเคลื่อนเขยื้อนไหว
คงรู้รับซับไซ้ไถลถัก
โปรยสายฝนปนหมอกช้ำชอกนัก
จึงหยากไย่ไร้หลัก ..ต้นรักชัง
น้ำค้างเอยเคยล้อเพียงคลอเคล้า
ความรักเราไยลี้ ..ไม่จีรัง !
รการตติ
10 มีนาคม 2547 20:55 น.
ติตาดาลัน
ขอดวงใจตรึกตรองอย่าหมองหม่น
ในกมลดาลันยังฝันใฝ่
เห็นซบหน้าชันเข่าแล้วเหงาใจ
และรู้ในอุปทานของการคอย
เพราะดาลันทุกข์ยากลำบากยิ่ง
ดวงใจหญิงช้ำชอกก็ออกบ่อย
จึงเข้าใจสิ่งฝันอันเลื่อนลอย
และใจน้อยคอยข่มสายลมลวง
แม้วันนั้นดาลันขวัญสลาย
ดวงใจชายใครพลอยคอยเป็นห่วง
ปลอบปลุกใจหยุดยั้งทุกข์ทั้งปวง
ให้โชติช่วงสดใสได้อีกครา
วันนี้เห็นใบหน้าพาหมองเศร้า
ดาลันเฝ้าเอาใจรู้ไหมหนา
เหมือนครั้งหนึ่งซึ้งใจใครเยียวยา
ที่รักษาแผลใจให้ดาลัน
ใครที่ปลอบใจว่าอย่าร้องไห้
ยังจำได้ใครซับแก้มรับขวัญ
ผ้าเช็ดหน้าซับตาของดาลัน
มุมผ้านั้นปักสลับดับเบิ้ลที...T_T
ติตาดาลัน
24 พฤษภาคม 2546 23:06 น.
ติตาดาลัน
เมื่อก้าวออกนอกรั้วขาวในคราวนั้น
รู้ว่าวันเช่นนี้ไม่มีใหม่
สำนึกูของคนเคยใกล้ที่อยู่ไกล
ซาบซึ้งในไมตรีที่ได้รับ
เพื่อตอกย้ำความรู้สึกอันลึกล้ำ
ใครคนหนึ่งจำไปไม่หวนกลับ
ให้เป็นเพียงภาพฝันอันลึกลับ
ที่ประดับในใจอย่างไม่ลืม
มิอาจรู้ความเป็นไปในครั้งนั้น
สายสัมพันธ์ขาดใยคงได้ปลื้ม
หมดเสี้ยนหนามระกำคอยซ้ำเติม
คือการเริ่มทางใหม่ในชีวิต
ขอแสดงความยินดี ณ ที่นี้
จากวันที่เธอทำใครช้ำจิต
เธอย่อมมีสิทธิ์เสรีในความคิด
แม้จะปลิดใจใครไปหนึ่งดวง
ก็มีแต่วิญญาณอันไร้ร่าง
ไม่มีทางจับต้องเป็นของหวง
มีแต่ภาพเลือนลางอยู่กลางทรวง
ทียังลวงหลอกหลอนคอยชอนไช
4 มกราคม 2546 22:06 น.
ติตาดาลัน
เราพบกันวันสุดท้ายเหมือนตายจาก
ตาแห้งผากสบกันไม่หวั่นไหว
ความหมองหม่นเข้าครองเต็มห้องใจ
เมื่อเธอไม่ทายทักเลยสักนิด
หน้าเคร่งขรึมกิริยาเย็นชาเฉย
ไม่อาจเอ่ยพ้อทวงทักท้วงสิทธิ์
สังเวชเหลือเยื่อใยคนใกล้ชิด
ดุจยาพิษกัดกร่อนบั่นทอนรัก
อารมณ์เอ๋ยอารมณ์สุดข่มไหว
แอบน้อยใจซ่อนหน้าคราอกหัก
ค่าไมตรีที่ผ่านร้าวรานนัก
ซึ่งประจักษ์ชอกช้ากระหน่ำรุก
กับท่าทีหมางเมินเกินเหนี่ยวรั้ง
วิมานหวังพังภินท์จนสิ้นสุข
เจ็บปวดนักหัวใจดังไฟลุก
ระทมทุกข์ทรมาณจนกร้านชา
อยาถกล่าวคำออดอ้อนวิงวอนหวาน
ทิฐิค้านแข็งขืนฝืนสีหน้า
เมือไม่ผิดเรื่องจะง้อขอขมา
รู้เถิดว่ารอวันนี้ไม่มีวัน
ที่ทำได้เพียงเท่านี้น่ะดีแล้ว
เหมือนสิ้นแววอาลัยใจแปรผัน
จะเจ็บช้ำแค่ไหนไม่สำคัญ
เราสิ้นกันวันนี้เถิดที่รัก!!
12 ตุลาคม 2545 12:15 น.
ติตาดาลัน
เวลาจะพิสูจน์สิ่งที่ทำไป
ไม่ใช่คนไร้เหตุผล
ฉันก็คนธรรมดาหนึ่งคน
กับใจป่นป่นอีกหนึ่งใจ
ไม่ได้แก้ตัวแต่แพ้พ่าย
ไม่ได่ง่ายแต่ใจหวั่นไหว
ความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป
แล้วทำไม...ถึงได้ใจร้ายนัก..
หน้าส่วนตัว
1202
