9 มกราคม 2546 22:51 น.
ตาลหวาน
...ที่สุดแล้วก็แค่ความอ่อนไหว
ที่ผ่านเข้ามาล้อเล่นกับหัวใจในคืนหม่น
ต่อชีวิตให้หายเหงายามไร้เงาของผู้คน
เป็นละอองความร้าวรนในดวงตา
ที่สุดแล้วก็แค่ความไหวอ่อน
กับเธอที่ฉันเคยอาทรก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า
หัวใจได้ซึมซับสิ่งดีดี..ที่ชีวิตนี้คงจะไม่ได้มา
....นอกเหนือจากความรักที่มีค่า
ความอ่อนไหวก็ทำให้ฉันมีน้ำตาจนท่วมใจ..
9 มกราคม 2546 15:34 น.
ตาลหวาน
....ลมทะเลหอบฉันมาที่นี่
หากนกเสรีไม่ยินดีฉันคงไม่กลับมาหา
มาทอดตัวกับผืนทรายในวันที่ใครจากลา
มาย่ำเท้าคอยท่า..รอการกลับมาของดวงตะวัน
ที่ตรงนี้กับขอบฟ้ากว้าง
คนเหงาหนึ่งคนหลงทางอย่างใจสั่น
เมื่อวันเวลาได้พัดพาความรักไปจากกัน
ฉันจึงต้องรอมแรมตามหาความผูกพัน
แต่ทว่ามันกลับเปล่าดาย..
แม้แต่จันทร์ยังยิ้มให้อย่างเศร้าสร้อย
คล้ายจะปลอบโยนใจดวงน้อยที่คอย..หาย
สุดสายตาที่น้ำจรดฟ้าอีกปลาย
...คนบางคนได้แต่ทอดตัวอย่างเดียวดาย
เผื่อจะมีความรักของใครลอยมากับทะเล....
8 มกราคม 2546 13:37 น.
ตาลหวาน
จะรอฉันไหมคนดี
แม้ว่าเวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีจะทำให้ใครท้อ
เพื่อพิสูจน์ความผูกพันว่ามั่นคงพอ
หากคุณเต็มใจจะรออย่างอดทน
แล้วคุณจะรู้ว่ามันมีค่า
ความรักจะแต่งแต้มในดวงตาอย่างท่วมท้น
ขอเพียงคุณเชื่อมั่นผู้หญิงอย่างฉันสักคน
แล้วคำตอบของความอดทนฺ.....
คือการรักคุณหนึ่งคนอย่างหมดใจ
หน้าส่วนตัว
778
