20 เมษายน 2550 23:21 น.
ตาทึบ
เราต้องยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
ให้หลากหลายมากขึ้น .. เพราะนั้นคือ
ส่วนประกอบลึกๆของตัวเราเอง...
และต้องพยายามปล่อยวางเสียบ้าง
กับมุมมองที่ชอบทำร้ายตัวเอง
เพราะในเวลาที่เราคิดถึงใครบางคน
ทำไมต้องตั้งคำถามว่า ใครคนนั้น
คิดถึงเราหรือเปล่า ...
เพราะจริงๆแล้วในเวลาเดียวกัน
อาจจะมีใครที่คิดถึงเราอยู่ก็ได้
โดยตัวเราเองก็ไม่สามารถรับรู้ได้เลย ...
ในวันเวลาที่ตัวเราล่องลอยอยู่
กับความฝัน ขออย่าได้นำความจริง
มาเปรียบเทียบ เพราะนั้นคือการตัดตอน
วันเวลาและความฝันของตัวเอง
เพราะความฝันคือการจมดิ่งในความสุข
ใยเราต้องไปดึงตัวเองขึ้นมา
และเมื่อถึงวันต้องเดินไปกับความจริง
ต้องยึดมั้นในความรักของตัวเอง
ไม่ใช่ไปยึดครองความรักของคนอื่น
การไม่ได้ไปยืนบนใจของคนคนนั้น
ก็ขอให้มีความสุขกับการที่มีคนคนนั่น
มาอยู่ในใจของตัวเราเอง
อย่าเรียกร้องถึงปาฏิหารย์ .. หากตัวเอง
มาสายกว่าคนอื่น เพราะการได้พบและรัก
ใครสักคน... คือสิ่งปาฏิหารย์อยู่แล้ว
และอย่าเสียใจกับการที่ใครสักคนไม่รักตอบ
เพราะขอให้รู้และเข้าใจคำว่า "ปาฏิหารย์"
ขอให้ชื่นชมและยิ้มรับกับความรักครั้งนี้
เพราะนั้นคือการได้พบกับสิ่งที่เรารักมากกว่าตัวเอง
... ขอแค่กำลังใจเพื่อพาตัวเองผ่านจุดนี้
ตาทึบ
19 เมษายน 2550 20:00 น.
ตาทึบ
เวลาที่ต้องเดิน
โดยไร้ซึ่งความเป็นตัวตนของตัวเอง
คล้ายว่าต้องนับทุกก้าวย่างที่ย่ำผ่าน
เพื่อให้ลงเหลือหรือทิ้งร่องรอยไว้ให้จำ
ก้าวแต่ล่ะก้าวที่บอกว่าต้องทำเพื่อใคร
มันคือความสุขที่ต้องผ่านการต่อรอง
รอยยิ้มที่ฝากมากับคราบของความอ่อนแอ
รักตอบแทนตัวเราเองได้ปานนี้หรือ
รักเปลี่ยนแปลงตัวเราได้มากมายจริงหรือ
แล้วเมื่อถึงวันที่รักโรยร้าง
เราจะหลงเหลือตัวตนของตัวเองหรือเปล่า
เราจะถอยกลับไปยืนที่เดิมๆ ได้หรือไม่
แล้ววันเวลานั้นยังอยู่อีกไกล มั้ย..
การทำเพื่อใครบางคนโดยไม่หลงเหลือ
ความรักให้กับตัวเอง . ผิดมั้ย
หน้าส่วนตัว
1309
