10 กรกฎาคม 2552 17:33 น.
ตันหยงเหนือ
คิดถึง............จึงเริ่มจับปากกามาขีดเขียน
คิดถึง............จึงเริ่มเพียรเที่ยวค้นหา
คิดถึง............จึงอยากเห็นหน้าแก้วกานดา
คิดถึง............คำพูดจาประสาเธอ
เจอ.................แล้วไยทำไมต้องพลัดพราก
เจอ.................แล้วไยจำจากกันเสมอ
เจอ.................แล้วไยไม่หยุดฉุดรั้งเธอ
เจอ................แล้วไยไม่บอกสิ่งที่ตั้งใจ
กลับ.............มานั่งเสียใจทำไมนี่
กลับ............มาคิดทำตัวใหม่ให้สมหวัง
กลับ...........มาทำให้สิ่งที่เธอตั้งใจฝัน
กลับ..........มาก่อมั่นเพื่อเธอกลับหวลคืน
เริ่ม..............มาสานสัมพันธ์กันอีกครั้ง
เริ่ม.............มาสร้างความฝันกันอีกหน
เริ่ม............ชีวิตกันใหม่ใม่วกวน
เริ่ม............เดินเคียงคู่กันนิรันดร
9 มิถุนายน 2552 22:45 น.
ตันหยงเหนือ
ห้วงคำนึงคิดถึงสิ่งที่ผ่าน
หาเหตุที่ร้าวฉานในใจฉัน
อยากจะรู้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน
พอจับได้ก็กลายเป็นร้าวรอน
นึกถึงวันแรกที่พานพบประสบรัก
ใจเต้นตึกตั๊กเมือเธอบอกรักฉัน
เหมือนตัวลอยล่องเคว้งคว้างพลัน
ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่างเหลือเพียงเธอ
จวบจนสิ้นปีที่สี่เข้าสู่ปีที่ห้า
ความรู้สึกเริ่มอ้างว้างธอห่างเหิน
จากทุกวันเย็นย่ำมาพบเจอ
กลับเป็นเว้นวันเจอและนานวันมา
ครั้นโทรไปหาเธอว่าฉันแสนรำคาญ
คอยแต่ถามซ้ำซ้ำว่าอยู่ที่ไหน
ไม่เคยถามว่าฉันรู้สึกเป็นอย่างไร
เมื่อถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างเดียวดาย
๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙๙
1 มิถุนายน 2552 13:14 น.
ตันหยงเหนือ
คิดถึงเพือนจึงแวะมาเยี่ยมหา
พร้อมบทกลอนที่อ่อนล้าแทบหมดแรง
พบรอยยิ้มบนหน้าเพื่อนแสนสดใส
ลบความขุ่นข้องหมองใจลงไปพลัน
ยามเหนื่อยล้าฉันพลันเปิดหน้ากลอน
อ่านบทกลอนของเพื่อนที่หลากหลาย
ทั้งหวานหอมความรักและกำลังใจ
ช่วยผ่อนคลายความเครียดที่ผ่านมา
ต้องขอโทษที่บางครั้งบทกลอนไม่อ่อนหวาน
เพียงก็เพื่ออยากแต่งบ้างตามประสาใจรัก
สร้างสัมผัสอักษระไม่ถูกต้องตามตำนาน
ก็ยังจะพยายามทเรียงร้อยถ้อยคำกลอน
ไปก่อนนะเริ่มจะเดินต่อได้
เข้ามาพักพิงแรงใจและห่วงหา
เติมพลังเต็มที่แล้วแก้วใจยา
ไปก่อนนาเจอกันวันหน้ามี
28 พฤษภาคม 2552 12:11 น.
ตันหยงเหนือ
ขออำลาไปก่อนนะตอนนี้
เนืองจากมีงานมากมายเข้ามาหา
ว่างเมื่อไหร่จะแวะเวียนเข้ามา
ขอชื่นชมความงามของบทกลอน
บทกลอนเพือนช่วยเตือนสติ
ช่วงชีวิตเวลาขาดหายคล้ายสับสน
อ่านบทกลอนเพือนช่วยจรรโลงตน
เพิ่มพูนความสุขล้นเป็นพลัง
คราหน้าฝนตกหนักเหมือนงานชุก
มาซอนซุกวุ่นวายข้างกายฉัน
อยากจะเขี่ยออกไปให้ไกลจัง
อนิจจังทำไม่ทันเจ้านายมา
25 พฤษภาคม 2552 01:06 น.
ตันหยงเหนือ
เรียบเรียงตัวหนังสือเป็นร้อยแก้ว
ความเพริศแพร้วกลั่นกรองและคัดสรร
ภาษาไทยนั้นสวยงามนานนับกาล
โบราณท่านเก่งจริงประดิดประดอย
รุ่นสู่รุ่นเฝ้ารักษามรดกที่ตกทอด
ทั้งกาพย์กลอนโคลงฉัทน์กาบมณี
ทั้งร้อยแก้วร้อยกลองและบทกวี
ฉันภูมิใจทีภาษาไทยมีหนึ่งเดียว
อยากจะให้รุ่นหลานช่วยรักษา
ภาษาไทยโปรดอย่างทิ้งโรยรา
ทรงคุณค่ามากมาย......นับคณา
เพื่อภาษาไทยเราเป็นหนึ่งเดียว
หน้าส่วนตัว
1895
