นี่เราเป็นอะไรไปนะ ทำไมใจถึงได้วุ่นว้าอย่างนี้ ไม่เห็นหน้าเขาหนึ่งวัน..แต่มันนานยังกับหนึ่งปี.. ทั้งๆที่ที่อยู่ใกล้แค่นี้...แต่ไม่กล้าที่จะไปเจอ อยากคุย..อยากทัก..อยากอยู่ใกล้ แต่กลัวเขารู้ความในใจตอนที่เผลอ.. เพราะไม่รู้จริงๆ..ว่าเขาคิดกับเรายังไงนะเออ ก็กลัวเก้อ..กลัวเพ้อไปเองลำพัง.. ทั้งๆที่ชอบมากเลยนะ เวลาสบตา..ก็เหมือนว่าเขามีใจทุกครั้ง.. แต่ไม่กล้าคิดต่อ..เพราะความจริงที่ยังไม่เคยรับฟัง อยากให้เขาบอกความในใจสักครั้ง... ...เราจะได้เลิกมานั่งวุ่นวายใจซะที