23 สิงหาคม 2546 14:12 น.
ตะแหง่ว
สมุดบันทึกจ๋า
เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยรู้ไหม
เป็นเพื่อนคนเดียวที่คอยห่วงใย
รับรู้ปัญหาในใจของฉันตลอดมา
มีหลายครั้งที่ฉันนึกท้ออแท้
รู้สึกว่าตนเองเป็นคนอ่อนแอนักหนา
เรื่องบางเรื่องเคยทำให้ฉันเสียนำตา
แต่ก็มีเธอเป็นผู้รับฟังปัญหาที่ดี
เธอทำให้แนรู้สึกไม่อ้างว้าง
กับการอยู่ในโลกกว้างที่น่าวุ่นวายใบนี้
โลกที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดี
โลกที่มีคนเห็นแก่ตัวอยู่ทั่วไป
ถึงแม้ไมมีใครเข้าใจฉัน
แต่ขอมีเธอเท่านั้นที่คอยรับรู้ความหวั่นไหว
ตลอดเวลาจะมีเธออยู่ข้างกาย
ทำให้ฉันก้าวอย่างมั่นใจไม่หวั่นเกรง บทกลอนไทย