13 พฤศจิกายน 2546 11:33 น.
ตะแหง่ว
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ไหนเธอบอกว่าจริงใจอย่างไรเล่า
หรือว่าที่ผ่านมาฉันเองหูเบา
ฟังผิดไปหรือปล่าวว่าเราผูกพัน
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ไหนเธอบอกว่าห่วงใยฉัน
บอกขอให้มีความสุขทุกวัน
หรือเป็นอีกครั้งที่ฉันฟังผิดไป
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ไหนเธอบอกว่าอย่าหวั่นไหว
จะมีเธอคอยเป็นกำลังใจ
ให้ฟันฝ่าอุปสรรคไปในครั้งนึง
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ฉันที่เคยมีเธออยู่ในความคิดถึง
คงทำใจยากถ้หากว่าวันนึง
ความรู้สึกลึกซึ้งในใจเธอจะเปลี่ยนไป....
12 พฤศจิกายน 2546 15:26 น.
ตะแหง่ว
เขาจะโกรธฉันรึปล่าว
กับเรื่องราวที่ผ่านมาคราวนั้น
ไม่ได้คิดว่าเธอมองมันสำคัญ
หรือว่าที่ผ่านมานั้นฉันทำให้เธอไม่พอใจ
ไม่สบายใจเลยนะ
ขอร้องล่ะ..อย่าโกรธเลยได้ไหม
ฉันก็ไม่รู้เธอจะคิดมากไป
แต่สัญญาได้ว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ
อยากขอโทษเธอในทุกสิ่ง
อยากบอกว่าเธอเป็นคนที่น่ารักจริงๆ
เป็นเพื่อนที่ดียิ่ง....คนเดียวจริงๆเท่าที่ฉันมี
11 พฤศจิกายน 2546 14:13 น.
ตะแหง่ว
ความวุ่นวายรายรอบกรอบชีวิต
ชวนให้คิดจิตวุ่นว้าพาหวั่นไหว
เหนื่อยเหลือเกินการเดินทางช่างแสนไกล
ยิ่งไขว่คว้าเท่าไหร่ยิ่งไม่เจอ
กับเรื่องราวคราวครั้งนี้ที่ได้พบ
ที่ประสบจบอย่างฝันอย่างนั้นเหรอ
ไม่หรอกนะถ้าความจริงสิ่งที่เจอ
จะเป็นเพียงความฝันเพ้อเผลอชั่วคราว
ตั้งใจทำหน้าที่อย่างดีแล้ว
แต่ไม่แคล้วถูกมองผิดจิตใครเขา
ไม่สามารถหยั่งถึงได้ด้วยใจเรา
ถูกผิดเล่าเอาอะไรไปวัดกัน
เบื่อความเห็นแก่ตัวมัวมนุษย์
ไม่สิ้นสุดหยุดกิเลสเศษตัณหา
ในวานนี้สิ่งที่ได้ทำมา
จะถือว่าเป็นความเขลาของเราเอง.......
10 พฤศจิกายน 2546 17:39 น.
ตะแหง่ว
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ
ขอบคุณในไมตรีที่มีให้
ขอบคุณนะสำหรับคำว่าห่วงใย
ขอบคุณที่คอยดูแลใจเรื่อยมา
ไม่รู้จะตอบแทนใจอย่างไรหรอก
ไม่รู้จะบอกออกไปอย่างไรหนา
เธอรู้สึกอย่างไรกับฉันที่ผ่านมา
ฉันก็จะมอบความรู้สึกนั้น......
....แถมด้วยความผูกพันในใจให้เธอ...
5 พฤศจิกายน 2546 15:49 น.
ตะแหง่ว
อยากมีรักสักนิดก็คิดหนัก
กลัวรักจากร้างลาพาใจหาย
ด้วยเห็นคนเคยรักมักช้ำใจ
ทำยังไงดีล่ะนี่ทีนี้เรา
มองทางไหนใครๆไม่ไร้คู่
เราสิอยู่คนเดียวเปลี่ยวใจเหงา
อยากมีคนปลอบให้หายคลายทุเลา
แต่ใจเจ้าก็กลัวช้ำน้ำคำชาย
เมื่อกลัวนักไม่ต้องรักไม่ต้องชอบ
อยู่ในกรอบกุลสตรีที่มั่นหมาย
ตั้งใจเรียนเขียนอ่านไม่นานไป
คงจะได้ใจรักแท้แน่นอนเอย...
หน้าส่วนตัว
2533
