23 พฤศจิกายน 2546 11:31 น.
ตะแหง่ว
เรื่องเล่านี้มีมาแต่คราโน้น
หญิงสาวคนหนึ่งนั้นฝันสลาย
เธออกหักจากคนรักยากหักใจ
ร่ำร้องไห้ฟูมฟายหน่ายสังคม
วันหนึ่งตอนบ่ายสองในห้องเช่า
เธอดื่มเหล้าเข้าจนมึนเพราะขื่นขม
รักหนอรักทำเราได้ให้ระทม
สุดตรอมตรมชอกช้ำระกำอุรา
จะขอเอาชีวิตนี้พลีให้รัก
ด้วยไม่อยากอยู่ต่อไปให้ผวา
เดินไปหยิบกรรไกรอันใหญ่มา
ตัดผมซะจนหมดหัวไม่กลัวอาย
เสร็จแล้วจึงเอามีดกรีดหั่นนิ้ว
ทั้งนิ้วมือนิ้วเท้าเอาเลือดไหล
หลังจากนั้นจึงนอนรอความตาย
คืนและวันผ่านไปหลายเพลา
โอ้อนิจจา!..หญิงสาวน่าสงสาร
เธอนั้นตัดใจตายแก้ไขปัญหา
หลังจากนี้อีกหลายปีต่อมา
มีชายหนุ่มนักศึกษามาพักกัน
ในคืนหนึ่งก่อนจะถึงวันสอบ
หนุ่มคนหนึ่งหอบหนังสือเอาไปอ่าน
ขณะนั้นไฟฟ้าดับลงพลัน!
แต่ช่างมัน!...ไม่เป็นไรใช้ตะเกียง
อ่านหนังสือไปได้อีกสักพัก
ก็ได้ยินกุก กุก กัก กัก จักคือเสียง
เงี่ยหูฟังยินแล้วแว่วสำเนียง
ดังมาจากลิ้นชักข้างเตียงนั่นไง
เดินไปดูอยากรู้หรือหูแว่ว
คงไม่แคล้วจิ้งจกให้สงสัย
ทันใดนั้น....ลิ้นชักก็เปิด! ออกทันใด
ชายหนุ่มแสนตกใจ....หงายหลังตึง!
และแล้ว...ก็มีมือโผล่ขึ้นมา
ชายหนุ่มแทบบ้าเพราะความนึกไม่ถึง
เพราะมือนั้น....ไม่มีนิ้วซักนิ้วนึง
ตามมาด้วยหัวซึ่งไม่มีผมซักเส้นเลย.
......................................................
แล้วโดเรม่อนก็ค้อนโนบิตะ
ทำไมล่ะ! ไม่เปิดลิ้นชักเอาไว้เฉยๆ
จะได้ออกไทแมชชีนง่ายเหมือนเคย
ทีนี้ขอเลย...ถ้าฉันมาอย่าปิดลิ้นชัก ขอสักที....
.......................
อั้ง อัง อัง....โดราเอ...ม่อน (กรุณาร้องเป็นเพลงโดเรม่อน อิ อิ)
22 พฤศจิกายน 2546 16:05 น.
ตะแหง่ว
ไม่รู้ใจเธอคิดอย่างไรกันแน่
บางครั้งก็ทำเหมือนแคร์...คอยดูแลเอาใจใส่ฉัน
แต่บางทีเธอก็เงียบหายไป...ไม่ส่งข่าวมาให้กัน
ทั้งๆที่เธอเคยบอกว่าห่วงใยฉันไง
เธอเคยบอกให้ฉันรอ
เคยบอกว่าอย่าท้อกับรักนี้ได้ไหม
ฉันก็สัญญากับเธอ...อย่างมั่นใจ
เพราะคิดว่ายังไงเธอคงไม่ใจร้ายทิ้งฉันลง
แต่ทว่า...มาวันนี้
ฉันคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายลุ่มหลง
ตั้งแต่เธอไปทำให้ใจฉันพะว้าพะวง
เพราะเธอไม่เคยส่งข่าวมา...แล้วถ้าเธอเปลี่ยนใจ...
..........ช่วยมาบอกให้ฉันรู้ที...
18 พฤศจิกายน 2546 09:04 น.
ตะแหง่ว
ฉัน......เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง~ อ่อนไหว
วันวันมีอะไรให้ทำตั้งมากมาย
แต่ก็ยังเผื่อเวลาว่างไว้...คิดถึงเธอ
เธอ......เป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก (อ้าว!)
จะเรียกว่าความรัก....มันจะได้เหรอ
เพราะฉันก็ไม่รู้ว่ารักที่แท้จริง...เป็นอย่างไรนะเออ
รู้เพียงแต่ว่าฉันคิดถึงเธอทุกวัน
เรา......อาจจะอยู่ห่างใกลกันมาก
แต่ความใกลห่างไม่ได้เป็นอุปสรรค...ระหว่างเธอฉัน
ถ้าวันนี้....เรายังคงมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน
บ้านกลอนไทยหลังนี้นั้น....ก็จะผูกพันเราไว้~ ด้วยใจ...
16 พฤศจิกายน 2546 12:53 น.
ตะแหง่ว
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ห้องสมุด
ในวันหยุดสุดสัปดาห์พาสดใส
มีชายหนุ่มนักศึกษามหาลัย
เข้าไปหาข้อมูลใช้ทำรายงาน
เดินเข้าลิฟท์ตัวนั้นกดชั้นสี่
เป็นแหล่งรวมหนังสือดีมีข่าวสาร
เหมาะสำหรับการค้นคว้าตัวรายงาน
ได้เล่มที่ต้องการนั้นนำมา
นั่งทำงานไปเรื่อยๆเมื่อยก็พัก
จวบเวลาเลยหลักจักค่ำหนา
โอ้! นี่มันหกโมงกว่ามัวลืมเวลา
เหลียวทางซ้ายแลทางขวาไม่เห็นใคร
บรรยากาศเงียบเชียบเกือบค่ำแล้ว
เห็นต้องแจวไปล่ะท่าไม่ไหว
เก็บหนังสือเข้าชั้น...ทันใดนั้นไง!
เหลือบตาไปมองเห็นใครบางคน
เอ๊ะ! หรือเราตาฝาดไปหรือไม่หว่า
ไม่หรอกน่ะ..เราอาจจะสับสน
แต่ภาพนั้นมันลางเลือนเคลื่อนวกวน
ชุดสีขาวลอยพ้นพื้น..มึนล่ะซี!
ไม่ไหวแน่แต่ทำไงได้ล่ะวะ
กล้าก็กล้ากลัวก็กลัวมัวรอรี่
เดี๋ยวเป็นได้หัวใจวายตายแน่ซี
นั่นมัน ผะ ผะ ผี!...เร็วรี่หนีออกไป
ถึงชั้นหนึ่งถามเขาเจ้าหน้าที่
ห้องสมุดนี้มีผีใช่หรือไม่
พี่เขาตอบน้องกินข้าวมาหรือไง
เมล็ดข้าวถึงได้ติดหางตา..........
14 พฤศจิกายน 2546 13:24 น.
ตะแหง่ว
อยากให้เธอคิดถึงกันบ้าง
ในบางเวลาที่อ้างว้างได้ไหม
จะมีฉันคอยเป็นกำลังใจ
คอยให้ไอแห่งความอบอุ่นแก่เธอ
เหมือนกับที่ฉันคิดถึงเธอตอนนี้
คิดว่ามีเธอใกล้ๆเสมอ
แม้ว่าขณะนี้เราไม่ได้พบเจอ
แต่ความรู้สึกของฉันและเธอจะไม่เปลี่ยนไป..
หน้าส่วนตัว
1017
