27 กุมภาพันธ์ 2547 11:46 น.
ตะแหง่ว
อากาศแสนสดใสในตอนเช้า
ดินคลอเคล้าดอกหญ้าพาสุขสันต์
ต่างเย้าหยอกหลอกล้อเล่นเช่นทุกวัน
สายลมเย็นแวะมาพัดก่อนผ่านไป
แจกันเมียงมองมาทางหน้าต่าง
เห็นดอกหญ้าน่ารักช่างสดใส
ถ้าเราได้ดอกหญ้ามาแนบกาย
คงจะเปลี่ยนรสชาติไปดีไม่เบา
จึงร้องบอกออกไป ไฮ้..ดอกหญ้า
เจ้ามาอยู่กับข้าได้รึปล่าว
รับรองว่าดังได้ไม่ต้องเดา
แล้วตัวเจ้าจะพร้อมพรั่งสู่สังคม
ขอบคุณนะแจกันที่ท่านแนะ
ตัวข้าแค่ดอกหญ้าหาเหมาะสม
ไม่อาจไปกับท่านได้ใจตรอมตรม
คงสิ้นลมถ้าต้องพรากห่างจากดิน
มันมีดีอะไรนั่นแจกันถาม
เป็นเพียงดินต้อยต่ำย่ำเหยียบสิ้น
อ้าว..แจกัน แม้ข้านั้นค่าเพียงดิน
แต่ไม่เคยดูหมิ่นติฉินใคร
ท่านแจกันขอให้ท่านไปเถอะนะ
ดอกหญ้าว่าข้าไม่อาจผันแปรได้
ข้ารักดินดินรักข้าถ้าเข้าใจ
นั่นดอกไม้ที่รอรักจากท่านจริง
แจกันยินคำกล่าวให้เศร้าจิต
ในใจคิดแค่ดอกหญ้ามาทำหยิ่ง
แล้วร้องบอกออกไปว่าอย่าหวังอิง
เมื่อเจ้าทิ้งโอกาสอันงดงาม
หลังแจกันจากไปได้สักครู่
ดินที่เฝ้าดูอยู่ก็เอ่ยถาม
ไม่เสียใจใช่ไหมจ๊ะดอกหญ้างาม
ที่มารักดินต้อยต่ำตัวดำเอา
ถึงแม้ท่านตัวดำคล้ำเป็นเหนี่ยง
ขอแค่เพียงจิตใจไม่ดำเท่า
ข้ารักท่านที่นิสัยใช่รูปเงา
ดอกหญ้ากล่าวเรารักกันจนวันตาย...
12 กุมภาพันธ์ 2547 14:17 น.
ตะแหง่ว
โธ่..เป็นวันอะไรกันนะวันนี้
ทำไมมีเรื่องวุ่นวายให้ปวดหัว
เรื่องทุกอย่างค้างคาใจไม่ลงตัว
มีแต่ความมืดมัวรอบตัวไป
จารย์นัดสอบบ่ายหนึ่งซึ่งเตรียมพร้อม
อ่านหนังสือหลายรอบพอตอบไหว
(บ่าย)หนึ่งก็แล้วสองก็แล้วคลาดแคล้วไป
จารย์ไม่มาทำไงแยกย้ายกัน
อีกวิชาสัทศาสตร์ให้หัดพูด
รีบเร่งรุดไปหาหน้าห้องนั้น
โธ่ทำไมไม่มาอีกนะจารย์
บ่ายสี่นัดจะบ่ายห้าหาไม่เจอ
กว่าจะพร้อมให้ซ้อมพูดอยู่ยกใหญ่
อาจารย์ไมไม่สอบไปเลยเหรอ
เดี๋ยวหนูต้องซ้อมร้องเพลงอีกนะเออ
โอ๊ะ..คงเก้อไม่ทันล่ะ เราช้าไป
เฮ่อ..เป็นวันวุ่นวายไรกันนะ
กลับมาห้องหลับตาเหงื่อล้าไหล
อ่ะ..พรุ่งนี้มีโปรเจคต้องเช็คไง
มะรืนไซร้สื่อการสอนนอนไม่ลง
ทำเสร็จไปกว่าครึ่งละตาจะปิด
นอนสักนิดเถิดน่าถ้าประสงค์
ถึงเวลาได้เองล่ะอย่าพะวง
ล้มตัวลงนอนล่ะ..ผ้าห่มคลุม....
6 กุมภาพันธ์ 2547 13:47 น.
ตะแหง่ว
ในความฝันแม่นั้นมานั่งข้าง
สองมือกางกอดลูกไว้ให้สุขขี
พอตื่นตาจึงรู้ว่าคือฝันดี
เพียงแค่นี้ก็มีพลังสู้ต่อไป
หวนคิดถึงถ้อยคำพ่อพร่ำสอน
อุปสรรคระรอนอย่าอ่อนไหว
คำพ่อบอกกล่าวย้ำจำขึ้นใจ
แม้จะเหงาเท่าไรไม่อ่อนแอ
อยู่ห่างบ้านยังดีที่มีเพื่อน
แต่ไม่เหมือนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่
กับเพื่อนนั้นผูกพันหมั่นดูแล
กับพ่อแม่คืออบอุ่นที่คุ้นใจ
ลูกสัญญาจะตั้งตาทำหน้าที่
เรียนให้ดีเพื่ออนาคตที่สดใส
อีกเดือนกว่าคงได้กลับบ้านไป
บ้านที่แสนสุขใจได้พักพิง
4 กุมภาพันธ์ 2547 11:54 น.
ตะแหง่ว
จากบ้านมาแสนไกลเหงาใจนัก
คิดถึงพ่อแม่ที่รักเป็นหนักหนา
อีกห้องนอนห้องน้อยคอยนิทรา
ป่านฉะนี้คงรอท่าเรามาเยือน
คิดถึงแกงกับข้าวฝีมือพ่อ
อร่อยเหาะหาใดใครเทียบเหมือน
ตักของแม่เคยหนุนอุ่นเนื้อเนียน
ความทรงจำมิลาเลื่อนเคลื่อนลับไป
เคยมองดาวพราวฟ้าที่หน้าบ้าน
ดาวกลุ่มนั้นพ่อบอกมันคือดาวไถ
ดวงเล็กๆเป็นกลุ่มตรงนั้นไง
เป็นตำนานดาวลูกไก่เล่าให้ฟัง
ค่ำคืนนี้ดูดาวเหงาจับจิต
ใจคอยคิดถึงแม่พ่อรออยู่หลัง
หลับตาลงฝันไปในภวังค์
แม่มานั่งกล่อมนิทรา...ลูกจ๋าหลับฝันดี...
30 มกราคม 2547 12:43 น.
ตะแหง่ว
เขายืนมองเธออยู่ตรงนั้น
จะไม่ไปพูดกันสักคำเลยเหรอ...
ปล่อยให้เป็นอย่างนี้....มันคงไม่ดีนักหรอกนะเธอ..
แต่เอาเถอะ...งั้นฉันขอพูดกับเธอให้เข้าใจ..
ฉันรู้.....ที่เธอเปลี่ยนไปอย่างนี้..
ก็เพราะเธอรู้สึกดีกับเขา..อย่างนั้นใช่ไหม..
ที่เธอรีๆรอๆอยู่...ฉันก็รู้ว่าเธอห่วงใย
แต่ฉันก็ไม่ใช่คนอ่อนแอเกินไป...แม้จะหวั่นไหวบ้าง..บางที
เดินไปหาเขาเถอะนะ...
ฉันไม่เป็นอะไรมากมายหรอกน่า...เชื่อสิ
เมื่อก่อน..ไม่มีเธอ ฉันก็อยู่มาได้..ไม่เห็นเป็นอะไรสักที
อาจจะเป็นพรุ่งนี้..หรือมะรืนนี้..ฉันคงเป็นคนที่ร่างเริงคนเดิม..
หน้าส่วนตัว
1416
