24 พฤศจิกายน 2547 16:35 น.
ตะแหง่ว
ตื่นแต่เช้าทุกวัน..
เพื่อจะเจอหน้าเธอนั้นก่อนเริ่มต้นวันใหม่
เธอจะรู้มั้ยนะ..ว่ามีคนหนึ่ง อยู่ใกล้ๆนี่ไง
แอบชอบเธอเข้าเต็มใจ...ตั้งแต่ได้พบกัน..
ไม่รู้ว่าเธอจะคิดตรงกันรึปล่าว..
แต่ถ้าให้เดา...ก็คิดว่าเธอคงชอบฉัน (อิอิ)
ไม่รู้สิ..แต่อยากบอกตัวเองอย่างนี้ทุกวัน..
เพราะว่ามันทำให้ฉันแอบยิ้มในใจ..ทุกที
เจอเธอทุกครั้ง..ก็อยากพูด..อยากทัก..นะ..
แต่ก็ประหม่าไม่กล้าแม้จะสบตาอย่างนี้..
กลัวแสดงอะไรออกไป..แล้วทำให้เธอรู้สึกไม่ดี...
ทั้งๆที่ความรู้สึกในใจที่มี...มันบอก..ชอบเธอ...
18 กันยายน 2547 15:48 น.
ตะแหง่ว
ที่รู้จักกันมา
เคยพูดคุยให้คำปรึกษาไม่ว่าเรื่องไหน
เวลาสุข เศร้า เหงา หรือมีเรื่องราวไม่สบายใจ
ต่างฝ่ายต่างรับฟังได้...ให้กำลังใจแก่กัน
มาวันนี้เราห่างกันไปช่วงหนึ่ง..
ฉันก็ไม่เคยนึกถึง..ว่ามิตรภาพของเราจะเปลี่ยนผัน
เพิ่งมารู้..เมื่อเธอบอก...คิดว่าฉันจะหลอกกัน..
ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทำให้เธอรู้สึกอย่างนั้น...หรืออย่างไร
ไม่รู้..ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ..
ทั้งๆที่เธอก็เป็นเพื่อนที่แสนดี..ที่ฉันจะมีได้..
ห่วงใยเธอจริงๆ...ไม่ได้แกล้งทำทุกสิ่งให้เธอเชื่อใจ
แต่ก็ไม่เป็นไร...เพราะฉันคงเป็นเด็กไม่เอาไหน..
...เป็นเพื่อนกับเธอคงไม่ได้..แต่ยังไงก็อยากเป็น..
16 กันยายน 2547 09:15 น.
ตะแหง่ว
เงียบหายไปเลยน๊า...
ไมไม่ติดต่อมาบ้างล่ะนี่
โทรศัพท์ก็ม่ายดัง...เมล์ก็ไม่เคยส่งมาซักที
ปล่อยให้ฉันรออยู่อย่างนี้ได้ยังไง..
เอ...รึว่าไม่ค่อยว่าง..
แต่น่าจะส่งข่าวมาบ้าง..ธุระยุ่งนักใช่ไหม..
รึว่าลืมไปแล้ว ว่าทางนี้ยังมีใคร
ที่คอยอยู่อย่างตั้งใจ...เป็นห่วงความเป็นไปของเธอ
อืมม์...ก็ไม่เป็นไรนะ
ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ..อย่าพลั้งเผลอ
ก่อนนอนห่มผ้าหนาๆ..แล้วหลับตาฝันดีนะเธอ
ถ้าอ่านกลอนนี้แล้วไม่โทรมานะเออ...
...ฉันก็ขอให้เธอโดนผีหลอกทั้งคืน..
10 กันยายน 2547 11:28 น.
ตะแหง่ว
เกิดเป็นคนธรรมดาค่าน้อยนิด
หนึ่งชีวิตหนึ่งจิตใจที่ไหวอ่อน
อยู่ในโลกหลอกเร้นเช่นละคร
แต่ละตอนน้ำเน่าเคล้าน้ำตา
มีหน้าที่ตอกย้ำจำใจเล่น
เดี๋ยวให้เป็นอย่างนั้นมากปัญหา
ความอึดอัดขัดเต็มห้องของอุรา
ใจอ่อนล้าพากายให้อ่อนแรง
แม้นต้องทำตามบทอดทนไว้
ยิ้มสู้ไปให้ใจได้เข้มแข็ง
แต่ข้างในเจ็บดังมีดมากรีดแทง
ฝืนทำแกร่งทั้งที่เจ็บหนาวเหน็บใจ
หน้าเวทีแม้ไม่มีที่พิงพัก
แต่หลังฉากตระหนักซึ้งถึงความหมาย
มีแม่พ่อก่อเกื้อเอื้ออุ่นกาย
ความอึดอึดกองไว้ณ..หน้าเวที
25 สิงหาคม 2547 13:42 น.
ตะแหง่ว
ความเข้มแข็งฉาบทาไว้กายภายนอก
แสดงออกเหมือนไม่แคร์แม้หวั่นไหว
คำกระทบกระทั่งช่างปะไร
ไม่เก็บมาใส่ใจให้ขุ่นเคือง
บอกตัวเองคนเราต่างหลากความคิด
ไปยึดติดทำไมในน้ำเสียง
คำพูดจาแม้ไพเราะเหมาะสำเนียง
แต่ความหมายนั้นเยี่ยงอื่นก็ขื่นใจ
ที่รับฟังเฉยๆได้ไม่โต้ตอบ
ไม่แม้แต่ยอมชี้แจงแถลงไข
ใช่ว่าฉันรับคำนี้ที่กล่าวไป
แต่รู้ว่าแก้ไม่ได้ในคำคน
ดูภายนอกอาจเข้มแข็งแกร่งอย่างเห็น
ถูกผิดเป็นอย่างไรไม่ปริปากบ่น
แต่อย่ายุให้หมดความอดทน
เดี๋ยวระเบิดออกมาหมดอย่าโทษกัน
หน้าส่วนตัว
811
