20 ธันวาคม 2550 18:20 น.
ตะวันยามเย็น
*-*-*- ใจของฉันครานี้ช่างโหวงเหวง -*-*-*
เปรียบเหมือนเรือโคลงเคลงกลางน้ำไหล
มันเงียบเหงาโดดเดี่ยวไม่มีใคร
ใจหวั่นไหวเมื่อข้างกายไม่มีเธอ
*-*- พรางเหม่อมอง..ท้องฟ้า..กลางเวหา -*-*
ดวงจันทรา..สวยเด่น..อยู่เสมอ
ดาวระยิบ..ส่องระยับ..เป็นเพื่อนเธอ
ให้ฉันเผลอ..อิจฉา..เจ้าจันทร์งาม
*-*-*- นั่งอิงแอบความเหงาที่เป็นเพื่อน -*-*-*
หมอกเลือน-เลือนเคลื่อนแผ่วแว่วเสียงถาม
ถึงความเหงา..จากระลอกคลื่นสายน้ำ
กับทุกยาม..ที่เปลี่ยวใจ..เพียงลำพัง
15 ธันวาคม 2550 10:33 น.
ตะวันยามเย็น
...เพียงเพราะลมพัดผ่านพร่างพราวพลิ้ว...
.......ใบปลิดปลิวตามแรงเจ้าลมไหว........
.....สายลมหนาว แผ่ว-แผ่ว พาเหงาใจ......
......เพรียกหาใครซักคนพร้อมข้างกาย....
....แต่ละวันแต่ละคืนยังฝันหา....
....แก้วกานดาดวงใจยังปองหมาย...
..ใครกันหนอพาเราปราศเดียวดาย..
..มานั่งมองจันทร์หงายเคียงข้างกัน..
หน้าส่วนตัว
1528
