ตะวันฉายส่องแสงสาดพาดทิวทุ่ง เส้นสายรุ้งทอดผ่านผสานฟ้า ดอกหญ้าขาววาววับงามจับตา เหล่าสกุณาโผผินบินกลับรัง สุดฟ้าไกลแสนคำนึงนึกถึงถิ่น เคยได้ยินสำเนียงเรียกเสียงเพรียกหา มาวันนี้ต้องจากไกลสุดสายตา ทิ้งท้องนาเศร้าโศกาน้ำตาริน ทุ่มเทไปสุดหัวใจในชีวิต ไม่เคยคิดท้อถอยคอยวาสนา ผ่านวันคืนที่หนาวเหน็บเจ็บกายา วันข้างหน้าที่ใฝ่ฝันนั้นเป็นจริง ตะวันฉายแสงส่องสาดพาดทางใหม่ จะก้าวไปด้วยใจมั่นไม่หวั่นไหว แม้ลำบากยากเย็นสักเพียงไร ยืนหยัดได้กล้าแกร่งดังแสงตะวัน
หน้าส่วนตัว
1317
