28 กรกฎาคม 2549 22:13 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
นิยามของคำว่าเพื่อนของคุณคืออะไรครับ ไม่รู้ว่าเพื่อคุณจะเหมือนเพื่อนผมหรือเปล่านะ เพื่อนผมคนนี้เธอชื่อ ดาหลา เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดก็ว่าได้ เธอมักจะอยู่ข้าง ๆ ผมเสมอ เวลาที่ผมเคว้งคว้าง และด้วยเหตุนี้แหละครับที่ทำให้ผมมองข้ามเธอไป จนเมื่อวันหนึ่ง วันที่เธอเดินจากผมไป ด้วยไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีน้ำตา ไม่มีแม้แต่คำล่ำลา ผมถึงได้รู้ว่าเธอ คือคนสำคัญของผม คนที่มีความหมายต่อชีวิตผม ผมรักเธอ.....
ไม่เป็นไรหรอกน่า.......โก้ รอให้มินท์เขาอารมณ์ดีก่อน ค่อยตามไปง้อก็ได้ ตอนนี้ใกล้สอบแล้ว โก้ต้องอ่านหนังสือบ้างนะ เดี๋ยวสอบไม่ได้จะแย่เข้าไปใหญ่
เป็นเวลานานเท่าไรแล้วไม่รู้ ที่ดาหลานั่งปลอบใจผม ทั้งที่เธอก็รู้ว่ามันไม่ทำให้ผมดีขึ้นเลย
แต่เรากลัวว่ามินท์เขาจะโกรธ แล้วไม่ยอมพูดกับเราอีกเลย ดาหลาก็รู้ว่ามินท์เป็นคนยังไง
ความจริงผมแค่อยากให้เธอหยุดพูดซะ เพราะมันยิ่งตอกย้ำผม
จนผมไปตามง้อมินท์สำเร็จ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะครับว่าทำไม มินท์ถึงยอมหายโกธรผมง่ายๆแบบนี้ ทั้งที่มินท์เป็นเด็กหัวดื้อ ใครจะเตือนยังไงก็ไม่ฟัง อย่างนี้แหละครับเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบโดนตามใจ
ดาหลารู้ไหมว่าเราง้อมินท์อยู่แป๊บเดียวเอง มินท์เขากลับมาบอกว่าเขาผิดเองที่เอาแต่ใจเกินไป
ผมเห็นดาหลาอึ้งๆเหมือนกันแต่เธอก็แค่พูดว่า
อืม สงสัยมินท์คงไม่อยากเลิกกับโก้นะ ถึงยอมอ่อนข้อให้ ปกติมินท์เขาไม่ยอมใครง่าย ๆ หรอก
เราก็ขอให้เป็นแบบนั้น เรารักมินท์มากเลยนะดาหลา เราคงจะอยู่ไม่ได้ถ้ามินท์จากเราไป เราอยากมีเขาไปตลอดชีวิต
มินท์เป็นเหมือนเจ้าหญิงของผมเลยนะครับ เด็กหญิงผมดำ นัยต์ตาสีนิล คนนั้น โตขึ้นมาความสวยของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ผมรู้จักกับมินท์มาตั้งแต่เด็ก เราเคยสัญญากันด้วยนะครับ ว่าถ้าเราโตขึ้น เราจะแต่งงานกัน ตลกนี้นะครับ แต่ผมนะซิครับฝั่งใจมาตลอด
จนเมื่อวันหนึ่ง ผมก็รู้ว่าความจริงว่า มินท์ทรยศผม!!! เธอมีคนใหม่เข้ามาในชีวิต คนๆนั้นจะเป็นใครล่ะครับ เพื่อผมเอง เข้าข่าย ชายโฉด หญิงชั่ว ผมขอเลิกกับมินท์เลยครับ ผมเห็นมินท์ร้องไห้ เหมือนความรักของผมกับมินท์จะจบด้วยดีนะครับ แต่ใช่ว่าผมจะไม่เจ็บ ผมเจ็บมาก ผมไม่ใช่คนที่อ่อนแอ แต่คราวนี้ น้ำตาของลูกผู้ชาย ไหลมาจากไหนมากมายก็ไม่รู้ อยากที่บอกแหละครับ ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใครจะเห็นน้ำตาของผมแน่นอน แต่ถึงยังไง ผมก็ยังต้องการคนที่จะมานั่งเป็นเพื่อน ๆ เวลานี้ เธอคนเดียวที่ผมต้องการ
ผมโทรหาดาหลาตั้งแต่เช้า รู้ทั้งรู้ว่าเธอคงยังไม่ตื่น แต่ผมต้องการคนมาอยู่เป็นเพื่อน จะพูดไปผมก็เห็นแก่ตัวนะครับ ไม่ค่อยเห็นความสำคัญของเธอหรอก เวลาที่ตัวเองมีความสุข
ฮาโหล มีอะไรเหรอโก้...โทรมาแต่เช้าเชี่ยว
เราเลิกกับมินท์แล้วดาหลา
ผมพูดออกไปทั้นที ที่รู้ว่าดาหลารับสายแล้ว พยายามมากเลยนะครับที่จะไม่ให้เธอรู้ ว่าผมกำลังร้องไห้อยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แค่ได้ยินเสียงของดาหลา ผมก็อยากระบายเรื่องที่ผมเจอมาให้เธอฟัง
ดาหลามาหาเราที่บ้านได้ไหม นะมาหาเราหน่อย
ได้ โก้รอดาหลาแป๊บหนึ่งนะ ดาหลาขอเวลาครึ่งชั่วโมง
ผมรู้สึกได้ว่าเธอคงใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงแน่ ๆ ผมนั่งรอการมาถึงของดาหลา จนเมื่อได้ยินเสียงออดดังขึ้น ผมก็รีบไปเปิดประตูทันที เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าเป็นการมาเยือนของใคร แต่ผิดครับ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ คืนคน ๆ เดียวกันกับที่ทำให้ผมเสียน้ำตา
สวัสดีค่ะ พี่โก้
มินท์มาได้ยังไงครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า
เดี๋ยวนี้ มินท์ต้องมีธุระหรือค่ะ ถึงจะมาหาโก้ได้
ครับ ผมไม่เห็นว่ามันจะมีความสำคัญอะไร ที่มินท์จะมาที่นี่อีก
เรายังเป็นเพื่อกันไม่ได้หรือค่ะ มินท์ว่าเราจบกันด้วยดีไม่ใช่หรือ
ผมไม่ได้อะไร และไม่เปิดประตูให้มินท์เข้ามาด้วย จริงอยู่นะครับ ว่าเราจบกันด้วยดี แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เจ็บ ผมยืนอยู่ตรงนั้น จนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของมินท์แล้ว น้ำตาของผมไหลมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้ผมรับมือกับมันได้ไม่ยาก เพราะผมรู้สึกชามาก จนไม่ค่อยรู้สึกอะไรแล้ว ผมสูดหายใจเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา จนผมหันหลังกลับไปในบ้าน เสียงออดครั้งที่สองก็ดังขึ้นอีก ผมหวังว่ามินท์คงไม่กลับมาใหม่ เพื่อไม่ให้มันค้างคาใจนาน ผมก็เปิดประตูเจอกับคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่ ถึงอยากเจอดาหลามากขนาดนี้
เกิดอะไรขึ้นเล่าให้เราฟังได้ไหม
เราจับได้ว่ามินท์มีคนอื่น คนอื่นที่ว่าคือเพื่อนเรา เขาสองคนหลอกเรา เขาเห็นเราเป็นอะไรเหรอดาหลา เขาเห็นความรู้สึกของเราเป็นของเล่นเหรอดาหลา
ผมรู้สึกว่าดวงตาของตัวเองร้านผ่าว ภาพข้างหน้ามัวจนมองอะไรแทบไม่เห็น ดาหลากอดผมไว้ในอ้อมกอด มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมากครับ ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้แปลว่าอะไร แต่ผมที่ความสุขมากที่เราได้อยู่กันแบบนี้
ผมกับดาหลาเราตกลงเป็นแฟนกัน 3 เดือนแล้วที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ แต่ตลอดเวลามินท์ก็ยังเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของเราอยู่ จนวันหนึ่งวันที่มินท์เลิกกับแฟนใหม่ วันที่เขากลับมาหาผม ผมบอกเลิกกับดาหลา เพราะผมคิดว่าผมไม่ได้รักเธอ และเธอก็ไม่ได้รักผม เราไม่เคยบอกว่ารักกันเลย ไม่เคยแม้แต่เหตุที่คบกัน และหลังจากนั้น ผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับดาหลา หรือจะเรียกให้ถูกก็คือ ผมไม่ได้เจอกับดาหลาอีกเลย นับตั้งแต่วันนั้น แต่อยู่ ๆ ดาหลาก็โทรมา
โก้ เรามีเรื่องจะคุยด้วย
ตอนอื่นได้ไหมดาหลา ตอนนี้เรายังไม่ว่าง เรานัดมินท์ไว้ เดี๋ยวมินท์จะรอนาน
แป๊บเดียวเองนะโก้ เรามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
สำคัญมากเลยเหรอ
อืมสำคัญ แต่ก็ชั่งเถอะ โก้ไม่ต้องมาแล้วก็ได้
ผมนัดกับมินท์ไว้ว่าจะไปดูหนังด้วยกัน จึงต้องปฏิเสธดาหลาไป แต่ในใจก็ยังสงสัยว่าดาหลามีเรื่องอะไร กะว่าจะโทรกลับไปทีหลัง
แพท ๆ เห็นดาหลาไหม ไปไหนของเขาก็ไม่รู้
จะอยากรู้ไปทำไมล่ะ โก้... มันไม่สำคัญอะไรกับนายมากหรอก
แพทพูดเรื่องอะไร เราไม่เข้าใจ
ทำไมนะสายตาแพทที่มองผมกลับมา มันถึงได้ดูเย้ยหยัดอย่างนั้นก็ไม่รู้
นายไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าดาหลาเขาจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นวันนี้แล้ว นายไม่เคยสนใจเพื่อนเรา แล้วมาขอเพื่อเราเป็นแฟนทำไม
ดาหลาชอบเราเหรอ
ฮึ...ดาหลาเขาไม่ได้ชอบนาย แต่เขารักนาย รักมาก รักมานานแล้ว นายไม่ได้ใส่ใจเลยว่า ดาหลาจะรู้สึกอย่างไร
ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นทั้นทีที่แพทพูดจบ ความรู้สึกร้อนรุ่มในใจ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมกลัวว่าดาหลาจะจากผมไปจริง ๆ ผมขับรถด้วยความเร็วจนมาถึงสนามบิน มองหาดาหลาจนทั่วก็ไม่มี ผมวิ่งจนไม่มีแรงเหลือแล้ว ทำได้แค่ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ แต่นั้น ผมเห็นเธอ ดาหลากำลังเดินจากไปแล้ว เธอจะจากไปแล้ว นี่มั่งครับที่เขาเรียกว่าความรัก ผมวิ่งตามเธอไป ทั้งวิ่ง ทั้งตะโกนเรียก แต่เธอไม่ได้ยิน เธอจากไปแล้ว จากไปจากผม ผู้หญิงที่ผมรัก เธอจากไปแล้ว นานเท่าไรกันที่ผมจะได้พบเธออีก กี่วัน กี่เดือน กี่ปี หรือไม่มีวันที่จะเจอกันอีก
นานเท่าไรแล้วที่เธอจากไป 4 ปีแล้วซินะ สายตาของผมทอดมองไปสุดปลายทะเลที่เหมือนจะบรรจบกันกับท้องฟ้า ตะวันยามจะลับไป ยังมีเศร้าเกินรับ ผมผิดเองที่ปล่อยเธอจากไป ผิดเองที่รู้ใจตัวเองช้าไป ผมก้าวเท้าลงสู่ท้องทะเล เดินไปเหมือนร่างที่ไม่มีวิญญาณ เดินไปจนน้ำทะเลปิดบังตัวผม ทำไมผมหายใจไม่ออกเลย ผมกำลังจะจากไป ผมจะอยู่ได้อย่างไร หากไม่มีเธอ อบอุ่นจัง เวลาที่เหมือนอยู่ในอ้อมกอดของท้องทะเล ลาก่อนหญิงที่ผมรัก.........ฉันรักเธอ
21 กรกฎาคม 2549 19:51 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
เคยบ้างไหมที่คิดจะเอาชนะใจของใครคนใดคนหนึ่งด้วยความใกล้ชิด ก็ที่เคยได้ยินมานี่ ว่ารักแท้แพ้ความใกล้ชิด แต่ทำไม่นะ คำ ๆ นี้ ถึงใช้ไม่ได้ผลกับเขาคนนั้น คนที่เห็นฉันเป็นคนที่คุ้นเคย แต่เปรียบได้เหมือนสายลมที่อยู่ข้างกาย เพราะเขาสามารถให้ได้แค่ความสนิทแต่ไม่สามารถให้เยื่อใยได้ เขาไม่เคยแคร์ ตรงนี้ฉันเข้าใจ แต่ก็อยากจะอยู่ใกล้ดูแล อยากดูให้รู้ว่าเขามีความสุขดี
ไม่เป็นไรหรอกน่า.......โก้ รอให้มินท์เขาอารมณ์ดีก่อน ค่อยตามไปง้อก็ได้ ตอนนี้ใกล้สอบแล้ว โก้ต้องอ่านหนังสือบ้างนะ เดี๋ยวสอบไม่ได้จะแย่เข้าไปใหญ่
เป็นเวลาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้วที่ฉัน นั่งปลอบใจโก้ เพื่อนชายที่กำลังต้องการใครสักคนมารับฟัง ปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวเขา และมินท์..... แฟนสาวที่เห็นว่าความรัก จะกระท่อนกระแท่นเต็มที่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่โก้ถึงได้ปรักใจอยู่กับผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่ตัวเขาเองก็จัดว่าเป็นคนน่าตาดี ส่วนแฟนเขานะเหรอสาวสมัยใหม่เต็มที ไม่สนใจสายตาใครเขาเลย จะว่าไปมินท์เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมากนะ สำหรับความคิดของตัวฉันแล้ว มินท์เป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนู โดนตามใจสารพัด
แต่เรากลัวว่ามินท์เขาจะโกธร แล้วไม่ยอมพูดกับเราอีกเลย ดาหลาก็รู้ว่ามินท์เป็นคนยังไง
ฉันเองก็จนปัญญาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับเรื่องของคนทั้งคู่ เพราะยังไงซะตัวฉัน ก็ถือว่าเป็นคนนอก แม้ว่าจะรับรู้เรื่องของคนทั้งคู่ว่าดำเนินไปอย่างไรก็เถอะ
จากวันนั้นประมาณ 1 เดือน ทั้งคู่ก็กลับมาเดินควงกันเหมือนเดิม เป็นที่เข้าใจว่าทั้งคู่เข้าใจกันดี ฉันเองยังพลอยดีใจไปกับโก้ด้วยเลยที่เขาปรับความเข้าใจกันได้ ถึงแม้มันจะเจ็บที่หัวใจก็ตามที
ดาหลารู้ไหมว่าเราง้อมินท์อยู่แป๊บเดียวเอง มินท์เขากลับมาบอกว่าเขาผิดเองที่เอาแต่ใจเกินไป
เออ! คนเรานี้ก็แปลกนะบทจะโกธรกันก็เล่นเอาชาวบ้านชาวช่องลุ้นจนตัวโก่ง บทจะดีหรือ ง่ายกว่าทอดไข่เจียวอีก
อืม สงสัยมินท์คงไม่อยากเลิกกับโก้นะ ถึงยอมอ่อนข้อให้ ปกติมินท์เขาไม่ยอมใครง่าย ๆ หรอก
เราก็ขอให้เป็นแบบนั้น เรารักมินท์มากเลยนะดาหลา เราคงจะอยู่ไม่ได้ถ้ามินท์จากเราไป เราอยากมีเขาไปตลอดชีวิต
ฉันทำได้แค่ฝืดยิ้มออกไป ทั้ง ๆ ที่ภายในมันกำลังร้องไห้ เราก็เหมือนกัน เราคงอยู่ไม่ได้ถ้าเราไม่มีโก้ เราจึงเลือกเก็บความในใจนี้ไว้คนเดียว เพราะยังไงซะเราก็ยังมีโก้อยู่ข้าง ๆ อย่างนี้ ถึงไม่ใช่เพื่อนใจ เป็นแค่เพื่อนกายก็ยังดี
ยิ่งใกล้กัน ยิ่งกลั้นใจ ห้ามใจไม่ให้มอง ห้ามใจไม่ให้ร้องออกมา
เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดร้อง หญิงสาวในชุดนอน เสื้อกร้าม กางเกงขาสั้น ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง พร้อมกับกวาดสายตามองไปยังต้นตอของเสียง เสียงดังมาจากโต๊ะตรงหัวเตียงเธอนั้นเอง เธอคว้าโทรศัพท์ไว้ในมือ แล้วมองไปยังเบอร์ที่แสดงให้เห็นว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
ฮาโหล มีอะไรเหรอโก้...โทรมาแต่เช้าเชี่ยว
เราเลิกกับมินท์แล้วดาหลา
เสียงของโก้ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าพยายามแค่ไหนที่จะไม่สะอื้นร้องไห้มาตามสายโทรศัพท์
ดาหลามาหาเราที่บ้านได้ไหม นะมาหาเราหน่อย
ได้ โก้รอดาหลาแป๊บหนึ่งนะ ดาหลาขอเวลาครึ่งชั่วโมง
พูดเสร็จดาหลาก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำด้วยด่วน ความรู้สึกภายในมันดีใจที่โก้เลิกกับมินท์ แต่ความรู้สึกที่สงสารโก้มีมากกว่ามากนัก ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอจะควรเอาตัวเองเข้าไปแทนที่มินท์ดีหรือเปล่า เพราะเธอรู้ว่า โก้รักมินท์มากแค่ไหน แต่ถ้าหากเป็นการตัดสินใจที่โก้เลือกแล้ว ยากที่คนอย่างโก้จะเปลี่ยนใจง่าย ๆ
ตอนนี้ฉันมายืนที่ประตูบ้านของโก้ รู้สึกถึงความเศร้าของผู้อาศัย คิดแล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมา
ฉันเอื้อมมือไปกดออดหน้าบ้านของโก้ เพียงอึดใจเดียว โก้ก็เดินออกมาเปิดประตูให้ ราวกับว่ากำลังรอการมาถึงของหล่อนอยู่ ดาหลาสังเกตเห็นดวงตาที่ดวงก่ำเหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
เกิดอะไรขึ้นเล่าให้เราฟังได้ไหม
เราจับได้ว่ามินท์มีคนอื่น คนอื่นที่ว่าคือเพื่อนเรา เขาสองคนหลอกเรา เขาเห็นเราเป็นอะไรเหรอดาหลา เขาเห็นความรู้สึกของเราเป็นของเล่นเหรอดาหลา
โก้ร้องไห้ค่ะ เป็นครั้งแรกที่เราเห็นน้ำตาของโก้ไหลออกมา ราวกับทำนบที่พัง น้ำตาของฉันไหลลงมาอาบแก้ม พร้อมกับสวมกอดโก้ไว้เพื่อให้กำลังใจ โก้กอดฉันตอบเหมือนต้องการที่พึ่งพิงเช่นกัน
ดาหลา
เสียงเรียกที่ 3 เดือนที่ผ่านมา ได้อยู่กับฉันมาตลอด ใช่ค่ะฉันกับโก้ตกลงคบกันเป็นแฟน ตลอดช่วงเวลา 3 เดือนมานี้ฉันอยู่กับโก้เกือบตลอด มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แต่อย่างว่าแหละค่ะ ความสุขมักจากเราไปเร็วเสมอ ในวันนั้นวันที่มินท์กลับมาหาโก้
โก้มินท์ขอโทษ มินท์ผิดไปแล้ว ยกโทษให้มินท์นะ
แค่คำพูดแค่นี้แหละค่ะที่ทำให้โก้เลิกคบกับฉัน ฉันก็มีหน้าที่รับฟังเหตุผลที่โก้ว่ามา ฉันคิดผิดมาตลอด ผิดว่าความใกล้ชิดระหว่างเราจะทำให้โก้ลืมผู้หญิงคนนั้นได้ เพียงสายลมเท่านั้นความสำคัญของฉัน เพียงวูบเดียวก็หายไป......
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เริ่มหลบหน้าโก้ จนเมื่อความอดทนของฉันเริ่มหมด ใจและกายล้าจนไม่สามารถจะบังคับได้แล้ว ฉันตัดสินใจสอบชิงทุนไปเรียนปริญญาโทที่ญี่ปุ่น แล้วจะด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบ หลังจากใช้เวลาอ่านหนังสือแบบลืมวันลืมคืน ความสำเร็จก็มาถึง ฉันได้ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น เลยตัดสินใจไปบอกลาโก้ เพราะอีกนานเท่าไรไม่รู้กว่าฉันได้กลับมาเมืองไทยอีก
โก้ เรามีเรื่องจะคุยด้วย
ตอนอื่นได้ไหมดาหลา ตอนนี้เรายังไม่ว่าง เรานัดมินท์ไว้ เดี๋ยวมินท์จะรอนาน
แป๊บเดียวเองนะโก้ เรามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
สำคัญมากเลยเหรอ
อืมสำคัญ แต่ก็ชั่งเถอะ โก้ไม่ต้องมาแล้วก็ได้
ฉันได้ยินเสียงสัญญาณตัดไปแล้ว จึงค่อยเอ่ยขึ้นว่า
มันไม่สำคัญหรอก แค่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน นานมาก
ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีน้ำตา ไม่รู้ทำไม่เหมือนกัน อาจจะเพราะเรานั้นแหละ เราเลือกที่จะไป เราเลือกที่จะไม่ให้โก้รู้ มันเป็นการตัดสินใจของเรา
วันนี้แล้วซินะที่เราจะต้องไกลกัน ฉันยังอดหวั่นไม่ได้เลย ว่าฉันจะหายไปจากห้วงความทรงจำของโก้หรือเปล่า ขนาดใกล้กันขนาดนั้น ยังไม่สามารถยื้อเอาหัวใจมาได้เลย แล้วถ้าห่างกันคนละประเทศอย่างนี้ เราคงหายไปจากชีวิตของกันและกันซินะ ฉันยืนมองหาใครคนหนึ่งอยู่ ใครคนที่ฉันคิดว่าเขาคงไม่มา แต่ฉันก็ยังยืนมอง จนเมื่อเสียงประกาศเตือนดังขึ้น ฉันจึงต้องเดินจากไปทั้งที่ยังไม่ได้ลาคนที่ฉันไม่อยากจากไปมากที่สุด เครื่องบินกำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ประเทศไทยเล็กลงเรื่อย ๆ จนมองอะไรไม่เห็นแล้ว
ลาก่อน....ทุก ๆ คน มันเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของฉัน คำพูดเดียวและเป็นคำพูดสุดท้าย
----------
----------
----------
14 กรกฎาคม 2549 22:15 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ถ้าจะพูดไปชีวิตของคนเรานี้มันก็สั้นมากเลยนะครับ ถ้าเรื่องที่ผมจะเล่านี้จะช่วยทำให้คุณ หันกลับมามอง มาดูแลคนข้าง ๆ ตัวคุณ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ผมขอยกผลบุญนี้ให้กับอ้อม ผู้หญิงอีกคนที่ผมรัก
พี่ทัชเสียงใสที่ดังมาก่อนตัวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
ว่าไงอ้อม จะไปไหนเหรอ แต่งตัวสะสวยเชียว
หญิงสาวตรงหน้า ในชุดแส็กสีฟ้าอ่อน ผมยักโศกปล่อยสยายเต็มกลางหลัง ยืนส่งยิ้มบางๆมาให้
จะออกไปธุระข้างนอกนะค่ะ พักใหญ่ถึงจะกลับ ถ้าสังเกตเห็นไม่ผิด ผมเห็นแววตาขี้เล่น นั้นหมองลง แต่มันเร็วมากจนผมไม่แน่ใจ
ครับ ให้พี่ไปส่งไหม
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อ้อมขับรถมาเองค่ะ พี่ทัชทำงานต่อไปเถอะค่ะ
ลับตาอ้อมไป ผมไม่รู้เลยว่า น้ำตาของคนที่ผมรักไหลของมาเหมือนทำนบที่พังทลาย ถึงจะเช็ดออกเท่าไร ก็ไม่หมดออกไปจากนัยต์ตาที่เหมือนจะยิ้มได้นั้น
ฮาโหล พี่ทัชหรอค่ะ อ้อมมีเรื่องจะบอกค่ะ
อะไรหรือครับ น้ำเสียงไม่ดีเลย
พี่ทัชค่ะ อ้อมจะเรียนต่อที่อังกฤษค่ะ
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา ใจผมหล่นวาบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตั้งแต่ผมคบกับอ้อม ไม่เคยเลยที่เราจะห่างกัน มากที่สุดก็แค่ 1 สัปดาห์
แล้วจะไปเมื่อไรครับ
อีก 2 วันค่ะ ขอโทษนะค่ะที่พึ่งบอก อ้อมก็พึ่งตัดสินใจได้เหมือนกันค่ะ พอดีทางอังกฤษ เขาตอบรับมา แล้วอ้อมได้รับจดหมายช้า เพราะเครื่องมันดีเลย์นะค่ะ
ครับ แล้วเครื่องออกไฟล์ไหน ก็บอกพี่แล้วกันนะ พี่ขอตัวก่อน
วันนี้แล้วซินะที่ผมกับอ้อมจะต้องห่างกันไกลคนละทวีป วันนี้ผมตื่นแต่เช้า ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นหรอกครับ แต่เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ผมอาสามารับอ้อมที่บ้าน รับไปส่งที่สนามบิน อย่างน้อยผมก็ขออยู่ใกล้ ๆ จนถึงเวลาที่อ้อมจะไป
รักษาเนื้อรักษาตัวดี ๆ นะค่ะ พี่ทัช แล้วอ้อมจะส่ง E mail มาหาบ่อย ๆ อย่าแอบนอกใจอ้อมด้วยนะค่ะ
ครับ สัญญาผลเองก็อดขำกับความเป็นเด็ก ๆ ของเธอไม่ได้
จากนั้นผมก็ยังได้รับอีเมล์จากอ้อมเป็นประจำ อ้อมเล่าเรื่องราวที่โน้นให้ฟัง เรื่องโรงเรียน เรื่องเพื่อนใหม่ อ้อมบอกว่าคนไทยน้อย เลยเหงามาก ๆ เลย แต่สักพักคงปรับตัวได้ ผมเองก็อดห่วงไม่ได้ อ้อมนิสัยเหมือนเด็ก ๆ เป็นลูกคนเดียว เลยขี้เหงา แต่กล้าผิดวิสัยผู้หญิง คิดเมื่อไรก็อดยิ้มไม่ได้ ก็แม่คุณเล่นประกาศว่าอยากจะเป็นแฟนกับผม จำได้ว่าตอนนั้นผมต้องเดิมก้มหน้าไปเรียนพักใหญ่ แต่ผลสุดท้ายผมกับเป็นคนขออ้อมเป็นแฟน ผมลืมบอกไปว่าผมก็มีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว เป็นเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกันเนี่ยแหละ แต่คุณเธอก็เล่นมีแฟนแล้ว เพื่อน ๆ ก็เลยพากันเชียร์อ้อมขาดใจ จนผมจบออกมาทำงานที่บริษัทหนึ่งอ้อมก็ตามมาฝึกงานที่เดียวกัน เรื่องมันเกิดเพราะคนที่ผมแอบชอบเนี่ยจะแต่งงาน ตอนนั้นทั้งเศร้าทั้งโกรธ คนอื่นทำอะไรก็ขัดหูขัดตาไปเสียหมด อาจเป็นดวงซวยของอ้อมมั่ง เลยไม่รู้เรื่อง เห็นผมหงุดหงิดเลยกะจะมาทำให้อารมณ์ดี
พี่ทัชไปดูหนังกันไหมค่ะ อ้อมได้บัตรมาสองใบพอดี
ไม่ละ พี่เหนื่อยอยากพักผ่อน
ไปเถอะนะ นะค่ะพี่ทัช
พี่บอกไม่ไปก็ไม่ไปไง! เสียงผมดังจนดูคล้ายจะตะโกน
อ้อมก็แค่...
ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว บอกคำเดียวก็น่าจะรู้เรื่อง อย่าทำตัวน่ารำคาญแบบนี้เอง มันมากเกินไปแล้วนะ อ้อมอย่าลืมซิว่าอ้อมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ครั้งแรกเลยครับที่ผมพูดแรงกับอ้อมแบบนี้ ผมเห็นน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาอยู่ที่ขอบตา และไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
อ้อมขอ...โทษที่...ทำให้พี่รำคาญอ้อมวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่หันมามองผมอีก และจากนั้นอ้อมก็หลบหน้าผมตลอด ผมไม่ได้เจออ้อมอีกเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันที่อ้อมฝึกงานเสร็จ โชคดีที่ทางพี่ ๆ ที่บริษัทจัดเลี้ยงส่ง และบังคับให้นักศึกษาที่ฝึกงานไปงานเลี้ยงทุกคน ผมเดินเข้ามาในงาน สอดส่ายสายตาหาอ้อมหวังจะปรับความเข้าใจกัน แต่อ้อมนะซิครับกลับยืนคุยกับไอ้หนุ่มหน้ามลที่ไหนก็ไม่รู้ รอยยิ้มที่เคยมีให้ผม กับคลายเป็นของคนอื่นแล้วหรือ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วว่าผมรักใคร ถึงจะมีคนมาจีบ มาตอมอ้อมมากแค่ไหนก็จะแย่ง(โว้ย)
อ้อม พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ผมไม่ปล่อยให้มีใครค้าน รีบดึงอ้อมออกมาคุยกันที่เงียบ ๆ ข้างนอก
พี่ทัชมีอะไรจะคุยกับอ้อมค่ะ
พี่อยากจะขอโทษอ้อมเรื่องวันนั้น ที่พี่พูดแรงไปหน่อย
ขอโทษทำไม่ค่ะ
พี่กลัวอ้อมโกรธพี่ อ้อมเล่นหลบหน้าพี่แบบนี้ พี่ไม่สบายใจนะครับ
อ้อมไม่สิทธิ์โกรธพี่หรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี้ค่ะ
อ้อมพี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ นะค่ะคนดี
จากนั้นผมก็ขออ้อมเป็นแฟน มีบ้างที่ทะเลาะกัน ผมก็ถือว่าเป็นผู้ชายก็เลยเป็นฝ่ายง้อตลอด พอคิดเรื่องนี้ก็อยากหยุดเวลาไว้จังนะครับ แต่ก็ยังไม่เคยมีใครทำได้อย่างนั้น
เช้านี้ผมส่ง E mail ไปหาอ้อมตามปกติ แต่พอเปิดดูในกล่องรับ
E mail กลับไม่มีเมล์จากอ้อมเลย ผมเลยโทรไปที่พักของอ้อม แต่รูมเมทของอ้อมซึ่งก็เป็นคนไทยบอกว่า อ้อมออกไปข้างนอกกับสายลม
คุณใช่ไหมค่ะที่เป็นแฟนกับอ้อม อย่าหาว่าฉันก้าวก่ายเรื่องของพวกคุณเลยนะ อ้อมดูสนิทกับลมมาก ฉันกลัวว่าคุณจะมีรักแท้แพ้ระยะทาง
ผมอยากจะพูดกับอ้อมด้วยตัวของผมเอง
พี่ทัชอยากได้ยินจากปากอ้อมเองเหรอค่ะ
อ้อม...
ถูกแล้วล่ะค่ะพี่ทัช อ้อมกับลมคบกัน อ้อมอยากให้เราเลิกติดต่อกัน อ้อมขอโทษนะค่ะ ลาก่อนค่ะ
อ้อมวางหูไปนานแล้ว แต่ผมยังคงถือหูโทรศัพท์ไว้อย่างนะ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาช้า ๆ แต่อีกฝั่งของท้องฟ้า ก็ไม่มีใครอื่นรู้ว่าอ้อมก็กำลังร้องไห้เหมือนกัน
เมื่ออ้อมตัดสินใจแล้ว ก็อย่าไปเสียใจกับมันเลย
ขอบคุณมากนะลม
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะ และค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า จากวันนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อกับอ้อมเลย เช่นเดียวกับอ้อมก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเช่นกัน นานมากกว่า 1 ปี แล้วที่ผมไม่ได้มีอ้อมเข้ามาป้วนเปียนอยู่ใกล้ ความคิดผมคงจะเตลิดไปไกลกว่านี้ ถ้าสายตาผมไปหันไปปะทะกับร่างบาง ผมถูกซอยสั้น แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรผมก็จำเธอได้เป็นอย่างดี คำพูดร้าย ๆ ถูกกลืนหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
อ้อมกลับมาหาพี่ทัชค่ะ
มาหาพี่?
ค่ะ อ้อมขอโทษที่ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก อ้อมเป็นมะเร็งค่ะ
มะเร็ง?
ค่ะ มะเร็ง...ในเม็ดเลือดขาว ตอนแรกที่ไปอังกฤษ อ้อมก็กะว่าจะเรียนไปด้วย และรักษาตัวไปด้วย แต่ก็ต้องออกมารักษาตัวอย่างเดียว และก็พยายามเลิกติดต่อกับพี่ทัช แต่สุดท้ายอ้อมก็รู้ว่าทำไม่ได้ เลยอยากเปลี่ยนเป็นอยู่กับพี่ทัชจนวินาทีสุดท้ายดีกว่า
เป็นเวลา 2 เดือนเวลาที่ผมใช้ชีวิตอยู่กับอ้อม ผมอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ ถึงแม้ความสุขนี้จะอยู่กับผมอีกไม่นาน แต่ความทรงจำดี ๆ จะอยู่ในใจผมตลอดไป
พี่ทัชค่ะ อ้อมอยากฟังเพลงจังค่ะ
ได้ครับ
ผมเอนตัวอ้อมมากอดไว้ ส่วนอ้อมก็หลับตาลงรอฟังเพลงที่ผมจะร้องให้ฟัง ผมเริ่มร้องเพลง พลางลูบตามเรือนผมของอ้อม
อยากจะมองเธอนาน ๆ ไม่หันไปทางไหน
อยากจับมือเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอไปไหนเลย
บอกกับเธอว่าฉันนั้นรักเธอ จนหมดใจรู้ไหม
แต่เวลาชั่งน้อยจนเกินไป ที่เราจะอยู่ด้วยกัน
(โปรด) หยุดเวลาให้เธออยู่กับฉัน (โปรด) หยุดยั้งเอาไว้จะได้ไหม
หยุดเวลาไว้ให้เธอไม่จากไป หยุด ๆ ก่อนที่ตัวฉัน (จะขาดใจ)
หากเป็นนาทีสุดท้าย ที่ฉันมีเธออยู่ แค่เพียงมองตาก็รู้ ว่าเธอคงจะต้องไป
ก็ไม่มีสิทธิ์รั้งเธอไว้ได้ ฉันก็พอจะเข้าใจ
แต่เวลาที่เห็นเธอเดินไป มันคงจะทนไม่ไหว
ทัชมองตามควันที่ลอยออกมาจากเมรุ ในมือกำรูปที่ถ่ายคู่กันไว้แนบกับอก ดวงตาแดงกลำอย่างห้ามไม่ได้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองควันเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนจะคล้ายกับคำอำลา ก้มหน้าซุกลงกับฝ่ามือ....น้ำตาไหล
พี่สัญญาว่าจะจดจำสิ่งดี ๆ ที่เราเคยทำด้วยกัน ตราบชั่วชีวิต
(ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรอยู่กับเราไปตลอดชีวิต มันล้วนแต่รอเวลาจากเราไปทั้งนั้น)
11 กรกฎาคม 2549 13:37 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะค่ะ เราชื่อ เจ้าหญิง ชื่อน่ารักหรือเปล่า แต่เดี๋ยวเราไม่ได้น่ารักแต่ชื่อหรอกนะ ไม่งั้นเราไม่มีเจ้าชายเป็นของตัวเองหรอก คริคริ อย่าพึ่งอ้วกนะเรายังเล่าไม่จบ เจ้าชายของเราชื่อ ไอซ์ เคยเรียนมัธยมที่เดียวกัน เป็นเพื่อนห้องเดียวกัน แต่พอเข้ามหาลัย กลับเข้าที่เดียวกันอีก จากเพื่อนก็เลยเปลี่ยนมาเป็นคนรู้ใจ ไอซ์เป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มง่าย คุยเก่ง เฮฮา และช่างเข้าใจ ครบสูตรผู้ชายในฝันเลยแหละ
ตอนแรกเราก็ไม่สนใจหรอก ก็ดูซิครบสูตรออกขนาดนั้น มีผู้หญิงจ่อคิวขอเป็นแฟนยาวเป็นหางว่าวเลยแหละ แต่ไอซ์เขาก็ตาถึง มาขอเราเป็นแฟน(ไม่ค่อยหลงตัวเองเลย: ตะวันจะลับขอบฟ้า) ชีวิตเราเดี๋ยวนี้มีไอซ์เข้ามาอยู่ตลอด แม้ไม่ทั้งหมด แต่ก็กินพื้นที่ใช้สอยไปมากมาย ไอซ์ทั้งไปรับไปส่ง มารอที่คณะเพื่อจะไปทานข้าวด้วยกัน ขับรถมา 2 ชั่วโมง เพื่อมานั่งคุยชั่วโมงเดียว (บ้านไอซ์อยู่สมุทรสาคร) จากแค่ลองคบไว้เป็นเพื่อนแก้เหงา ตอนนี้ก็กลายเป็นรักหมดหัวใจ
แต่ก็เป็นเพราะเราด้วยมั่งที่ลืมคิดว่า คนที่จะเรียกว่าดีพร้อมอย่างไอซ์ จะมาคิดจริงจังด้วย จากตอนแรกที่คบกันโทรหาทุกวัน กลับเป็นนาน ๆ ครั้ง ที่เคยขับรถมานั่งคุยกัน ก็กลายเป็นหายไป เราก็เข้าใจว่าบางที่ไอซ์อาจเหนื่อย เราก็ในฐานะแฟนที่ดี ก็เลยต้องกลายเป็นคนไปหาแทน กะจะให้ตกใจเล่น เลยไม่ได้โทรไปบอกว่าจะไปหา พูดแล้วก็ตื่นเต้นจัง ไอ้ตอนแรกที่กะให้เขาตกใจ กลับมาเป็นเราตกใจเอง เพราะอะไรนะหรือค่ะ ก็ไอซ์เขาคงหนาว เลยต้องขอไออุ่นจากผู้หญิงข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ ลูกเจ้าของมหาลัยที่มาถูกอกถูกใจไอซ์ สวยหยอกใครที่ไหน แล้วไอ้เราหรือจะสู้ได้ แต่ไอซ์เขาก็เล่าให้ฟังเหมือนกัน ก็ไม่ได้ปิดปังอะไร เราวิ่งออกมาจากบ้านไอซ์ ทั้งที่ไอซ์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราไปหา เรานั่งซุดตัวลงนั่งกับฟุตบาท ไม่สนแล้วว่ามันจะเลอะเทอะแค่ไหน ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่คิดที่จะกรีดมันทิ้งออกจากดวงตา เราตัดสินใจบอกเรื่องที่เราเจอมาให้ไอซ์ฟัง โดยกั้นทำนบไม่ให้พังลงมาก่อนที่จะเล่าจบ แต่เราต้องตกใจรอบสองอีก
เรารู้ว่าหญิงไปหาเรา เราเลยจะขอเลิกกับหญิง เรารู้ว่าหญิงเจ็บเราก็เจ็บไม่ต่างอะไรจากหญิงเลย เราอยากให้หญิงรู้ว่าเรายังรักหญิงเสมอ
เจ็บเหรอไอซ์..เจ็บทำไม เราเป็นคนโดนลดฐานะไม่ใช่หรอ แล้วคนรักกันเขาทำกันอย่างนี้หรอ เปล่าหรอกค่ะ เราไม่ได้พูดออกไป ทำได้แค่ฝืนยิ้มให้ไปเท่านั้น
เรายังเป็นเพื่อนกัน ยังเจอกันแบบนี้ได้นะหญิง เราเห็นใจหญิงนะ
อย่าเลยดีกว่าไอซ์ อย่าได้เจอกันอีกเลย
เราไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว เราตัดสินใจบินไปอยู่กลับพ่อและแม่ที่ญี่ปุ่นทันที โดยไม่อาจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ท่านทั้งสองฟังได้ เรากลัวว่าท่านจะมาสบายใจ เราก็ยังได้ข่าวเหมือนกันว่าหลังจากที่เลิกกับเราได้ปีกว่า ก็ได้เลิกกับผู้หญิงคนนั้น เพราะทนความเอาแต่ใจของเจ้าหล่อนไม่ไหว และตามหาเรา โดยถามจากเพื่อน ๆ ของเรา แต่เพื่อนเรานิไม่ใช่เพื่อนเขา ถึงจะต้องบอกเรื่องของเราให้เขารู้ แล้วตามมาขุดขึ้นทำร้ายกันอีก เราจะไม่พบกันอีก
ลาแล้วลาจากนะไอซ์ เจ้าชายในความทรงจำ เมื่อหัวใจไม่มีค่าจะตามหาได้อย่างไร ?
9 กรกฎาคม 2549 17:48 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ถ้าเราแอบรักใครสักคนหนึ่ง เราพร้อมที่จะให้เขาเสียทุกอย่าง
แต่น่าแปลก - - ทั้งที่เราเฝ้าบอกกับตัวเองว่าถึงแม้เขาจะไม่หันกลับมามอง
แต่ก็ขอแอบรักเขาแบบนี้ต่อไป แต่ทำไมนะ?
มันถึงเจ็บแปลบเข้ามาที่หัวใจ +--+
เวลาที่เห็นเขาอยู่กับคนอื่น อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าความหวัง
หวังที่อยู่ลึกลงไป หวังที่ขอให้เขาหันมามอง มาสนใจ แม้เสี้ยวเวลาหนึ่งก็ยังดี
ใจของเราลึกๆจะถามว่ามีความสุขไหมที่เฝ้ามอบความรักกับคนที่ไม่เห็นค่า
เราก็บอกได้ว่ามีความสุข แต่ถามว่าเจ็บไหมเราก็ไม่ปฏิเสธว่าไม่เจ็บ
และถ้าถามต่อไปว่าสุข หรือเจ็บมากกว่ากัน เราก็ขอตอบว่ามีความสุขมากกว่า
แต่ถ้าเมื่อใดก็ตามที่เรามีเจ็บมากกว่าสุข เราจะเดินออกมาเอง.....
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
1797
