25 มีนาคม 2550 18:18 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ในคืนเหงาเฝ้ามองดาวพราวสีแสง
กระจายทั่วทุกแห่งเบ่งแสงสี
เหมือนเช่นคราครั้งเก่าอย่างเคยมี
ก่อนนิทรา...ราตรีจะลับไป
สายลมแผ่วแว่วเสียงบทเพลงศิลป์
เพลิดเพลินราวดุจพิณที่พลิ้วไหว
ให้ขับกล่อม...ฝันดีร่วงรุดไป
ตื่นมารับเช้าวันให้ไม่กังวล
อีกแสงนวลดวงจันทร์กระจ่างฟ้า
ในม่านตาช่วยพัดพาความสับสน
ให้จืดจางห่างหายในบัดดล
แลทุกข์ทนมิเยือนมาเตือนเรา
วอนคืนเหงาโปรดให้ความสุขสม
เผื่อไม่ตรมเช่นอย่างคนอื่นเขา
เพื่อความเศร้าที่เคยมีจะทุเลา
แล้วจะเข้านอนไปให้ฝันดี
21 มีนาคม 2550 20:02 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
จากกันไป เพียงนิด จิตแสนห่วง
เมื่อเธอล่วง เลยไป ให้ใจหาย
คิดถึงเธอ ก้มหน้า น้ำตาพราย
เมื่อไรหนอ สุดท้าย จะหวนมา
ณ ตรงนี้ ที่เคย มีความสุข
แลความทุกข์ ก็ยัง ได้ถามหา
ทุกสิ่งอย่าง ล้วนมีค่า มากราคา
วันเวลา ไม่สามารถ แปรเปลี่ยนไป
เมื่อไรที่ เธอกลับ มาตรงนี้
จะเห็นมัน ความหวังดี ที่ห่างไกล
แล้วจะรู้ คนที่ เธอลับไป
ไม่เคยเลย จะหมดใจ ในสัมพันธ์
19 มีนาคม 2550 18:35 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
รู้ตัวอยู่ว่าชอบจุ้นวุ่นวายใจ
พูดจาร้ายให้เธอระคายหู
ชอบโอดเก่งโอดเบ่งเช่นกูรู
คอยรังควานเธออยู่ตลอดมา
แต่หากเธอเปิดใจให้อีกนิด
ที่เห็นผิดแผกไปเพราะห่วงหา
การกระทำแสดงออกไร้มารยา
มีแต่เพียงภาษาที่จริงใจ
เมื่อตัวเธอไม่ต้องการรำคาญนัก
ก็จงจักอย่าผลักไสให้ไปไหน
เพราะตัวฉันนี่ล่ะจะจากไป
อยู่ในที่ห่างไกลจากสายตา
อย่าพะวงว่าเธอทำรุนแรง
ว่าจะแล้งไมตรีมากไหมหนา
ฉันเต็มใจช่วยเธอตลอดมา
แม้คุณค่าภายในจะไม่มี...
13 มีนาคม 2550 13:49 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ลุสมัยสมเด็จพระจอมเกล้า
โอรสเจ้าสุริเยนทรามาศ
พระทรงเป็นเอกองค์ทรงเปรื่องปราชญ์
แลสามารถรอบรู้กว่าผู้ใด
ทรงรอบรู้เรื่องวิชาดาราศาสตร์
สุริยุคราสทรงคาดการณ์ประมาณได้
รู้ล่วงหน้าว่าดวงแดงแสงอำไพ
จะถูกไล่ด้วยเงาจันทร์อันมืดมน
ทรงผนวชยี่สิบสามพระพรรษา
ปวงประชาประจักษ์แจ้งทุกแห่งหน
ใต้ร่มกาสาวภัทรพิพัฒน์ชน
สืบทอดผลศาสนาสู่ฟ้าคาม
ครั้นเสด็จเถลิงถวัลย์ราชสมบัติ
ทรงพิพัฒน์วัฒนาฟ้าสยาม
สมเด็จพระจอมเกล้ากล่าวพระนาม
ครองสยามครองใจไทยแผ่นดิน
ทรงสร้างโบถส์ปฎิมาอารามวัด
โสมนัสขนานนามงามเสกศิลป์
อีกวัดหนึ่งซึ่งจารึกตรึกแผ่นดิน
วัดมงกุฎไว้คู่ถิ่นแผ่นดินไทย
รัตนโกสินทร์ถิ่นสยาม
จึงงดงามให้วิจิตรพิสมัย
ด้วยมหาบารมีจักรกรีไทย
ขอเทอดไท้พระจอมเกล้าด้วยเกล้าเทอญ
11 มีนาคม 2550 15:35 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
๑ ยามแรกรักมักนำมาซึ่งความสุข
แต่ไม่นานความทุกข์เริ่มถามหา
อยากจะถามเพราะเหตุใดใครชักพา
นำรักมาแล้วพัดพาเลยผ่านไป
หน้าตาเจ้าเป็นเช่นไรใคร่รู้จัก
ว่าความรักที่แท้จริงเป็นไฉน
ขอถามเจ้าว่ารักแท้อยู่หนใด
จะไขว้คว้าเจ้าเอาไว้ในครอบครอง
.....................................................
๒ เมื่อเธอโดนความรักรุมทำร้าย
เขาให้ได้เป็นเพียงแค่ที่สอง
โดนกระทำให้มีน้ำตานอง
ตัวสำรองเท่านี้ที่ให้มา
แต่ขอเธอมองออกไปให้รอบตัว
ความรักมีอยู่ทั่วไม่ต้องหา
พังกำแพงที่ได้สร้างแล้วออกมา
ความสดใสอยู่ข้างหน้าถ้าเปิดใจ
อย่างน้อยน้อยเธอยังมีฉันอยู่
ที่เคียงคู่กับเธอไม่ไปไหน
คอยเป็นเพื่อน-เป็นน้อง-เป็นกำลังใจ
เป็นที่พักให้เธอได้ใช้แอบอิง
ได้ยินไหมเสียงความรักทักทายเธอ
ให้ได้เจอความไพเราะแสนเพราะพริ้ง
ขอแค่เธอยังศรัทธาในรักจริง
เธอจะเจอทุกสิ่งที่งดงาม
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
797
