19 กรกฎาคม 2549 13:34 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ตะวันลาลับ
ตกดับสู่ดิน
แต่ใจไม่ชิน
ต้องสิ้นสุดวาย
เหงาเกินจะรับ
แสงกลับมืดหาย
อยู่อย่างเดียวดาย
สุดท้ายเหมือนเคย
น้ำตาเอ่อคลอ
หลั่งปอมาเลย
สุดแท้จะเอ่ย
จืดเจยจรลา
ตอนนี้ต้องทน
จนพ้นนี่นา
เหนื่อยเกินจะหา
คนมาเคียงกาย
17 กรกฎาคม 2549 16:43 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
เหมือนฟ้าประทาน
บันดาลให้เจอ
ในฝันที่เพ้อ
ถึงเธอคนนั้น
กลายเป็นความจริง
ทุกสิ่งประจัก
เมื่อเหนื่อยหยุดพัก
แบ่งปันแอบอิง
หากแต่ความสุข
กับหยุดสุงสิง
ใยไม่ได้ยิน
เสียงวิงวอนกัน
ฟ้าพรากเธอห่าง
ออกจากอกฉัน
คนละภพกัน
เหมือนฝันจืดจาง....
ถ้ามีคนที่เรารักและรักเรา ก็ควรจะถนอมดูแลรักให้ดี ๆ และถ้าความรักจากไป คุณจะมาพร่ำบอกว่า "ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ทำ"มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ
(อ้างอิงมาจากหนังสือความรู้สึกดีที่เรียกว่ารัก เล่ม 1 เรื่อง ฟ้าลืม แม่มณี)
13 กรกฎาคม 2549 17:09 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
พึ่งจะได้รู้
ว่าดูไม่ผิด
หากโลกที่คิด
มีสิ่งนี้อยู่
เรื่องดาวบนฟ้า
ว่าถ้าในหมู่
ดาวในน้ำคู
สวยหรูจับใจ
กลายเป็นพรายน้ำ
เลิศล้ำบนใต้
พื้นแผ่นน้ำใส
ภายในลำนำ
โอนอ่อนสั่นไหว
พลิ้วไปตามลม
เสียแต่ที่คน
ไม่ยลโฉมมัน
10 กรกฎาคม 2549 15:21 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
วันเวลา ทำไม เดินเร็วนัก
ไม่หยุดพัก แปรเปลี่ยน เวียนถอยหลัง
กลับเดินหน้า มุ่งมั่น มิเสื่อมคลาย
เหมือนจะคล้าย ต้องการ ทำลายกัน
ใยไม่เห็น ใจคน ที่หยุดยืน
มองความมืด เคว้งคว้าง หมดทางหา
มีเพียงลม ในคืนหนาว ที่พัดมา
ให้รู้ว่า ความรัก จะจากไกล
จากวันวาน มาถึง ในวันนี้
ยังคงมี เธออยู่ เสมอเหมือน
หากไม่รู้ จะต้องทำ อย่างไรเลือน
ให้คนเฟือง อีกฝั่งฟ้า รับรู้ใจ
ขอบคุณพี่แดดเช้าที่เป็นที่ปรึกษาที่ดีนะค่ะ
น้องเล็ก