28 มกราคม 2550 15:29 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
รัตติกาลผ่านฟ้ามาร่ายเวทย์
พิภพเขตก็มืดฟ้าราตรีหน
จันทราเจ้าเยี่ยมเวหามาร่ายมนต์
ดารายลอยู่เยี่ยมฟ้าราตรีกาล
เคยภิรมย์ชมชื่นหมื่นแสงรัตน์
งดงามทัศนานภาศาล
ผืนแพรไหมประดับดิ้นดั่งจินต์จาร
ระยับพร่างกลางลานม่านราตรี
แต่คืนนี้ดวงดาราเคยตราจิต
กับนิ่งนิจมาหม่นหมองมิส่องสี
แม้เพ่งพิศข้ามสถานม่านราตรี
ยังมิมีส่องแสงสำแดงดาว
คิดครวญใคร่ไถ่ถามความถ่องแท้
ยามยืนแลดาราเวหาหาว
อยู่แห่งไหนหนอนภาพะพร่างพราว
จึงจากจ้าวเจิดจรัสนภัสพราย
เพราะสายตาข้าเกินไกลจะได้เห็น
จึงซ่อนเร้นแสงนภัสจำรัสหลาย
หรือเพราะดาวดวงเด่นฟ้าดาราราย
ที่แม้นหมายซ่อนตนให้พ้นตา
หากเหตุเพราะชะตามาขวางกั้น
สายตาสั้นพร่ามัวเกินมองหา
ทั้งที่แต่งแต้มฝันร่วมจันทรา
จักยอมรับและเยียวยา...ข้าหมายมอง
หากเพราะเจ้าดวงดาราบนฟ้านั่น
ที่ปิดกั้นกันแสงแสร้งทำหมอง
ขอได้โปรดจำรัสเรืองแสงเรืองรอง
ให้ข้ามองอีกสักคราก่อนข้าตาย
วิจิตรวาทะลักษณ์
กวีปกรณ์
26 มกราคม 2550 20:48 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ขอบคุณยิ่งสิ่งดีดีที่มีให้
ขอบคุณในความอบอุ่นละมุนหวาน
ขอบคุณเสียงปลอบขวัญในวันวาน
ขอบคุณสารแห่งข้อความคอยถามใจ
ความทรงจำที่สวยงามยังจำอยู่
ยังคงคู่อยู่ข้างใจมิไปไหน
ดั่งต้นไม้ที่ผลิบานแผ่ก้านใบ
เพื่อมีไว้ให้ร่มงามยามโรยลา
แม้ไม่พบสบตาเหมือนคราเก่า
แต่ว่าเราก็ยังอยู่ได้รู้ว่า
ในหัวใจฉันมีเธอเสมอมา
ที่แน่กว่าคือมีเธอเสมอไป
ฉันขอแต่งบทกลอนนี้ที่ฟูมฟัก
ไว้แทนรักบริสุทธิ์ดุจผ่องใส
เป็นเครื่องเตือนยามสองร่างเราห่างไกล
ว่าหัวใจดวงนี้ที่รักเธอ
21 มกราคม 2550 00:51 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
นานแสนนานเพียงไหนฉันไม่รู้
เธอไม่อยู่ เคียงข้างข้างตัวฉัน
เล่าเรื่องราวดั่งนิยายให้แก่กัน
แต่บอกฉันว่ามันไม่มีจริง
ทุกเรื่องราวเธอเล่าแล้วร้องไห้
เจ้าชายไหน?...มันก็แค่เอ่ยพาดพิง
ไม่มีหรอกที่พักใจไว้แอบอิง
คนที่ไร้ทุกสิ่งเช่นอย่างเธอ
เธอทำฉันกังวลรู้ตัวไหม
ไม่กล้าเผยร้อยคำพร่ำเสนอ
ว่าหัวใจบอกว่าอยากพบเธอ
แต่กลัวเจอความผิดหวังจากการลา
เธอคงยังไม่รู้อะไรเลย
หากเธอเอ่ยบอกรักที่สรรหา
ดาวเดือนก็เหมือนคำสัญญา
สวยงามกว่าแสงหิ่งห้อยยามราตรี
จะแปลงกายเป็นเจ้าชายในความจริง
จะไม่ทิ้งให้เธอเศร้าเหงาแบบนี้
จะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดี
ให้เรามีรักดั่งในนิยาย
10 มกราคม 2550 00:13 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
วันเวลาผันผ่านเนิ่นนานนัก
พี่คงจักได้เรียนรู้สู่สิ่งใหม่
เพราะเส้นทางแห่งความฝันอันแสนไกล
ต้องก้าวไปไม่ย่อท้อต่อชะตา
เมื่อสิบสีมกรามาครบรอบ
สิ่งใดชอบจงดลใจให้มาหา
คำพรพระดลบันดานประทานมา
อย่าได้มีปัญหาระคายใจ
อีกทั้งเรื่องการเรียนขีดเขียนอ่าน
คะแนนผ่านไม่ว่าวิชาไหน
ขอแค่เพียงอย่าปล่อยปะละเลยไป
ก็จะได้ผลตามความต้องการ
นับจากนี้สืบไปในเมื่อหน้า
จงฝันฝ่าอุปสรรคจักห้าวหาญ
หากท้อถอยสิ้นหวังนั่งรำคาญ
ยังมีฉันเคียงข้างอย่างจริงใจ
6 มกราคม 2550 14:59 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ต่างคนต่างจิตใจต่างความคิด
ถูกหรือผิดตัวเราใช่ตัดสิน
สักครั้งลองตรองตรึกนึกในจินต์
อาจได้ยินเหตุผลฝืนทนทำ
ชีวิตผ่านเรื่องร้ายมามากนัก
เวลารักโดนเหยียดหยามช่างน่าขำ
เจ็บเหลือเกินหัวใจแทบบอบช้ำ
เป็นเพราะกรรมนำพามาหรือไร
ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นเช่นนี้
ก็อยากมีเหมือนคนอื่นที่สดใส
บอกว่ารักได้เหมือนเสียงข้างใน
ที่พร่ำร้องบอกใจว่าต้องการ
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
946
