2 พฤศจิกายน 2550 18:26 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
ช่วงเวลาที่ผ่านพบประสบหน้า
ได้นำพาความรักถักทอใส่
ประทับลงที่ตรงทางกลางหัวใจ
ซาบซึ้งในดวงหทัยไม่จืดจาง
เมื่อสุขสันต์ร่วมกันปันรอยยิ้ม
ให้ล้นปริ่มพริ้มพรายใจไม่สาง
แม้กลกาลผันผ่านเพียงเบาบาง
ที่เลือนรางห่างหายจากใจคน
หากยามใดโศกเศร้าเหงาดวงจิต
เพียงมิ่งมิตรเคียงชิดทุกแห่งหน
ได้ทุเลาความเหงาเศร้ากังวล
แลทุกข์ทนขื่นขมตรมหายไป
แม้มิผ่านเนิ่นนานอย่างใจคิด
ความทรงจำย้ำจิตติดทรวงใน
เป็นเครื่องช่วยบรรเทาความเศร้าใจ
ยามเมื่อเราห่างไปให้ไกลตา
11 กันยายน 2550 20:09 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
เมื่อความเหงาเย้าเยือนเตือนจิตหมอง
ด้วยครรลองรักขมตรมไม่หาย
จากวันนั้นจวบวันนี้ที่วุ่นวาย
ทุกข์ไม่คลายจากกมลคนเฝ้ารอ
ความคิดถึงตรึงใจใครคนหนึ่ง
คนเคยซึ้งห่างหายไกลจริงหนอ
คงลืมแล้วโซ่รักที่ถักทอ
ติดตามง้อเว้าวอนอ้อนน้ำคำ
เฝ้าคะนึงความหลังครั้งยังหวาน
ดอกรักบานชื่นชูดูดื่มด่ำ
มนต์วิเศษเหตุผลดลน้อมนำ
ยังจดจำความดีที่มอบมา
อยู่ที่ไหนหนใดเจอใครบ้าง
คงมุ่งสร้างไมตรีสุขหรรษา
มีคนใหม่มากมายวนเวียนมา
ลืมรักข้าคนดีที่เคยครอง
20 กรกฎาคม 2550 21:56 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
โปรดเดินจากพรากไกลให้เสียสิ้น
อย่ายลยินยิ้มมอบ...หอบรักให้
ทุกสิ่งอย่างเลือนรางคุณค่าไกล
ความรู้สึกนึกภายในมิได้มี
ขอบคุณยิ่งสิ่งดีที่มีไว้
ขอบคุณในความรักมักผ่องศรี
ขอบคุณในความห่วงใยทุกราตรี
ขอบคุณใจที่มีให้แก่กัน
เมื่อดวงมานถูกสารด้วยเลือดเนื้อ
ที่ถูกเถือจนท้อต่อตัวนั้น
ยากก่อเกิดคุณค่าความผูกพัน
จากลาพลันฉันนั้นขออวยชัย
ขอแค่เธอเจอคนที่รักแท้
และแน่วแน่ต่อกันไม่หวั่นไหว
อุปสรรคมากมายร่วมกันไป
แล้วปล่อยฉันเอาไว้ในที่เดิม
24 มิถุนายน 2550 13:25 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
พระสุนทรโวหารนามว่าภู่
เสริมสร้างกู่ก้องเกริกบรรเจิดศิลป์
ประดิษฐ์คำอักษราน่าโศภิน
เคียงคู่ไว้ข้างถิ่นแผ่นดินไทย
นำภาษามาตกแต่งแบ่งสัมผัส
ให้ฝึกหัดขัดเกลาคอยเล่าไข
สื่อสารงานภาษาสารกังวานไป
ทั่วโลกได้ยลยินศิลป์แห่งครู
ทั้งสุภาษิตนิราศดังปรากฏ
อรรถรสถ้อยคำที่หวานหู
แม้นยุคปัจจุบันยังเชิดชู
บทกวีของท่าน ภู่ สู่เยาวชน
ขอน้อมนพพนมก้มกราบครู
ศิษย์เรียนรู้ภาษาน่าฝึกฝน
เพิ่มพูนค่าความหมายคำว่าคน
สู่ผลงานปัญญาชนคนของไทย
18 มิถุนายน 2550 18:41 น.
ตะวันจะลับขอบฟ้า
หากจะทำการใดใคร่ควรคิด
ขอเธอลองตรองพินิจถูกต้องไหม
ยามจดจ้องเรื่องราวคราวทำไป
ผลประโยชน์นั้นไซร้ให้ถึงตัว
กิริยาพาเสื่อมเอือมรังเกียจ
ให้บดเบียดเกินเฉียดจนหมองมัว
ระวังเถิดคนถ้อยเถื่อนละเลือนกลัว
สันดานดิบนั้นรั่วพาตัวพัง
มันสมองสองมือมีไว้สร้าง
อย่าริลางความสั่วมั่วจนฝัง
ปลักรากลึกยากเกินหากยับยั้ง
เพียรเวียนว่ายวนวังฝังบาดาล
เมื่อขึ้นชื่อสัตว์ประเสริฐเกิดบรรเจิด
อย่าเตลิดเพลิดเพลินเกินเดรัจฉาน
สำนึกบ้างบางคราอย่าปล่อยนาน
ความคิดอ่านเรียนมาหาใช้มัน
Lovers
0 คน เลิฟตะวันจะลับขอบฟ้า
หน้าส่วนตัว
2188
