เสี้ยว...

ตะวัน

เธออย่ากลัวความมืดหม่นจนร้องไห้
เหตุมันเพียงเสียงใบไม้ได้พัดผ่าน
แค่เรไรมโหรีราตรีกาล
สะอื้นอ้อนก่อนเมฆกร้านจะผ่านมา
ใช่แหละฟ้ามันน่ากลัวอย่างทั่วถึง
ไกลและกว้างเกินแสงหนึ่งจะส่องจ้า
ดาวอวดแสงแรงเข้มเต็มนภา
เกินแสงเสี้ยวของจันทราจะส่องไกล
ป่าดงดิบกระพริบพรายปลายน้ำค้าง
เส้นทแยงแสงสว่างต่างวาบไหว
สุดแสงหนึ่งซึ่งอ่อนแสงหมดแรงไป
จะส่องส่งถึงตรงไหนคงไม่รู้

แต่ป่านี้มีฝันดีที่เธอฝัน
ใช่แหละทางบางครั้งมันไกลสุดกู่
ทางอาจล้า แต่เมื่อล้ม แล้วก้มดู
รอยเท้าเธอก็ยังอยู่มาสุดทาง
แสงพระจันทร์เคยกลั่นใจให้เธอกล้า
ออกตามฝันวันที่ฟ้าสีสว่าง
แค่วันนี้จันทร์หรี่แสงอ่อนแรงจาง
ก็ใช่ว่าฝันเธอร้างเสียเมื่อไร
ในความมืดอาจยืดเย็นเป็นระยะ
แต่แรงใจจะชนะทุกสิ่งได้
แค่ยิ้มสู้ฝันอีกเสี้ยวจะเกี่ยวใจ
เสี้ยวพระจันทร์ในวันใหม่จะเต็มดวง

ลมพัดแผ่วแนวใบไม้พรายน้ำค้าง
สะท้อนดาวที่พราวพร่างอยู่กลางสรวง
ป่าฝันนี้มีอยู่จริงหรือสิ่งลวง
รู้ด้วยการก้าวตามห้วงท่วงทำนอง
แค่เธอเชื่อเรื่องความฝันในวันหน้า
จันทร์จะจ้า ฟ้าจะพราว ดาวจะหมอง
ความน่ากลัวเป็นแค่บทการทดลอง
การก้มหน้าจับตามองของพระจันทร์
หริ่งเรไรร้องคำรามแค่ความคึก
ท้าความคิดจิตสำนึกคนช่างฝัน
เถิดสืบก้าว มันจะไกลแค่ไหนกัน
อย่าเสียชื่อเด็กดื้อรั้นวันผ่านมา
เธออย่ากลัวความมืดหม่นจนร้องไห้
เสี้ยวพระจันทร์ในวันใหม่ยังเติบกล้า
ฝันจะเข้มเต็มดวงได้ด้วยศรัทธา
การล่าฝันสักวันหน้าจะบริบูรณ์...