กระสุนสุดท้าย...

ตะวัน

แหงนหน้าพบสบตาฟ้าแล้วพร่าหวั่น
ที่ไหววาบคือภาพฝันกระนั้นหรือ
แน่แหละฟ้า ไม่สงสัยในฝีมือ
แต่ปืนถือนั่นเหนี่ยวนิ่งจะยิงใคร
กี่ศพเล่าที่เฝ้าฝังดินทั้งผืน
จากไออุ่นกระสุนปืนที่ยื่นให้
ตายทั้งตื่นเมื่อปืนเปลี่ยวได้เหนี่ยวไก
ตายทั้งตัวตายทั้งใจตายทั้งเป็น
ร่างที่ร่วงนั้นล่วงลับกลับบ้านเก่า
แต่ร่างกูใครรู้เล่าใครเขาเห็น
มองร่างเหยื่อหายใจไหวอย่างใจเย็น
แต่ที่จริงใจกูเต้น อยู่เป็นระยะ
เหงื่อซึมมือที่ถือปืนเพราะตื่นหวาด
ช่วงชีวิตมันถูกวาดผิดจังหวะ
ยังจำภาพวันที่บวช เสียงสวดพระ
ยังจำภาพกองขยะที่ขุดค้น

เมฆพยัคฆ์ปักสายฝนลงบนโลก
ละเลงหลอมความเศร้าโศกความสับสน
นี่น้ำฝนหรือน้ำตาพร่าอยู่บน-
ใบหน้ากู ใบหน้าคนหรือสัตว์ร้าย?
ดาวแสนล้านลาลานรำตอนย่ำรุ่ง
เขม่าปืนยังขื่นคลุ้งไม่จางหาย
การรับจ้าง - การยิงคน - หนทางตาย
มีตรรกะ มีความหมาย บ้างไหมนะ?
ตาเริ่มพร่าฟ้าเริ่มพร่างทางเริ่มดับ
ดาวระโยงโค้งคำนับจับจังหวะ
ดาวสุดท้ายระบายแสงแรงปะทะ
ร่างหนึ่งร่วงช่วงขณะดาวกระพริบ
แหงนหน้าพบสบตาดาวแล้วเศร้าโศก
ดาวจากโลก คนจากลา ดาราดิบ
เมื่อกระสุนสาดวิถีที่หรี่ริบ
กูก็พบศพนับสิบยืนต้อนรับ!!!