13 ตุลาคม 2553 17:24 น.
ตะวัน
ฟ้าอีกฟากจากตรงนี้คงมีบ้าน
สุดขอบเร้นเส้นขนานที่ควานหา
ความสุขนั้นมันพร่าปริ่มริมขอบตา
จะเอ่อล้นทุกเวลาที่ล้ารอน
เมื่อชีวิตได้ขีดความตามความคิด
คงไร้สิทธิ์จะอ่อนกล้าจะล้าถอน
เมื่อทางไกลได้ร่างกฏบทละคอน
ย่อมไม่เขียนความบางตอนให้อ่อนใจ
แต่ใจฉันมันสร้างซ่อนจากก้อนเนื้อ
บางช่องว่างยังหลงเหลือเพื่ออ่อนไหว
บางอารมณ์อยากล้มนอนเพื่อผ่อนไฟ
คิดถึงบ้าน...อยากกลับไปให้ใจพัก
อยากกลับไปล้มตัวลงตรงตักแม่
ให้พ่อกล่อมอย่ายอมแพ้...แค่เหนื่อยหนัก
อยากสบตาที่อ่อนโยนของคนรัก
ให้สหายได้ทายทักสักวันล้า
ฟากพระจันทร์ด้านนี้มีดาวล้อม
ทะเลดาวเคยกล่าวกล่อมจนฉันกล้า
สบตาดาวอยากเปล่าปลดหยดน้ำตา
หวังเห็นซีกอีกฝั่งฟ้าจากตาดาว
หิมะพร่างทางพร่าด้วยตารื้น
คนบนฟ้าคงหยิบยื่นคืนสีขาว
แต่บางหนคืนหม่นมืดก็ยืดยาว
เกินเยียวยาความเหน็บหนาวด้วยดาวใด
ฉุดหัวใจให้หยุดผ่อนความอ่อนล้า
หยุดไหวอ่อนก่อนไฟกล้าจะมอดไหม้
ด้วยคิดถึงจึงต้องกลั่นความมั่นใจ
ก้าวสู่สุดจุดหวังไว้ให้รู้กัน
คนข้างหลังคงหวังเห็นเส้นทางกล้า
หยดน้ำตาคือขวากหนามการตามฝัน
เมื่อวันหนึ่งเลือกจากบ้านมากร้านจันทร์
การถอนทัพกลับหลังหันมันน่าอาย
กำลังใจคือไฟส่องที่มองเห็น
บ้านของฉันนั้นยังเป็นเช่นภาพฉาย
ความอบอุ่นที่หนุนหลังยังมากมาย
จะกรองกลั่นวันที่หมายด้วยสองมือ
ฟ้าอีกฟากจากตรงนี้คงมีบ้าน
มีสายตาฟ้าอีกม่านให้ยึดถือ
จะปลุกปั่นปลอบใจให้ลุกฮือ
จะยืนหยัดไฟสัตย์ซื่อด้วยศรัทธา
10 ตุลาคม 2553 13:32 น.
ตะวัน
(1) เธอ...
สายฝนโปรย..เธอโหยร้องกลางห้องมืด
กอดความฝันขึ้นอืดไว้เต็มอ้อม
ปล่อยน้ำตาอารมณ์ให้สมยอม
กับความจริงจอมปลอมที่ล้อมราย
ความเป็นไปในห้องมืดที่ชืดอับ
แสงจันทร์พราวดาวระยับได้ดับหาย
เสียงลมลวงทวงถามถึงความตาย
หยดน้ำตาเธอพร่าสายสุดปลายตา
โลกใบนี้ที่เธอรักคงหนักอึ้ง
ใจบอบเบาถูกเขาตรึงจึงปวดปร่า
รอยยิ้มชื่นถูกกลืนผ่านกาลเวลา
โลกหมุนมาหยุดตรงซีกปีกพระจันทร์
(2) ฉัน...
เธอรู้ไหมโลกหนัก..ถ้าเธอแบก...
ในความจริงสิ่งที่แปลกคือความฝัน
ในความหมายของสายฝนที่หล่นนั้น
ก็เพราะฟ้ามีเมฆกั้น เธอ-จันทร์-ดาว
ความเป็นจริงยังเป็นไปในโลกนี้
ตะวันลาฟ้าเปลี่ยนสีมีร้อนหนาว
มีลมแผดแดดปะทะหิมะพราว
มีผิดหวังเป็นครั้งคราวต้องเข้าใจ
เธออาจมองว่าฟ้าครามนั้นงามงด
เพราะมีเขาคอยปล่อยปลดลูกไฟใหญ่
แต่วันนี้ที่เขาพรากจากเธอไป
เธอเห็นไหมในฟ้านี้..ยังมีตะวัน
ไม่เกี่ยวกับเขา..ไม่เกี่ยวกับเขา
โลกใบเก่ายังผลัดปีเปลี่ยนสีสัน
คนแสนล้านมีสิทธิ์เหงาเท่าๆกัน
อยู่ที่ใครรับมือมันอย่างมั่นใจ
(3) เรา...
เถิดลืมตาเปิดใจให้โลกกว้าง
ไปรับรู้ความแตกต่างของห้องใหม่
ห้องที่แสงสีอาทิตย์ไม่ปิดไฟ
ห้องที่ฟ้านั้นกว้างใหญ่กว่าใจคน
สบตาฉัน..จับมือฉัน..ไปกับฉัน
ให้คืนวันมันขีดความตามเหตุผล
แสงสกาวพราวจากฟ้ามายากล
จะสาดสายร่ายมนต์จนเธอรัก
ฉันไม่ใช่โลกทั้งใบให้เธอหรอก...
แต่ฉันคือคนเคยออกนอกซากปรัก
จากห้องมืดห้องนั้นที่ฉันพัก
จนวันหนึ่งฉันรู้จักกับห้องนี้
ไปกับฉัน..จับมือฉัน..สบตาฉัน
เธอเห็นไหมใครคนนั้นอยู่ที่นี่
ฟากกระจกจากตาฉันนั้นยังมี
คนเคยรักในศักดิ์ศรีและศรัทธา
เถิดก้าวย่างกางปีกอีกสักครั้ง
ไปด้วยแรงแห่งพลังที่ยังกล้า
ลูกขึ้นสู้แสงสลัวที่มัวตา
ทิ้งห้องมืดเถิดนางฟ้า..ผู้น่ารัก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
หน้าส่วนตัว
3089
