27 มกราคม 2553 16:58 น.
ตะวัน
อุดมกู...
ดำรงอยู่เพื่อให้ฝันมันขับขาน
อุดมกูไม่หรูเท่าอุดมการณ์
อุดมกูเพียงสืบสานสันดานกู
อุดมกู...กูรู้เพราะกูคิด
ส่วนเรื่องมันจะถูก - ผิดกูไม่รู้
คงมีบ้างเข้าผิดตรอกออกผิดประตู
แต่กูเชื่อ มันยังอยู่เป็นเส้นทาง
อุดมกู...ไม่สู้จะสละสลวย
ไม่สดสวยสุกใสไสวสว่าง
เอาแต่พล่านอยู่ในกรอบอันบอบบาง
แต่มันสร้างร่างตัวในหัวคิด
อุดมกู...ตู่ขึ้นมาเป็นว่าเล่น
ใช้ความฝันอันซ่อนเร้นปะต่อปะติด
มีความพลาดเป็นรสชาติของชีวิต
เป็นคุณครูของความคิดที่ไม่ครบ
อุดมกู...อุตส่าห์คิดเป็นตุเป็นตะ
กูจึงจะสืบเท้าไปให้รู้จบ
ตามครรลองคดคู้ - ที่กูค้นพบ
ตราบวาระที่ซากศพจะพบพระ
25 มกราคม 2553 17:16 น.
ตะวัน
จริตจรรยาชั่วช้า ชุกชุม
โมหะดั่งมรสุม เสกสร้าง
ตัญหาก่อก้อนกุม เกาะจิต ใจแฮ
ทั่วถิ่นจึ่งรั่วร้าง ร่วนไร้อริยชน
ฤาโลกสุดอาจเอื้อม อหิงสา
ฤามนุษย์ปรารถนา นรกร้อน
จึงแก่งแย่งเข่นฆ่า คารวะ อำนาจ
แปรเปลี่ยนเป็นปลิ้นปล้อน ปลดสิ้นมโนธรรม
พสุธาสะเทือนสะทกสะท้าน ถล่มทลาย
มวลหมู่มนุษย์มุ่งหมาย มิสุดมิสิ้น
จักรวรรดิวะวุ่นวะวาย วอดทั่ว
ดาลเดือดดับด่าวดิ้น ด่างพร้อยทั่วธรา
มโหรีตีเป่าร้อง รัวระงม
เสียงส่งสู่กามรมณ์ รุ่มเร้า
ฝักใฝ่สิ่งโสมม หมกมุ่น
สารพัดสิ่งยั่วเย้า หยุดยั้งมโนธรรม
สรวงสวรรค์สรรเสกสร้าง สรรพสัตว์
กำเนิดกฎบริพัตร ผูกหล้า
บัดนี้โลกวิบัติ เบนเปลี่ยน ตามกฎ
ไฉนบ่เสกผู้กล้า กอบกู้เสถียรธรรม
24 มกราคม 2553 19:34 น.
ตะวัน
ขณะฟ้าเปลี่ยนสี...
เมฆทุกก้อนในตอนนี้หยุดเคลื่อนไหว
ฟ้าจ๋าฟ้า...สีของฟ้า...ฟ้าเกินไป
ตาฉันพร่าฟ้าเห็นไหมหยดน้ำตา...
ยินเสียงเข็มวินาทีที่เดินทาง...
น้ำในตามันพร่าพร่างจนทางพร่า
มองไม่เห็นเส้นจุดหมายที่ปลายฟ้า
ไม่อาจแม้แต่สบตาดวงตะวัน...
ฝันหนึ่งฝันในวันนี้ที่ผ่านพ้น...
คนหนึ่งคนในวันนี้ที่ผ่านผัน
ความเดียวดายผ่านวันนี้มีอีกวัน
ฉันไม่มีใครทั้งนั้นไม่มีเลย...
ความอ้างว้างช่างเย็นเยียบและเรียบง่าย...
ดูคล้ายๆ...สรรพสิ่งหยุดนิ่งเฉย
แต่ความจริงเธอรู้ไหม...ไม่ใช่เลย
มันเป็นเพียงความคุ้นเคยที่จำใจ...
สิ่งที่ฉันนั้นทำได้ในตอนนี้...
คือสบตาเข็มนาทีที่เคลื่อนไหว
เพื่อรับรู้ว่าโลกนี้ไม่มีใคร
ตั้งแต่เธอ...เดินจากไป...ไม่มีจริงๆ...
หน้าส่วนตัว
1232
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
