จากมุมมที่มอง...

ตะวัน

จากมุมที่มอง...
สัมผัสเพียงเสียงร่ำร้องที่โหยหวน
ครื้นและครึ้มคร่ำและครางอย่างครืนครวญ
การแรมรอนยังเรรวนอย่างร้างไร้
อันที่จริง...อันที่ฝันยังชุ่มชื้น
ดาวไกลลิบยังหยิบยื่นคืนนี้ให้
บางองศายังกล้าแรงด้วยแสงไฟ
เพียงแต่ฝันมันอยู่ไหนยังไม่รู้
ความล่องลอยจึงหลอกลวงอย่างลึกซึ้ง
จินตนาการ แม้เพียงครึ่งไม่เหลืออยู่
ความว่างเปล่ายังยวนเย้าการเฝ้าดู
ห้วงอารมณ์แห่งนักสู้ไม่เหลือแล้ว
ร่องรอยหยักที่ฟักตัวในหัวสมอง
กลายเป็นเพียงเศษละอองที่ไหวแผ่ว
จากครรลองที่มองเห็นเป็นเส้นแนว
เหลือเพียงทางที่ร้างแววและอ้างว้าง
ความอึมครึมคืบเข้าคลุมทุกขุมขน
ความแปลกปลอมหลอมปะปนบนทุกอย่าง
กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง สักหนึ่งทาง
ราวถูกตรึง ครึ่งครึ่งกลางกลาง อยู่อย่างนี้
ความอ่อนแอแผ่ขยายมารายเรียง
รับรู้เพียงเสียงกระซิบที่ริบหรี่
จบภาพฝันอันอิดโรย แต่โดยดี
เข้าสู่โลกแห่งหน้าที่ ที่โอบล้อม