28 กุมภาพันธ์ 2548 20:50 น.
ตะวัน
ในวันแดดใส..
ปล่อยความอ่อนไหวไปไล้เมฆขาว
และลอบชำเลืองวันอันแสนยืดยาว
สิ่งที่เห็นเป็นความว่างเปล่า..ของการเดินทาง
ฟ้าสวย..เธอว่าไหม
แต่ฉันอดคิดไม่ได้ทำไมถึงกลวงว่าง
เห็นเพียงละอองฝันอันเบาบาง
ที่ไม่เคยก่อร่าง..ในฟ้ากว้าง..ได้สักที
บางเวลา..ฉันอยากเลิกค้นหาฝัน
แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรให้มัน...ดีกว่านี้
รู้ไหม..โลกใบนั้น..ฉันอยู่กับมันมาหลายปี
แล้วอยู่ดีๆ..ฉันก็หนีมันขึ้นมา
ฉันหาเรื่อง..โทษอะไรไปตามเรื่อง
เรื่องของเรื่อง...คือฉันใช้เวลาเปลืองในการค้นหา
ฉันจึงเดินทางลัด..สะบัดปีกสู่ฟ้า
สุดท้ายกลายเป็นว่า..ผืนดิน แผ่นฟ้า..ไม่ต่างกัน
- - - - - - - - - - - - - -
โปรดกอดฉันไว้ให้นานเท่านาน
ไอรักที่แสนหวานจะร้องเพลงกล่อมความฝัน
ณ ระเบียงความรัก..ความฝันจะพักอย่างนิรันดร์
ความดึงดันดื้อรั้นจะขอหยุดมันไว้ตรงนี้
1 กุมภาพันธ์ 2548 13:54 น.
ตะวัน
(1) มุมมอง...
วันดีคืนดี...
ปีกความฝันที่ฉันมีอยากตีโบก
อยากทะยานผ่านลูกไฟไปสุดโลก
สุดแนวโตรกถนนฟ้าพระอาทิตย์
มันเบื่อแล้วโลกเก่าที่เศร้าสร้อย
เหนื่อยต้องคอยสำออยและดัดจริต
หน่ายต้องอยู่อย่างอ่อนไหวไร้หัวคิด
ติดแต่ตรอกซอกอิฐที่ปิดตาย
อยากออกจากกากกะลาดูฟ้าบ้าง
อยากย่ำเท้าเข้าสู่ทางที่ห่างหาย
ใช่แหละโลก มีเสี้ยวซีกอีกมากมาย
รอมือตีนไปปีนป่ายตะกายพบ
ใช่แหละโลกกะโหลกกะลา มันน่าเบื่อ
ส่องแสงเพียงไฟมอดเชื้อจากหัวศพ
และเยียบชืดอึดอัดอย่างบัดซบ
รอเพียงการฝังกลบของเม็ดดิน
แล้วดูสิ! โลกท้องฟ้าช่างน่ารัก
มีเพื่อนใหม่ให้ทายทักไม่หมดสิ้น
เมฆกลม-กลม ลมโชย-โชย นกโบยบิน
ประสานเสียงให้ได้ยินอย่างสุขซึ้ง
(2) ห้อง...
...........
(3) เส้นรอบวง...
โอพระเจ้า...
ฉันยังมีความเหน็บหนาวจากก้นบึ้ง
ฉันเกรงว่าโลกเบื้องหน้าที่ตราตรึง
เป็นกะลาอีกใบหนึ่งเท่านั้นเอง
(4) รอยต่อ...
!?!?!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
หน้าส่วนตัว
1917
