23 กรกฎาคม 2545 02:25 น.
ตะวัน
เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก
เสียงเล็กไอ้โต้งโก่งคอขัน
สัญญาณม่านหมอกหยอกแสงตะวัน
ลุงมั่นผันตัวสู่หัวกระได
รวงข้าวโยกย้ายไล้สายหมอก
ลมพลิ้วริ้วระลอกดอกหญ้าไหว
กรูฝันพรมหว่านผ่านนาละไม
ก่อหวังครั้งใหม่ในวันนี้
ถึงเวลา ลุงมั่นกับท้องทุ่ง
คมเคียวหมายมุ่งประจำที่
เก็บเกี่ยวกอบฝันกันอีกที
ฝันฤดูแห่งฤดี ที่เฝ้ารอ
เปลี่ยนวัน ผันเดือน เคลื่อนไหว
แดดเลียลมไล้จนใจฝ่อ
จึงผลิเม็ดพวงเป็นรวงช่อ
กะดูคงพอมีกำไร
ฟ่อนฟางกลางลานคืบคลานแล้ว
ต่อยอดเป็นแนวดูสูงใหญ่
นวดเสร็จเมล็ดนั้นก็ทันใจ
เย้ายวนไฉไลเสียยิ่งนัก
แน่ะนั่น! พ่อค้ามาถึงแล้ว
แว่วแว่ว คนที่พอรู้จัก
เลียบเลียบ เคียงเคียง ด้วยเสียงทัก
ค่ำนี้ขอ ฉลองหนักด้วยสักคน
จบวันอันชื่นด้วยรื่นสุรา
ตามวิถี ที่มีมา อีกหนึ่งหน
ไม่เห็นต่าง จากคนเมือง อันวกวน
หาเรื่อง หาเหตุผล มาร่ำสุรา
23 กรกฎาคม 2545 02:13 น.
ตะวัน
เสรีที่ป่าช้า..ชานเมือง
หลังฉากความรุ่งเรือง.ระอุร้อน
ปลดแอกจากทุกเรื่อง.ราวอื่น
เริงรื่นใต้เสียงสะท้อน.ยอกย้อนยั่วเย้า
เสรีที่ป่าช้า เพียงหลับตาให้หลับฝัน
ขณะหนึ่งคงนิรันดร์ อย่างฝันหามาแสนนาน
หนึ่งคนหนึ่งความคิด หนึ่งชีวิตที่สืบสาน
หนึ่งสมองหนึ่งวิญญาณ อุดมการณ์เพียงขายกิน
อุดมการณ์ใต้ลิ้นชัก ป่วยการทักให้เมื่อยลิ้น
ใช่มันเลี้ยงชีวิน อุดมกินยังไม่มี
ปล่อยปล่อยเถิดความฝัน จะดื้อรั้นก็ใช่ที่
จารีตประเพณี ตีกรอบแล้วทุกความคิด
ลาตายเถิดเพื่อนรัก มาหยุดพักทุกถูกผิด
ปลดแอกช่วงชีวิต จากอาทิตย์สู่จันทรา
แว่วไหมลำนำนี้ ใช่แหละนี่คือป่าช้า
อิสระแห่งวิญญาณ์ อิสราอุดมการณ์
ปล่อยร่างไว้บนนั้น หอบแต่ฝันมาสืบสาน
ปล่อยเขาให้ไขลาน ผ่านร่างไร้ความคิดนึก
เถิดระบำเพลงป่าช้า ร่ายอำลาความรู้สึก
ฆาตกรรมจิตสำนึก หนีอยู่ลึกในป่าลับ
23 กรกฎาคม 2545 01:42 น.
ตะวัน
นานแล้วนานแสนนาน
ที่ความฝัน มันคืบคลาน ผ่านมุมเก่า
ในระนาบ ราบเรียบ และเงียบเหงา
ช่างอึมครึม ซึมเซา เสียนี่กระไร
หวังแต่ฟ้า ราตรีนี้ จะมีแสง
จากหลืบเร้น เส้นทแยง ดาวดวงใหม่
แต่เปล่าเลย ดาวยังเลย แล้วเลยไป
จะเดือนเก่า หรือดาวใหม่ ก็ไร้แนว
กระพริบตา ที่พร่าพรำ หยดน้ำตา
เพื่อร่ำลา วันเวลา ที่ลาแล้ว
จากครั้งหนึ่ง ซึ่งเคยประดับ วับแวว
ถึงครั้งนี้ ที่ไหวแผ่ว ฝันเจ้าเอย
ได้แต่นิ่ง ประวิงวัน อันเคลื่อนไหว
ปล่อยน้ำตา ล้าไหล ไปเฉย-เฉย
ปล่อยให้หยาดหยดอุ่น ที่คุ้นเคย
มาเลี้ยงส่ง ความล่วงเลย ที่จำใจ
ยังคงเป็น คนหนึ่งคน บนโลกกว้าง
ยังสืบเท้า ก้าวย่าง อย่างคนส่วนใหญ่
ติดก็แต่ ถูกสะกด ให้หมดไฟ
หนึ่งนักฝัน ผู้มั่นใจ ตายไปแล้ว
หน้าส่วนตัว
803
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
