30 พฤศจิกายน 2544 16:19 น.
ตะวัน
ตึกสูง..
ผึ้งงานหลายฝูงมุ่งมั่นสร้าง
ก่ออิฐติดปูนรอบศูนย์กลาง
ต่อโยงโครงร่างสร้างเป็นตึก
ตึกสูงจูงใจในธุรกิจ
ทุกหน้าสารทิศคิดระทึก
เอกสารการค้าหนาเป็นปึก
ปักหลักคักคึกกลางตึกนี้
ตึกสูงทุ่งฝันคนสรรค์สร้าง
หนุ่มสาวก้าวย่างกลางวิถี
สู่หลักสมัครงานลานเวที
สุดท้ายได้ดีที่เส้นสาย
ตึกสูงรุ่งเช้าคนเข้างาน
ขลักขลุกพลุกพล่านการแหวกว่าย
ผู้คนขนแอกมาแทรกกาย
หน้าตั้งซังกะตายอยู่ท้ายห้อง
ตึกสูงยุ่งเหยิงเรื่องเติ่งค้าง
แต่สิ่งแตกต่างบางสิ่งของ
คือท่อนไม้ไผ่หลายร้อยปล้อง
ถูกขนไปกองท้องดาดฟ้า
ผู้คนแปลกใจไปทั้งตึก
เซ็งแซ่อึกทึกไม่นึกว่า
จะเห็นเส้นไผ่ในตึกระฟ้า
เจ้านายกูบ้าอะไรวะ?
----------------------------------
แดดสาดดาดฟ้าทาสีไผ่
ผึ้งงานน้อยใหญ่หลายสิบกะ
หมุนเวียนเปลี่ยนผลัดมาจัดระยะ
ก่อร่างสร้างปะเป็นกระท่อม
เจ้านายเบื่อหน่ายเรื่องวายวุ่น
สร้างห้องกรองฝุ่นหนุนเมฆล้อม
น่าขำธรรมชาติถูกวาดปลอม
คนสร้างกระท่อมมาคร่อมตึก
23 พฤศจิกายน 2544 12:43 น.
ตะวัน
ส่งมือมาสิคนดี
วันนี้..เธอจะไม่เหงา
วันนี้..จะมีแต่รักของเรา
วันวุ่นวายเก่าๆ..จะเป็นวันวาน
เดินจับมือฉัน
สู่เวิ้งฝันอันแสนหวาน
วันนี้..ดอกฝันจะผลิบาน
และวันนี้..นานแสนนาน..จะมีแต่เรา
กลางทุ่งดอกหญ้า
จะมีกีต้าร์ตัวเก่า
รอเพลงใสๆ..กลางสายลมไหวเบาๆ
เพลงโปรดเพลงเก่า..ที่เรา..ร้องด้วยกัน
กลางทุ่งดอกหญ้า
เราจะนอนมองฟ้า..ฟากฟ้าแห่งฝัน
คุยกันเรื่อยๆ..กลางสายลมเฉื่อยที่โปรยปัน
ทักทายความฝัน..หลังจากที่จากมัน..ไปแสนนาน
กลางทุ่งดอกหญ้า
เราจะเก็บดอกหญ้ามาสาน
สวัสดีแมงปอ..ล้อกับผีเสื้อปีกบาน
และนั่งเขียนกลอนสวยหวาน..ใส่ไดอารี่ของเรา
ส่งมือมาสิคนดี
วันนี้..เธอจะไม่เหงา
วันนี้..จะมีทุ่งดอกหญ้าของเรา
วันวุ่นวายเก่าๆ..จะมีรักของเราเข้ามาแทน
12 พฤศจิกายน 2544 05:49 น.
ตะวัน
ความรักเริ่มต้น...ที่ตรงนี้
ตรงที่มีเธอและมีฉัน......
ไม่เคยมีทุกข์แม้สักวัน
แต่เวลาแปรผัน...กลับเปลี่ยนไป
...............
ความรักจะจบที่ตรงนี้
ตรงที่เคยไม่มีเธอแต่มีฉัน
ที่ยังคงรักยังผูกพันธ์
และจะรอเธอนิรันด์..นะคนดี
9 พฤศจิกายน 2544 14:48 น.
ตะวัน
สวัสดีนางฟ้า..
ฉันล้า..ฟ้ากว้างช่างโหดร้าย
ปีกบางกางถาหาจุดหมาย
สุดท้ายก็คล้ายที่เคยหนี
ร่อนเร่เรื่อยๆจนเหนื่อยแล้ว
ยังไร้วี่แววแนววิถี
แดดกล้าพายุประทุถี่
ฟ้ากว้างวันนี้ไม่มีฝัน
เธอจำได้ไหมนางฟ้า..
ฉันเคยบอกว่า โลกใบนั้น
มันเลว มันบ้า สารพัน
สุดท้ายแล้วฉันหนีไม่พ้น
ฉันเพิ่งรู้..นางฟ้า
วิถีคนกล้าที่หาค้น
มันอยู่ในใจอันไหววน
ไม่ต้องดิ้นรนด้นถึงฟ้า
หากใจไหวเต้นเช่นใครเขา
รากเหง้าเงาฝันคือปัญหา
รางวัลปัญหาคือปัญญา
การหนีมีค่าแค่กล้าขลาด
ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว..นางฟ้า
ฉันจะหยิบปัญหามาขีดวาด
ใช้ฝันอันเร้นเป็นกระดาษ
ระบายความขลาดด้วยรอยยิ้ม
8 พฤศจิกายน 2544 15:09 น.
ตะวัน
เมฆน้อย...ค่อยๆเคลื่อน
เหมือนๆ...สายลมหนาว
เริ่มทักทาย...กับสายดาว
ที่พรายพราว...ทั่วฟ้ากว้าง
ความคิดถึง...ขึงทั่วฟ้า
ประดับประดา...ระยะห่าง
ระหว่างดาว...ที่พราวพร่าง
ระหว่างทาง...ของสองใจ
คืนหนาว...ดาวเริ่มหนาว
เมฆขาว...เริ่มอ่อนไหว
ใจหนาว...ราวลมไล้
เป็นไป...เพราะคิดถึง
หนาวไหม...เธอหนาวไหม
เป็นอย่างไร...ในคืนซึ้งๆ
มีกี่ที...ในนาทีหนึ่ง
ที่คิดถึง...รักของเรา
หน้าส่วนตัว
4157
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
