15 ตุลาคม 2544 07:30 น.
ตะวัน
นานนาน..ผ่านไปไร้สาระ
วิวัฒน์อารยะไร้ความหมาย
พร่ำเพรียกเรียกเร้าเอาเป็นเอาตาย
สุดท้ายบ่ายหน้าเข้าฆ่าฟัน
นานนาน..ผ่านวันมันสับสน
ป่าเถื่อนเกลื่อนกล่นคนตัวสั่น
สันดานหยาบช้าสารพัน
โรมรันพันทั่วตัวมนุษย์
คัมภีร์นี้วาดศาสนา
นักปราชญ์ศาสดาสรรค์พิสุทธิ์
เป็นธรรม์จรรโลงโลกมนุษย์
กลับเป็นอาวุธมนุษย์ชั่ว
เอ่ยกลั่นปั่นปลุกทุกสาวก
หยิบยกชั่วดีสีสลัว
ตีความตามเช่นเห็นแก่ตัว
สงครามลามทั่วด้วยศรัทธา
เทพีนี้มีเสรีภาพ
สัญลักษณ์ปลื้มปลาบคนเมืองฟ้า
ยิ่งใหญ่องอาจประกาศศักดา
ศรัทธาจริงไหมใครจะเชื่อ
แทรกแซงแบ่งขั้วเอาตัวว่า
เสรีเบลอพร่าเป็นหน้าเสือ
เสรีไม่มีมาจุนเจือ
เสรีมีเผื่อเพียงเมืองตน
นานนาน..ผ่านความสงครามเกิด
กำเนิดเปิดฟ้าน่าสับสน
ไร้รูปไร้แบบแต่แยบยล
เชื้อโรคปะปนบนอาวุธ
นานนาน..ผ่านไปใจมันฝ่อ
ไยโลกบ้าบอไร้ที่สุด
จากแดนทะเลทรายสยายยุทธ์
ถึงจุดยุติคงวิบัติ
14 ตุลาคม 2544 03:48 น.
ตะวัน
ฟ้าใส..
แดดไหวๆสีหวานๆ
สายลมไล้..ดอกไม้บาน
นานแสนนาน..กลางฟ้าใส
ฉันนั่งอยู่ที่เก่า
เหงาๆ..ปนอ่อนไหว
น้ำตา..รินออกมา..ปริ่มขอบหัวใจ
แต่พยายาม..สะกดเอาไว้..ด้วยคำสัญญา
อยากให้รู้..ฉันยังจำได้เสมอ..คนดี
และรู้ว่ารักเราที่มี..ยังมีค่า
แต่ความอ่อนไหว..มันเป็นไปตามกระแสเวลา
บางทีฉันก็ไม่รู้ว่า..ควรทำอย่างไร
ท่ามกลางดอกหญ้าเริงระบำ
ถ้อยคำทุกคำ..ยังเคลื่อนไหว
น้ำตา..ยังพยายามเติมความอ่อนล้าให้หัวใจ
ฟ้าใส..ไม่มีประโยชน์อะไร..ในตอนนี้
ฟ้าของฉันเป็นสีเทา
สายลม..มีความเงียบเหงามาแทนที่
ดอกไม้..คล้ายๆสีของฟ้าที่มี
ความฝัน..วันนี้..มีแต่สีชา
กลับมาซะทีได้ไหม
ฉันจมกับความอ่อนไหว..เสียจนอ่อนล้า
สักวัน..มันอาจลงเอยที่น้ำตา
ฉันหมายถึง..ฉันอาจผิดสัญญา..ของเราสองคน
12 ตุลาคม 2544 08:49 น.
ตะวัน
เธอเห็นอะไรในสายฝน?
สายฝน..ที่ปรายหล่นละอองสีใส
สายฝน..ที่หว่านโปรยบนท้องฟ้าสุดไกล
สายฝน..ที่เคลื่อนไหวในวันเหงาๆ
เธอรู้สึกอะไรไหม..ในเช้าวันนี้?
วันที่มี..สายฝน..ปนความว่างเปล่า
สายฝน..ระคนกับเมฆสีเทา
หวาน..ซึ้ง..เศร้า..หรือเปล่า.ในสายฝน
เธอรู้อะไรไหม?
ฉันขยับปีกไป..ไร้ขอบถนน
ฝนกลางฟ้า..มันหนาวเกินกว่าจะทน
นั้นแหละ..เหตุผล..ที่ฉันทนไม่ไหว
ฉันแค่..อยากบอกอะไรบางอย่าง
ระหว่างการเดินทาง..ของละอองสีใส
เธอรู้หรือเปล่า..ฉันหนาวเท่าไร
มันเกินทนไหว..ฝนจึงเจือไป..ด้วยฉี่ของฉัน
@^_^@ @^_^@ @^_^@ @^_^@
9 ตุลาคม 2544 09:33 น.
ตะวัน
ฟ้ากว้าง..
ปีกบางๆกางไปไร้จุดหมาย
กรอบความคิดอิสระตะเกียกตะกาย
แต่สุดท้ายก็ตายรังยังแผ่นพื้น
ไร้แรงผินบินไปในแผ่นฟ้า
ในแผ่นฟ้ากว้างกว่าเกินขัดขืน
เกินขัดขืนแรงโน้มถ่วงร่วงสู่พื้น
ร่วงสู่พื้นแล้วเกินฝืนมายืนฝัน
ตะเกียกตะกายป่ายฟ้าถลาไถล
ผลิดอกผลิใบในจินต์เพื่อผินเพื่อผัน
ที่ท้ายที่สุดหยุดดิ้นรนผจญผจัญ
ที่ใฝ่ที่ฝันมันสูญไปไร้เรี่ยวไร้แรง
ฟ้ากว้าง..
การเดินทางยาวไกลจึงได้แท้ง
อุดมการณ์พอผ่านวันมันเปลี่ยนแปลง
ผันพลิกแพลงตามแรงลมถมความคิด
ฉันตามหาอะไร?ในแผ่นฟ้า
ฉันไขว่คว้าหาอะไรในชีวิต
ความฝัน?วันนี้มันแค่เศษอิฐ
ถูกหรือผิดที่คิดผินบินสู่ฟ้า
ฟ้ากว้าง..
หนทาง..ว่างเปล่าราวป่าช้า
สันสน..บนฝันที่สรรค์มา
ศรัทธา..เหลือมีแค่ขี้เถ้า
แต่ยังอยากฝัน..
แม้ว่ามันจะมีผลแค่คนเขลา
แม้ลมพัดซัดซ้ำเข้าชำเรา
แต่ชีวิตมีรากเหง้าเอาไว้ฝัน
ตั้งสติอภิสิทธิ์ความคิดกล้า
ปล่อยปัญญาเดินตามความดื้อรั้น
ความว่างเปล่ากลางฟ้ากว้างช่างหัวมัน
คงสักวันที่ฟ้ามันไม่ว่างเปล่า
5 ตุลาคม 2544 08:49 น.
ตะวัน
เสือสิงลิงค่างช้าง ชม้ายตา
อีกฟากมีนกกา กู่ก้อง
นั่งไงเหล่าพันธุ์ปลา แปลกประหลาด
เป็นระเบียบในหับห้อง แห่งฟ้าสวนสัตว์
เสือสิงลิงค่างช้าง อีกเก้งกวางกลางสวนสัตว์
ฮิบโปโปเตมัส สงัดเงียบอยู่กลางน้ำ
นั่นไงจระเข้ ช่างดูเท่น่าเกรงขาม
นกยูงสูงความงาม ตามลักษณะอธิบาย
เต่าน้อยค่อยค่อยเคลื่อน คล้ายจะเตือนเจ้ากระต่าย
วันเก่าเจ้าเคยพ่าย กลายเป็นกรุสุภาษิต
ขวักไขว่อยู่ในตู้ ปลาพันธุ์หรูจากทั่วทิศ
นำกระจกมาปกปิด ติดเป็นตู้ดูสวยนัก
แมวน้ำนกเพนกวิน อุตส่าห์บินจากถิ่นรัก
แผ่กายให้รู้จัก ให้เราเห็นเป็นบุณตา
ยังมีอีกเยอะแยะ ยิ้มแสยะอย่างไร้ค่า
ร้อยชีวิตพิศสายตา ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
ทิ้งให้หมื่นชีวิต ทนสถิตย์ติดสวนใหญ่
จากแคว้นแดนดงไพร สู่เมืองใหญ่ในกรงขัง
อิสระถูกสกัด กิจวัตรถูกยับยั้ง
ชีวิตถูกปิดบัง สัญชาตญาณพาลทลาย
สวนสนุกในคุกสัตว์ กล้องสรรค์คัดอัดรูปถ่าย
เก็บภาพสัตว์มากมาย ซังกะตายกลางสวนสัตว์
เสือสิงลิงค่างช้าง ชะโงกหัว
ผ่านลูกกรงขังตัว ต่อตั้ง
ฟ้าดูแปร่งแสงสลัว ละอองแดด แผดสี
วันใหม่เริ่มอีกครั้ง ขอบห้องก็ยังขัง
หน้าส่วนตัว
1095
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
