5 มกราคม 2545 23:02 น.
ตะวัน
คุณฟังเพลงกันเป็นไหมครับ?...
(ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ผมคงตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า....
ผมฟังเพลงเป็น....แต่ถึงวันนี้...ผมเริ่มสับสน...)
ตอนเด็กๆ ตั้งแต่เริ่มอ่านหนังสือออก ผมมักจะนั่งฟังเพลง
พร้อมกับเปิดหน้าปกเทปไปด้วย
ผมร้องตามได้ทุกคำอย่างไม่เคยผิดเพี้ยน...
ผมไม่รู้หรอกว่า....ไอ้พวกเพลงต่างๆที่ผมฟังและร้องตามนั้นมันเพราะตรงไหน ดียังไง
ก็ขนาดคำบางคำในเนื้อเพลงผมยังไม่รู้เลยว่ามันแปลว่าอะไร...
ผมรู้เพียงแต่ว่า...ไอ้การที่วงนูโวไปวิ่งเล่นอยู่ในค่ายทหารนั้นมันช่างเท่ห์เสียนี่กระไร...
ผมไม่รู้หรอกว่า....บิลลี่เข้ม กับ บิลลี่เข้มตลอดนั้น
ความเข้มมันแตกต่างกันแค่ไหน...
ผมรู้เพียงแต่ว่า....ไอ้เพลงที่คนร้องเขาใส่เสื้อหนังเนี่ย มันเรียกว่าเพลงร็อค...
ผมไม่รู้หรอกว่า....กีต้าร์ที่พี่ป้อมอัสนีเขาเล่นเนี่ย มันมีอยู่กี่สาย...
ผมรู้เพียงแต่ว่า....พี่ป้อมเล่นกีต้าร์เก่งที่สุดในโลก...ผมมั่นใจอย่างงั้น...ก็พี่ๆดีเจเขาบอกอย่างงั้นนี่...
ผมเคยทะเลาะกันน้องชายอย่างเอาเป็นเอาตาย...เพียงเพราะว่าน้องชายผมมันซื้อเทปวงทูมา...
น้องชายผมมันนี่มันฟังเพลงไม่เป็นเลยจริงๆ
ไปซื้อเทปค่ายนั้นมาได้ยังไง...นั่นคือเหตุผมที่ผมด่ามันในวันนั้น...
เพลงที่ดีคือเพลงที่มาจากค่ายกัมมี่....ผมฟังเพลงเป็นแล้วครับ....
เวลาผ่านไป...
จากเด็กประถม...มาเป็นเด็กมัธยม...จากการฟังตามคำแนะนำของรายการทีวี...มาเริ่มฟังตามคำแนะนำของเพื่อน...
ช่วงนั้นกระแสเพลง Rap กำลังแรง
ไล่มาตั้งแต่...Mc Hammer..ตามมาด้วย Vanilla Ice...Krisskross...Snow...
เวลานั้น...เสียงคนบ่น เป็นเสียงที่เพราะที่สุดในโสตประสาทผม
(พี่เจ เจตริน เขาเป็นมาเกือบหมดแล้วครับ ทั้ง Hammer ทั้ง Snow)
แล้วกระแสเพลง Rap ก็ตายลงไป...ไอ้เพลงที่เขาเรียกๆกันว่า R&B ก็เข้ามาแทนที่...
Boyz to Men...Innosence Obbession...New Kidz On The Block...East17
ไอ้เพลงที่ต้องร้องกันหลายๆคนนั่นแหละ
(อ้าว พี่ๆนูโวอดีตขวัญใจผม ออกมาร้องเพลงประสานเสียงกันแล้วครับ
วาาาา...ฮี...ย้าาาาาาา...ฮาาา
)
ผมเริ่มฟังเพลงเป็นอีกแล้วครับ...เพลงที่ดีคือเพลงที่มีการร้องประสานเสียงที่ดี
โตขึ้นมาอีกนิด....
ถูกฉุดลากเข้าไปในวงดนตรี....
วง Rock ทั้งหลายทั้งปวง ทั้ง Metallica, Red Hot Chilli Pepers, Gun n Roses,
Mr.Big, Pantera........
เรียงแถวกันเข้ามาเป็นฮีโร่ของผม
ผมตั้งปณิธานอันแน่วแน่.....ชีวิตนี้ผมจะฟังแต่เพลง Rock เท่านั้น!!!!
เสียงเครื่องดนตรีสังเคราะห์ทั้งหลายกลายเป็นเสียงที่เป็นเสนียด[^_^]หูเป็นที่สุด
ผมต่อต้านกระแสดนตรี Grunge เพราะผมเชื่อว่า Grunge คือ Rock จอมปลอม
ไม่ใยดีต่อความสำเร็จของวงอย่าง Nirvana
ไม่เคยแม้แต่จะเงี่ยหูฟังอัจฉริยะอย่าง Kurt Cobain
และเหมือนว่า Kurt จะน้อยใจในความไม่ใยดีของผม
เขาเป่าสมองตัวเองกระจุย!!! จากโลกไปก่อนเวลาอันควร
ผมตั้งหน้าตั้งตาฟังเพลง Rock ตามปณิธานที่ตั้งไว้
ไล่ฟังไปทั้ง Rock, Metal ทุกแขนง
ถ้า Rock เปรียบเหมือนศาสนาอิสลาม...ผมคงเป็นพวก Al-Queda...
ดนตรีแนวอื่นเปรียบเสมือนพวกนอกรีตที่ขัดต่อคำสอนของศาสดา Rock....
สมควรทำลายล้างให้สิ้นไปจากโลก ผมต้องการ Jihad !!!
ผมสาบานได้....ถ้าตอนนั้นผมเกิดได้เจอ Backstreet Boys ตัวเป็นๆ
ผมคงเอาปืนยิงกราดได้โดยไม่ต้องคิด
บางทีความศรัทธามันก็น่ากลัวนะครับ....
หลายปีผ่านไป....
ศรัทธาอันแรงกล้าของผมเริ่มสั่นคลอน...
ทำไม Steve Vai ต้องใช้เสียงสังเคราะห์ด้วยนะ?
ทำไม U2 ถึงได้ออกอัลบั้ม POP?
ทำไม The Beatles เล่น Chord ง่ายๆวนไปวนมาแต่เพลงมันก็ฟังเพราะดีนะ?
ทำไม Marty Friedman เลิกเล่นโซโลเร็วๆ หันไปเล่น New Age?
ทำไม Metallica ต้องตัดผมด้วย?
บางทีเราก็อยากฟังเพลงไทยนะ...
บางทีเพลงห่วยๆมันก็ฟังเพราะดีนะ...
หรือบางทีเพลงดีๆ อาจจะไม่ต้องมีท่อนโซโลที่เร็วหูดับตับไหม้อย่าง Yngwie...
ไม่ต้องเรียบเรียงให้มันซับซ้อนวุ่นวายจนยาวสิบกว่านาทีอย่าง Dream Theater...
ไม่ต้องมีเนื้อร้องที่เข้าใจยากจนเป็นปรัชญาอย่าง Pink Floyd...
ไม่ต้องใช้จินตนการอันบรรเจิดอย่าง Radiohead...
ไม่ต้องอัดที่ Studio อันแสน Hitech...
บางทีเพลงมันก็ฟังเพราะอย่างไม่มีเหตุผล....
หลายปีดีดักที่ผมสับสน....ที่ผมวุ่นวายหาข้อสรุป...
อืมมม....ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วล่ะว่าเพลงที่ดีควรจะเป็นยังไง....ผมฟังเพลงไม่เป็นหรอกครับ....
แต่ผมก็มีความสุขนะ ที่ผมฟังเพลงไม่เป็นแล้ว ผมฟังทุกอย่างที่ขวางหน้า
ผมไม่อายที่จะดู MV ของซาซ่า...
ผมไม่อายที่จะร้องตามเพลงนูโว...
ผมไม่รังเกียจที่จะฟังเพลงของพี่แมว
ถึงแม้พี่แกจะไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเลยก็ตาม...
ผมไม่อายที่จะบอกว่าผมฟังเพลง Radiohead ไม่รู้เรื่อง...
ผมไม่เสียเวลาไปเถียงกะใครๆแล้วว่า Dream Theater เก่งกว่า X-Japan...
ผมฟังเพลง Techno เมื่อมีปาร์ตี้ ผมฟังเพลง Death เมื่อรู้สึกว่าโลกมันห่วยแตก...
ผมไม่มีศาสดา ผมไม่มีศาสนา ผมเป็นพวกนอกรีต
............ผมฟังเพลงไม่เป็นแล้วครับ............
ชีวิตคนเรามันก็อย่างงี้แหละ...ยิ่งเรียนก็ยิ่งรู้ว่าเราไม่ได้รู้อะไรเลย...
14 ธันวาคม 2544 13:55 น.
ตะวัน
ผีเสื้อตัวน้อย..
เจ้าจะล่องลอยไปที่ไหน
บนฟ้า..ดูเหมือนว่าจะแสนไกล
แต่ไม่เคยกว้างใหญ่..เกินกว่าใจเจ้าจะบิน
ผีเสื้อตัวน้อย..
ฝนปรอย..คล้อยไหลไปไล้หิน
ปีกบาง..ยังคงกางออกห่างจากดิน
กลางเม็ดฝนที่ริน..เจ้ายังอยากบินไปที่ใด
ที่ทุ่งดอกไม้แห่งนั้น..
คือทุ่งความฝันของเจ้าใช่ไหม
ฉันเห็น..เจ้าไม่เคยเว้นการเดินทางไกล
ไม่เคยเว้นการเคลื่อนไหว..เพื่อให้ได้ไปถึงที่แห่งนั้น
ผีเสื้อปีกบางกลางท้องทุ่ง
บินผ่านขอบรุ้งมุ่งไปหาฝัน
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า..ในทุ่งดอกไม้ทุ่งเก่า..ในทุกๆวัน
เก็บน้ำหวานมาแต้มฝัน..เจือปันให้ชีวิต
........
ฉันเพิ่งรู้..เจ้าผีเสื้อ
ว่าฉันเชื่อ..ในความเชื่อผิดๆ
ฉันเคยมอง..ว่าเจ้าล่องไหวโดยไม่คิด
แต่ความจริงทุกชีวิต..ต้องดิ้นรน
-บนโลกความจริง-
8 ธันวาคม 2544 20:24 น.
ตะวัน
ก่อนหน้านี้..
ตอนที่หัวใจไร้เหตุผล
ความคิดผิดกรอบมันชอบรน
ดื้อรั้นดั้นด้นบนขาเดียว
ตอบถามตามใจไปเรื่อยๆ
ทฤษฎีเรื่อยเปื่อยเลื้อยและเลี้ยว
ย่ำเท้าก้าวกร่างหางเป็นเกลียว
อยู่กับเรื่องเดียวที่ใส่ใจ
ต่อมา..
เวลา - อายุ ทะลุไหล
รอยหยักชักฝ่อจะก่อไฟ
ร่องรอยน้อยใหญ่หาไม่พบ
จิ้งจกผกเวียนเปลี่ยนสีหาง
สืบเท้าก้าวย่างอย่างสงบ
แต่คนวนเคลื่อนเหมือนไปรบ
เปลี่ยนลายหลายตลบไม่กลบเสียง
ูเฮ้ยไอ้น้อง! ไม่ต้องข้องใจนัก
ธรรมเนียมเทียมหลักเขาถักเยี่ยง
ที่เอ็งยืนเหยียบเขาเรียบเรียง
อยากเลี่ยงมันไปทำไมวะ
โลกเปลี่ยนเวียนไปไร้ผิดชอบ
ระบบครบขอบรอบกองขยะ
สู่รุ่นทุนนิยมถมอารยะ
สุดแต่สภาวะจะเกื้อให้
มือไหนใครยาวก็สาวแข่ง
สุดแต่ใครแก่งใครแย่งไหว
ไม่มีถูกผิดติดค้างใจ
สยาม - เมืองน้ำใจไม่มีแล้ว
ตอนนี้..
ฉันเป็นเด็กดีอยู่ที่แถว
แต่มันเป็นแถวที่ไร้แนว
ดื้อแพ่งแม่งแล้วก็แถวนั้น
1 ธันวาคม 2544 12:43 น.
ตะวัน
ก็อาจใช่..
เช้าวันใหม่ในฤดูหนาว
สายหมอก..จะบ่งบอกเรื่องราว
ว่าเวลาเช้าคือเวลาที่สวยงาม
แดดจางๆเมฆบางๆลมอ่อนๆ
จะสวยดั่งละคอนที่แสนหวาน
ความรัก..จะสานถักเป็นฟ้าสีคราม
โอบกอดทุกโมงยามให้อุ่นหัวใจ
เพียงแต่เช้าวันนี้..มีบางสิ่ง
บางสิ่ง..ที่แสนยิ่งใหญ่
บางสิ่ง..ที่ถูกทิ้งเอาไว้
เป็นแค่ละอองของความอ่อนไหวในความทรงจำ
ฟ้าวันนี้จึงเหมือนมีสีเทา
ก้อนเมฆก้อนเก่า..ดูเหงาซ้ำๆ
แสงแดด..ไม่ทอสีแสดอย่างที่เคยทำ
ทุกสีสันมันดูคล้ำๆ..ไม่รู้จะทำอย่างไร
เช้าวันนี้ที่ไม่มีเธอ
ความเหงาล้นเอ่อ..เป็นน้ำสีใส
ปริ่มบนขอบตา..ระบายสีของฟ้าให้เปลี่ยนไป
บางสิ่งที่จางหาย..ทำเช้าวันใหม่..ให้เปลี่ยนไปแล้ว
เช้าวันใหม่ที่ไม่มีเธอ
ชายคนหนึ่งนั่งเหม่อ..กลางสายลมแผ่ว
อยากค้นหาฝัน..แต่เหมือนว่ามันไร้เส้นแนว
ทุกอย่างมันเลือนไปแล้ว..จากไปแล้ว..พร้อมๆกับเธอ
30 พฤศจิกายน 2544 16:19 น.
ตะวัน
ตึกสูง..
ผึ้งงานหลายฝูงมุ่งมั่นสร้าง
ก่ออิฐติดปูนรอบศูนย์กลาง
ต่อโยงโครงร่างสร้างเป็นตึก
ตึกสูงจูงใจในธุรกิจ
ทุกหน้าสารทิศคิดระทึก
เอกสารการค้าหนาเป็นปึก
ปักหลักคักคึกกลางตึกนี้
ตึกสูงทุ่งฝันคนสรรค์สร้าง
หนุ่มสาวก้าวย่างกลางวิถี
สู่หลักสมัครงานลานเวที
สุดท้ายได้ดีที่เส้นสาย
ตึกสูงรุ่งเช้าคนเข้างาน
ขลักขลุกพลุกพล่านการแหวกว่าย
ผู้คนขนแอกมาแทรกกาย
หน้าตั้งซังกะตายอยู่ท้ายห้อง
ตึกสูงยุ่งเหยิงเรื่องเติ่งค้าง
แต่สิ่งแตกต่างบางสิ่งของ
คือท่อนไม้ไผ่หลายร้อยปล้อง
ถูกขนไปกองท้องดาดฟ้า
ผู้คนแปลกใจไปทั้งตึก
เซ็งแซ่อึกทึกไม่นึกว่า
จะเห็นเส้นไผ่ในตึกระฟ้า
เจ้านายกูบ้าอะไรวะ?
----------------------------------
แดดสาดดาดฟ้าทาสีไผ่
ผึ้งงานน้อยใหญ่หลายสิบกะ
หมุนเวียนเปลี่ยนผลัดมาจัดระยะ
ก่อร่างสร้างปะเป็นกระท่อม
เจ้านายเบื่อหน่ายเรื่องวายวุ่น
สร้างห้องกรองฝุ่นหนุนเมฆล้อม
น่าขำธรรมชาติถูกวาดปลอม
คนสร้างกระท่อมมาคร่อมตึก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
หน้าส่วนตัว
1104
