24 กุมภาพันธ์ 2554 01:58 น.
ตะวัน
นานนาน..ผ่านไปไร้สาระ
วิวัฒน์อารยะไร้ความหมาย
พร่ำเพรียกเรียกเร้าเอาเป็นเอาตาย
สุดท้ายบ่ายหน้าเข้าฆ่าฟัน
นานนาน..ผ่านวันมันสับสน
ป่าเถื่อนเกลื่อนกล่นคนตัวสั่น
สันดานหยาบช้าสารพัน
โรมรันพันทั่วตัวมนุษย์
คัมภีร์นี้วาดศาสนา
นักปราชญ์ศาสดาสรรค์พิสุทธิ์
เป็นธรรม์จรรโลงโรงมนุษย์
กลับเป็นอาวุธมนุษย์ชั่ว
เอ่ยกลั่นปั่นปลุกทุกสาวก
หยิบยกชั่วดีสีสลัว
ตีความตามเช่นเห็นแก่ตัว
สงครามลามทั่วด้วยศรัทธา
เทพีนี้มีเสรีภาพ
สัญลักษณ์ปลื้มปลาบคนเมืองฟ้า
ยิ่งใหญ่องอาจประกาศศักดา
ศรัทธาจริงไหมใครจะเชื่อ
แทรกแซงแบ่งขั้วเอาตัวว่า
เสรีเบลอพร่าเป็นหน้าเสือ
เสรีไม่มีมาจุนเจือ
เสรีมีเผื่อเพียงเมืองตน
ปราสาทนี้มีเทวาเจ้า
สถิตย์เฝ้าพระวิหารผ่านแดดฝน
สืบทอดความหมายหลายชั่วคน
พร้อมจะถูก ทุบป่นทำลายล้าง
แสนยาอาวุธผุดรายรอบ
เพียงเพราะขีดกรอบมอบเส้นขวาง
มนุษย์ขุดประเทศเป็นเขตทาง
แล้วล้างเข่นฆ่าด้วยอาวุธ
นานนาน..ผ่านไปใจมันฝ่อ
ไยโลกบ้าบอไร้ที่สุด
กรวด ดิน หิน ทราย สยายยุทธ์
ถึงจุดยุติคงวิบัติ
18 มกราคม 2554 18:15 น.
ตะวัน
แหงนหน้าพบสบตาฟ้าแล้วพร่าหวั่น
ที่ไหววาบคือภาพฝันกระนั้นหรือ
แน่แหละฟ้า ไม่สงสัยในฝีมือ
แต่ปืนถือนั่นเหนี่ยวนิ่งจะยิงใคร
กี่ศพเล่าที่เฝ้าฝังดินทั้งผืน
จากไออุ่นกระสุนปืนที่ยื่นให้
ตายทั้งตื่นเมื่อปืนเปลี่ยวได้เหนี่ยวไก
ตายทั้งตัวตายทั้งใจตายทั้งเป็น
ร่างที่ร่วงนั้นล่วงลับกลับบ้านเก่า
แต่ร่างกูใครรู้เล่าใครเขาเห็น
มองร่างเหยื่อหายใจไหวอย่างใจเย็น
แต่ที่จริงใจกูเต้น อยู่เป็นระยะ
เหงื่อซึมมือที่ถือปืนเพราะตื่นหวาด
ช่วงชีวิตมันถูกวาดผิดจังหวะ
ยังจำภาพวันที่บวช เสียงสวดพระ
ยังจำภาพกองขยะที่ขุดค้น
เมฆพยัคฆ์ปักสายฝนลงบนโลก
ละเลงหลอมความเศร้าโศกความสับสน
นี่น้ำฝนหรือน้ำตาพร่าอยู่บน-
ใบหน้ากู ใบหน้าคนหรือสัตว์ร้าย?
ดาวแสนล้านลาลานรำตอนย่ำรุ่ง
เขม่าปืนยังขื่นคลุ้งไม่จางหาย
การรับจ้าง - การยิงคน - หนทางตาย
มีตรรกะ มีความหมาย บ้างไหมนะ?
ตาเริ่มพร่าฟ้าเริ่มพร่างทางเริ่มดับ
ดาวระโยงโค้งคำนับจับจังหวะ
ดาวสุดท้ายระบายแสงแรงปะทะ
ร่างหนึ่งร่วงช่วงขณะดาวกระพริบ
แหงนหน้าพบสบตาดาวแล้วเศร้าโศก
ดาวจากโลก คนจากลา ดาราดิบ
เมื่อกระสุนสาดวิถีที่หรี่ริบ
กูก็พบศพนับสิบยืนต้อนรับ!!!
17 ธันวาคม 2553 21:26 น.
ตะวัน
วันได้เปลี่ยนคืนได้ผ่านมานานแล้ว
แต่ความรักยังต่อแถวเป็นแนวฝัน
ความคิดนึกรู้สึกดีมีต่อกัน
จากวันหนึ่งถึงวันนั้น - มันคือความจริง
จากวันนั้นถึงวันนี้ยังมีภาพ
มีระนาบวาบไหวในทุกสิ่ง
มีน้ำใสไหลจากตามาแอบอิง
มีตะกอนมานอนนิ่ง - ทิ้งในใจ
รู้สึกดีที่มีเธออยู่ในห้วง
เป็นเม็ดดาวอีกหนึ่งดวงที่รู้ได้
ยังอบอุ่นกรุ่นพร่างอยู่ข้างใน
รักเธอนั้นมันยิ่งใหญ่ - เกินใจคำนวน
การจากลาของฉันในวันก่อน
เป็นเพราะใจฉันซับซ้อนและผันผวน
เราสามคน บนทางฝัน ฉันเรรวน
ถึงวันนี้ลมพัดหวน - ล้วนหมดทาง
แต่ความรักของเธอนั้นอยู่ตรงนี้
เป็นความฝันอันแสนดีที่เคียงข้าง
ยังยิ้มให้ในความจำสีจางๆ
ยังอุ่นใจในห้วงร้าง - ของบางคืน
น้ำทุกสายเมื่อไหลไปย่อมไม่กลับ
เธอคงผ่านช่วงการหลับไม่เต็มตื่น
ผ่านความช้ำน้ำตาไหลในวานซืน
มีวันใหม่ของมะรืน - ยื่นมือรอ
ยังดีใจในฝันดีที่เธอฝัน
ยังยินดีที่ฝันนั้นถูกฝันต่อ
สักวันหนึ่งฝันจะพร่างอย่างเพียงพอ
ฝันข้อหนึ่งถึงทุกข้อ - จะก่อตัว
ยังยิ้มให้จากหัวใจที่ไกลลิบ
สะท้อนผ่านดาวกระพริบระยิบทั่ว
ผ่านคืนค่ำที่ย่ำยืดและมืดมัว
ผ่านคืนวันอันน่ากลัว - อยู่เป็นระยะ
ยังฝากเสียงหัวใจไปทายทัก
ปล่อยความรักมีความคิดอิสระ
ยังเขียนคำผ่านฝันพยัญชนะ
เผื่อวันหนึ่งเธออาจจะ - ได้มาพบ
รักคือสิ่งสวยงามตามเหตุผล
ใครบางคนยังอ่อนไหวไม่รู้จบ
แม้รักเราข้ามเวลามาไม่ครบ
แต่อย่างน้อยเราก็พบ - ว่าเรารัก
20 พฤศจิกายน 2553 16:47 น.
ตะวัน
มองจักรวาลผ่านฟ้ากว้างช่างยิ่งใหญ่
โลกเป็นเพียงดาวหนึ่งใบในที่นี้
ด้วยโลกกว้างอย่างไรนั้นฉันรู้ดี
ฉันจึงเป็นเศษส่วนที่ไม่มีอะไร
หากบรรเลงเขียนเพลงรักสักเพลงหนึ่ง
กรองจากฝันอันสวยซึ้งซึ่งหวานไหว
กลั่นจากลมที่ห่มโบกโลกทั้งใบ
ก็เป็นเพียงเพลงจากใจในอีกวัน
- - - - - -
เมื่อชีวิตเราเดินทางถึงทางแยก
ฝันที่แบกได้แตกใบในความฝัน
ต่างต้องเก็บฝันอีกซีกปีกตะวัน
ต้องมีฟ้าเป็นเส้นกั้นระหว่างเรา
กี่น้ำตาที่หยดหยาดไม่อาจนับ
เส้นทางฝันต้องแลกกับเส้นทางเหงา
ฝันอยู่ท่ามความอ่อนแอที่แรเงา
ความคิดถึงจึงรุมเร้าเกินเข้าใจ
ความคิดถึงที่ส่งไปอาจไม่ถึง
เส้นรุ้งแวงอีกแห่งหนึ่งอยู่แห่งไหน
ที่แห่งนั้นมันเกินอ่านกี่ล้านไมล์
ทำได้เพียงฝากเสียงไปตามสายลม
เพลงเล็กๆจากส่วนลึกของความรัก
ทอและถักจากจังหวะที่สะสม
เขียนอักษรสายน้ำตาสานอารมณ์
เติมทำนองของความขมที่ข่มใจ
เขียนถึงฟ้าดารารายและสายน้ำ
ด้วยข้อความซ้ำๆที่ย้ำไหว
คำว่ารักเป็นล้านถ้อยที่ปล่อยไป
ฝากถึงเธอคนไกลในทุกทาง
เขียนถึงโลก-จักรวาล ผ่านแสงกล้า
ของหมู่ดวงดาริกาก่อนฟ้าสาง
ก่อนพระจันทร์จะสีชืดจนจืดจาง
ก่อนตะวันจะย่ำย่างสู่กลางฟ้า
คืนนี้เงียบเยียบเย็นเช่นคืนอื่น
แต่ความรักฉันยังตื่นและโหยหา
ฉันจะร้อง-เพลงปลอบปลาบคราบน้ำตา
ตะโกนก้องกาลเวลาระยะทาง
ฟังดูสิ! ได้ยินไหม..รับรู้ไหม
เพลงเล็กๆนี้ส่งไปในฟ้ากว้าง
เพลงของเธอเขียนจากฉันผ่านจันทร์จาง
ผ่านแสงพร่างกลางเวหาดาราราย
มองจักรวาลผ่านฟ้ากว้างช่างไกลลิบ
โลกเป็นเพียงดาวกระพริบบนภาพฉาย
ฉันเป็นเพียงใครหนึ่งคนบนแสงพราย
ที่ร้องเพลงส่งความหมายผ่านจักรวาล
ไม่มีความสำคัญใดในเพลงนี้
นอกจากเพียงเสียงดนตรีที่พัดผ่าน
แต่จันทราดาราเร้นจะเป็นพยาน
เพลงรักนี้ฉันขับขาน...ให้เพียงเธอ
13 ตุลาคม 2553 17:24 น.
ตะวัน
ฟ้าอีกฟากจากตรงนี้คงมีบ้าน
สุดขอบเร้นเส้นขนานที่ควานหา
ความสุขนั้นมันพร่าปริ่มริมขอบตา
จะเอ่อล้นทุกเวลาที่ล้ารอน
เมื่อชีวิตได้ขีดความตามความคิด
คงไร้สิทธิ์จะอ่อนกล้าจะล้าถอน
เมื่อทางไกลได้ร่างกฏบทละคอน
ย่อมไม่เขียนความบางตอนให้อ่อนใจ
แต่ใจฉันมันสร้างซ่อนจากก้อนเนื้อ
บางช่องว่างยังหลงเหลือเพื่ออ่อนไหว
บางอารมณ์อยากล้มนอนเพื่อผ่อนไฟ
คิดถึงบ้าน...อยากกลับไปให้ใจพัก
อยากกลับไปล้มตัวลงตรงตักแม่
ให้พ่อกล่อมอย่ายอมแพ้...แค่เหนื่อยหนัก
อยากสบตาที่อ่อนโยนของคนรัก
ให้สหายได้ทายทักสักวันล้า
ฟากพระจันทร์ด้านนี้มีดาวล้อม
ทะเลดาวเคยกล่าวกล่อมจนฉันกล้า
สบตาดาวอยากเปล่าปลดหยดน้ำตา
หวังเห็นซีกอีกฝั่งฟ้าจากตาดาว
หิมะพร่างทางพร่าด้วยตารื้น
คนบนฟ้าคงหยิบยื่นคืนสีขาว
แต่บางหนคืนหม่นมืดก็ยืดยาว
เกินเยียวยาความเหน็บหนาวด้วยดาวใด
ฉุดหัวใจให้หยุดผ่อนความอ่อนล้า
หยุดไหวอ่อนก่อนไฟกล้าจะมอดไหม้
ด้วยคิดถึงจึงต้องกลั่นความมั่นใจ
ก้าวสู่สุดจุดหวังไว้ให้รู้กัน
คนข้างหลังคงหวังเห็นเส้นทางกล้า
หยดน้ำตาคือขวากหนามการตามฝัน
เมื่อวันหนึ่งเลือกจากบ้านมากร้านจันทร์
การถอนทัพกลับหลังหันมันน่าอาย
กำลังใจคือไฟส่องที่มองเห็น
บ้านของฉันนั้นยังเป็นเช่นภาพฉาย
ความอบอุ่นที่หนุนหลังยังมากมาย
จะกรองกลั่นวันที่หมายด้วยสองมือ
ฟ้าอีกฟากจากตรงนี้คงมีบ้าน
มีสายตาฟ้าอีกม่านให้ยึดถือ
จะปลุกปั่นปลอบใจให้ลุกฮือ
จะยืนหยัดไฟสัตย์ซื่อด้วยศรัทธา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
หน้าส่วนตัว
3054
