15 กุมภาพันธ์ 2553 18:25 น.
ตะวัน
ดึกแล้ว..
เจ้าดวงแก้วเจ้าอยู่ไหนในฟ้ากว้าง
ใต้แสงเด่นเส้นโครงโยงระยาง
เจ้าพรายพร่างระหว่างดาวเหล่านั้นไหม
ท้องทะเลแห่งเวหาพร่าระยิบ
ฟ้ากระพริบวิบวาวด้วยดาวไสว
ลูกของพ่อคงทอแสงแรงละไม
กลั่นแสงไฟไร้เดียงสามาสู่ดิน
ที่กลางหาวหนาวไหมหนอพ่อใคร่รู้
หลากฤดูแปลกไปไหมเมื่อไกลถิ่น
พ่อยังห่วงหวั่นดวงใจเจ้าไม่ชิน
หากจันทราแสงสิ้น - สิ้นอุ่นไอ
ณ วิมาณธารเมฆอันเอกอุตม์
ที่ที่มวลหมู่มนุษย์สุดคว้าไขว่
ที่ซึ่งดินหินกรวดอวดแสงไฟ
ใครเล่าใครจะห่มเจ้า..เจ้าแก้วตา
เมื่อดวงดาวใหญ่น้อยคล้อยเข้าที่
ไกวและกวัดรัศมีรังสีจ้า
คงประชันกันประดับทับนภา
ใครจะมารับขวัญเจ้า..เจ้าลูกรัก
หากละอองของปุยเมฆเสกสายฝน
เป็นธารชลบนโลกาอาณาจักร
ตัวของพ่อพอมีไม้ให้พำนัก
แต่เจ้าสิ..เจ้าจะพักจะพิงใคร
-----------------------------------------------------
เอาเป็นว่า..หลับตาเถิดลูกรัก
ปล่อยความฝันไปรู้จักกับบ้านใหม่
ใครจะอวดแสงพร่าง - ช่างเขาปะไร
เพียงคืนค่ำผ่านไปใจจะคุ้น
และไม่ต้องกลัวเหน็บหนาวเจ้าลูกรัก
อีกสักพักพ่อจะไปให้ไออุ่น
พ่อจะทิ้งโลกโหดร้ายที่วายวุ่น
สู่อ้อมแขนแสนละมุน..รอพ่อนะ
ที่มา...จากชายขี้เมาเสียสติ...
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem129961.html
12 กุมภาพันธ์ 2553 21:32 น.
ตะวัน
สมมุติ...
ความฝันนี้มีจุดสุดตรงจุดนั้น
และสมมุติจุดที่ว่าฉันคว้ามัน
เธอจะหยุดตรงสุดฝันกับฉันไหม?
ต่างคนต่างเดินทาง...
เส้นทางนี้มีเส้นห่างเว้นว่างไว้
โลกมันมันกว้างหลากเส้นทางให้ต่างไป
แต่เชื่อไหม? ในทางนั้นฉันเห็นเธอ
เส้นทางที่เราผ่าน...
คนนับล้านวิ่งสานฝันอันเพ้อเจ้อ
วิ่งรน..วนคว้า..หากันไม่เจอ..
แต่รู้ไหม? ฉันมองเธอไม่คลาดตา
ฉันคอยให้กำลังใจ...
ทุกทิศทางที่เธอไขว่และใฝ่หา
มองเธอล้ม..จ้องเธอยิ้ม..เห็นเธอล้า..
แอบหัวเราะมีน้ำตาไปพร้อมเธอ
และฉันเองก็ก้าวไป...
บอกหัวใจให้ต่อสู้อยู่เสมอ
ทุกปัญหา..ทุกความล้า..ที่มาเจอ..
ฉันมีเธอเป็นแรงฝันบันดาลใจ
เราไม่ใช่เพื่อนร่วมทาง...
แต่มันคล้ายมีหลายอย่าง..ดึงดูดเราไว้
เธอมีฝันฉันมีฝันต่างกันไป
แต่แปลกไหม? เส้นทางนี้ยังมีเรา
เป็นคนละฝันเดียวกัน...
แต่ปลายสุดของจุดฝันมันเทียบเท่า
จากจุดเริ่มที่เคยเป็นเส้นทางเก่า
ถึงจุดนี้ยังมีเราบนเส้นทาง
สมมุติ...
ฉันไปถึงจุดสูงสุด..สุดฟ้ากว้าง
รังเกียจไหม? ขอให้เธอหยุดเดินทาง..
หยุดกับฉัน..อยู่เคียงข้าง..ชั่วชีวิต..
10 กุมภาพันธ์ 2553 22:25 น.
ตะวัน
เหมือนวันนี้ที่เหน็บหนาวช่างยาวยืด
โลกช่างเงียบเยียบชืดและมืดครึ้ม
ราวมุมอับที่ทับท่ามความอึมครึม
มันแรเงาความเศร้าซึมด้วยทึมเทา
ในระนาบที่ภาพฉายได้สะท้อน
ภาพความฝันวันเก่าก่อนมันย้อนเร้า
บทละคอนตอนเหล่านั้น นั่นหรือเรา!?
ช่างเป็นฝันในวันเยาว์ที่เร้าใจ
ช่างเป็นฝันในวันคืนอันตื่นเต้น
กว่าบทตอนที่ซ่อนเร้นตอนไหนๆ
และเป็นเพียงภาพเดียวนี้ที่ส่องไฟ
อยู่ใน...ราตรีที่มืดมิด
ส่วนภาพอื่นที่รื้นเรืองอยู่เบื้องหน้า
คือแผ่นดินแผ่นฟ้าที่มืดสนิท
ไร้ทางออกทางใดให้ชีวิต
ความกดดัน! มันสถิตย์ไว้ครบรส
มองตึก...
ในนิยามความรู้สึกที่เก็บกด
ฟ้าเส็งเคร็ง คนโสโครก โลกทรยศ
ทุกอย่าง ทั้งหมด มันกดทับ
มุ่งหน้าสู่ชั้นสูงสุดหาจุดจบ
แสวงหาความสงบจากแสงดับ
จบได้แล้วบทละคอนที่ซ้อนซับ
พร้อมเข้าสู่การต้อนรับของนรก!
9 กุมภาพันธ์ 2553 18:12 น.
ตะวัน
(1) ทุ่งกว้าง...
ก้อนเมฆดูเงียบๆ
ท้องฟ้าก็เรียบๆเหมือนวันก่อนๆ
อากาศหนาวๆท่ามกลางความยืดยาวของบทละคอน
ยังเติมเต็มความไหวอ่อนให้กับบางตอนของหัวใจ
กระดาษเก่าๆ
กับข้อความว่างเปล่าบทสุดท้าย
ความฝันหวานๆในห้วงกาลแห่งโลกนิยาย
ยังเติมเต็มความเดียวดายให้โลกความจริง
บทเพลงเดิมๆ
กับหัวใจดวงเดิมที่เริ่มหยุดนิ่ง
มีเพียงหยดน้ำใสๆ...ที่ยังคงไหลมาให้แอบอิง
ทั้งๆที่นานแล้ว...ที่ทุกสิ่ง...มันเปลี่ยนไป
ความฝันล้าๆ
ในดวงตาที่เลื่อนลอยอ่อนไหว
เธอคงมองเห็นมัน...จากที่แห่งนั้นที่ไกลแสนไกล
และรับรู้มาเสมอว่ามีใคร...ที่ยังทำใจไม่ได้สักที
พื้นที่แห่งนั้น...
คงมีอิสระให้เธอฝันได้เต็มที่
ที่จริงแล้ว...มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
ถ้าหากเพียงฉันในวันนี้...ไม่อ่อนแอ
ถ้าหากเพียงฉันยอมเข้าใจในชีวิต
เพียงรับรู้ว่าเมื่อลมเปลี่ยนทิศยอมเปลี่ยนกระแส
ฉันคงยอมรับได้...ในวันต่อวันที่มันผันแปร
เพียงแต่...มันโหดร้ายเกินไปเมื่อไม่มีเธอ
(2) ท้องฟ้า...
ก้อนเมฆดูเหงาๆ
นกร้องเพลงเบาๆอย่างเพ้อเจ้อ
เธอได้ยินไหม...ท้องฟ้า...สายลมละเมอ
หลับตาเถิดเธอ...เราจะพบกัน
การจากกันของเรา
ห่างกันเพียงความว่างเปล่า...เพียงเท่านั้น
ปล่อยบทสุดท้าย...เข้าสู่ความเรียบง่ายอย่างนิรันดร์
ให้โอกาสความฝันได้ผูกพันเราตลอดไป
เมื่อหนึ่งลมหายใจสุดท้ายได้หยุด
ก็ไม่ได้แปลว่าอีกหนึ่งชีวิตต้องสิ้นสุด...จบเอาไว้
เดินเถิด...เดินทาง...พร้อมผู้ร่วมทางคนต่อไป
โปรดเพียงเก็บฉันเอาไว้...ในการเคลื่อนไหวของความทรงจำ
27 มกราคม 2553 16:58 น.
ตะวัน
อุดมกู...
ดำรงอยู่เพื่อให้ฝันมันขับขาน
อุดมกูไม่หรูเท่าอุดมการณ์
อุดมกูเพียงสืบสานสันดานกู
อุดมกู...กูรู้เพราะกูคิด
ส่วนเรื่องมันจะถูก - ผิดกูไม่รู้
คงมีบ้างเข้าผิดตรอกออกผิดประตู
แต่กูเชื่อ มันยังอยู่เป็นเส้นทาง
อุดมกู...ไม่สู้จะสละสลวย
ไม่สดสวยสุกใสไสวสว่าง
เอาแต่พล่านอยู่ในกรอบอันบอบบาง
แต่มันสร้างร่างตัวในหัวคิด
อุดมกู...ตู่ขึ้นมาเป็นว่าเล่น
ใช้ความฝันอันซ่อนเร้นปะต่อปะติด
มีความพลาดเป็นรสชาติของชีวิต
เป็นคุณครูของความคิดที่ไม่ครบ
อุดมกู...อุตส่าห์คิดเป็นตุเป็นตะ
กูจึงจะสืบเท้าไปให้รู้จบ
ตามครรลองคดคู้ - ที่กูค้นพบ
ตราบวาระที่ซากศพจะพบพระ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
หน้าส่วนตัว
1130
