27 พฤษภาคม 2547 15:10 น.
ตฤณ
ความสำคัญเห็นค่าเพียงผิวเผิน
เธอจึงเดินจากไปไม่แยแส
รู้ไหมว่าการรอคอยจากคนแคร์
จะมีแต่เสียใจ ไม่ทักทาย
หากแต่เป็นความต้องการของตัวเธอ
ฉันคงไม่เสนอหน้าจักหนีหาย
แค่เพียงบอกมาสักคำ เบื่อจะตาย
ฉันก็จะรีไทน์เจ้าหัวใจ
หากเพียงมันไม่ยอมยังดื้อดึ้ง
ฉันก็จะผึ่งเจ้าความอดทนข่มใจไว้
อาจจะเปรอะเปื้อนน้ำตาหม่นร่ำไห้
ไม่ได้อ่อนแอนะเจ้าหัวใจ...หากแต่ไม่เข้มแข็งไปแค่ชั่วคราว
24 พฤษภาคม 2547 14:05 น.
ตฤณ
ไม่รู้ว่าคามคิดถึงจากตรงนี้
จะส่งไปถึงคนดีได้หรือไม่
เพราะความห่างเส้นทางระยะไกล
ไม่สามารถรู้ได้ว่าคิดตรงกันบ้างไหม ใจตรงกัน
ไม่รู้ว่าความห่วงหาจากตรงนี้
จะส่งผลถึงคนดีบ้างไหมนั่น
ถึงใจเกี่ยวแต่ตัวแสนห่างไกลกัน
ไม่สามารถรู้ได้ว่าฉันรู้สึกเหมือนกันกับเธอ?
ไม่รู้ว่าความห่วงหาจากตรงนี้
จะส่งผลถึงคนดีได้อย่างสม่ำเสมอ
ไม่อยากคิดอะไรมากมายถ้าไม่ใช่เรื่องของเธอ
จึงไม่อยากให้หัวใจพลั้งเผลอ .. ขั้นระแวง ..
14 พฤษภาคม 2547 14:43 น.
ตฤณ
หลายเหตุผลของความลังเล...
ที่ทำให้หัวใจไขว่เขวไม่เลิกรัก และเลิกฝัน
สาเหตุจะมาจากเรื่องน้ำเน่าใด ใด ไม่สำคัญ
หนึ่ง คือเพราะความผูกพันที่ไม่อยากให้มันลดทอน
สอง เพราะคิดว่าเราขาดเขาไม่ได้
เลยต้องทนอยู่ไปครองรักไว้ดั่งเป็นอนุสรณ์
สาม เพราะรักเขามากมายจึงทนอยู่ได้แม้ร้าวรอน
สี่ เพราะไม่อยากเริ่มต้นกับใครใหม่ก่อนเสียเวลา
ห้า เพราะคิดว่าเวลาจะเปลี่ยนแปลงเขาได้
หก ~เขาคงเลิกไว้ลาย โกหกได้หลงชนฝา~
เจ็ด เขาคงเสมอต้นเสมอปลายเสมอมา
แปด เขาคงไม่โกหกเราหรอกน่า รักกันต้องเชื่อใจ
เก้า เพราะเราคิดเข้าข้างตัวเอง
สิบ เพราะใจไม่หวั่นเกรงต่อความร้าวไหว
สิบเอ็ด สั้น สั้น ง่าย ง่าย เสียดาย
สิบสอง ในเมื่อฉันไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะครองใจเขาเช่นกัน
สิบสาม เชื่อมั่นในรักมากเกินไป
ส่วนมากก็น้อยใจ หึงหวง ช่างเพ้อฝัน
สิบห้า จินตนาการ ฟุ้งซ่าน ไม่เว้นแต่ละวัน
ทำให้เกิดความรำคาญ พาลหาที่พักพิง
ประเด็กหลักในการตัดสินใจ
ถ้าจะเลิกกับเขาคิดว่าอยู่คนเดียวได้ก็ตัดสิน
แต่ถ้าคิดว่าขาดเขาไม่ได้ ก็ทนอยู่ต่อไป และรับเขาให้ได้จากชีวิตจริง
เพราะถ้าทำไม่ได้ ก็จงหยุดนิ่ง แล้วคิดทบทวนทุกสิ่งซ้ำมา - ซ้ำไป
ข้อเสนอแนะดี ดี ...
จากหญิงสาวคนนี้ที่หัวใจอ่อนไหว
เท็จจริงอย่างไรไม่ทราบแต่อยากให้ท่องจำขึ้นใจ
ขาดเขาไปทำไมจะอยู่ไม่ได้ .. เมื่อก่อนไม่มีเขาก็ไม่ตาย .. หรือไม่จริง?
14 พฤษภาคม 2547 14:20 น.
ตฤณ
ก็อยู่กันไปไม่ให้เกียรติกัน
แล้ววัน วัน ฉันต้องทนรับกับความร้าวไหว
จึงไม่เข้าใจว่าจะอยู่กันไปเพื่ออะไร
ในเมื่อความจริงจัง - จริงใจ หาไม่เจอ
ฉันต้องคอยทำตามเธอทุกวัน
ซ้ำต้องคอยสร้างฝันอยู่สม่ำเสมอ
ทั้งครั้งที่รักทะลาย คนทำร้ายก็คือเธอ
แล้วหยาดน้ำตาที่ไหลเอ่อ ฉันก็สมควรซับมัน
ลาจากกันสักทีนะเจ้าความอ่อนไหว...
เพื่อนฉันเยอะแยะมากมายให้สังสรรค์
ขาดเธอไปสักคนเจ้าความอดทนคงไม่ว่ากัน
ฉันเองก็จะได้ยืนหยัดด้วยตัวฉันไม่ต้องพึ่งพาใคร
ไม่ใช่ไม่อยากได้เธอมาเป็นเพื่อน
แต่ทุกครั้งรอยเจ็บก็ย้ำเตือนเมื่อเริ่มใหม่
เขาคนที่ไม่เคยใส่ใจในสิ่งใด
ก็จะเข้ามาคุกคามหัวใจฉันได้ตลอดเวลา
ไม่ได้ต้องการเลิกลากันกับเขา
ไม่เคยอยากจะหยุดเรื่องราวของเราที่เฝ้าอุตส่าห์
ประคับประครองให้ดีอยู่เสมอมา
เพียงเพื่ออยากให้เธอเห็นค่า .. และให้เกียรติกันมากกว่า .. ที่เป็น
10 พฤษภาคม 2547 14:33 น.
ตฤณ
บทที่ 2
ฉันรอซึ่งการติดต่อ หากแต่เขาเงียบหายไป และฉันเองก็ไม่อยากติดต่อไปก่อน จึงปล่อยหัวใจไว้อย่างนี้
ฉันรู้ตัวเองดีว่าเป็นได้แค่ไหน...
ทั้งหมดของหัวใจก็ไม่ได้เป็นเจ้าของ
เราเคยคบกันแล้วเธอก็บอกให้ปรองดอง
ในลักษณะพี่ชายและน้องสาวที่แสนดี
ฉันทนรับกับการตัดสินใจ...
คงเพราะไม่เห็นค่าอะไรถึงเฉยเมยได้ขนาดนี้
จึงเริ่มตระหนักได้ว่า ~รัก~ มากขึ้นทุกที
แม้ว่าพี่ชายที่แสนดีจะเก็บคำว่ารักที่มีไว้ในใจ
สัมผัสได้ว่าเธอก็รู้สึกเช่นกัน...
จึงทำหน้าที่รอคอยเส้นทางฝันด้วยหัวใจที่แจ่มใส
ไม่นานนักหรอกที่น้องสาวคนนี้ก็จะเป็นฝ่ายไป
ถ้าหากไม่แน่ใจ ในรักของพี่ชาย...
---*---
โง่..งี่เง่า..ที่สุด...
บอกตัวเองให้หยุดความคิดที่ฟุ้งซ่าน
เขาไม่รักเราแล้ว ไม่ต้องการเราแล้วมาตั้งนาน
แล้วก็กลับมาซมซาน ร้องไห้ฟูมฟาย
พี่ชายที่แสนดีสุดที่รัก...
น้องสาวคนนี้ช่างโง่นักรู้เมื่อสาย
พี่จะทิ้งน้องไปก็ได้ไม่เคยว่าอะไร
แต่อย่าจากไป .. จากไกล อย่างนี้เลย
พี่ไม่เคยแม้แต่จะส่งข่าว..
แล้วใครเล่าเฝ้าบอกให้รอกลับนิ่งเฉย
น้องสาวคนนี้เฝ้ารอแล้ว เหมือนอย่างเคย
พี่ไม่เอื้อนเอ่ยคำว่า รัก ..แม้สิ้นใจ..
ข่าวคราวของพี่เข้าหูน้อง...
ทำไม่ได้หรอกที่จะไม่ร้องห่มร้องไห้
ทิ้งกันไปก็ได้...แต่อย่าร้างห่างไกล
อยู่ให้เห็นหน้าอีกได้ไหม .. พี่ชาย .. พี่ชาย ..
---**---
ไม่รู้จะทำยังไง
เสียใจกับการจากไปคราวนี้
กระทันหันโกหกกันสิ้นดี
แล้วอย่างนี้ฉันจะอยู่ยังไง
พี่ชายคะ...
น้องสาวคนนี้ไม่มีอะไรจะมอบให้
หากแต่จะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเรื่อยไป
จนกว่าพี่ชายจะหันกลับมายิ้มให้ อีกครา..
พี่เขาจากไป แล้วก็ไม่เคยบอก เคยพูด พี่เขาเงียบหายไปเฉย ๆ รู้ข่าวอีกที ทั้ง ทั้งที่เป็นคนที่รักแท้ ๆ กลับไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ยังมีหน้ามาน้อยใจ งี่เง่าที่สุดเลย แล้วจะทำยังไง พี่เขาไม่บอกเลยว่าจะให้รอต่อไปไหม จะให้กอดพี่เขาแล้วร้องไห้ พี่เขาก็ไม่กลับคืนมา แล้วจะทำยังไง ไม่รู้เลย อ่อนแอก็ร้องไห้ ไม่ได้ช่วยอะไร แต่เวลาคิดถึงพี่เขาก็ต้องทำอย่างนี้ อยากให้พี่เขารู้เหลือเกินว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เราแสนงอน คอยแต่ตัดพ้อพี่เขา ไม่ได้บอกความรู้สึกให้แน่ชัด แล้วทีนี้พี่เขาไม่อยู่ให้บอกแล้ว พี่เขาไม่อยู่แล้ว Hmm Hmm
หน้าส่วนตัว
1000
