31 มีนาคม 2547 14:01 น.
ตฤณ
ประกาศ ..ประกาศ.. ประกาศ..
โปรดทราบ มีเหตุ แจ้งคนหาย
ค้นหาไม่พบ หายสาบสูญ หรือล้มตาย
ไม่สามารถ ติดต่อได้ อีกสักครา
สูง 178 เซนติเมตร..
สีผิวขาว เรียวขายาว ขนคิ้วหนา
สายตาคม ผมสีดำ ช่างเจรจา
ร่าเริง แจ่มใส หน้าตาคมคาย
เขาเคยเป็นที่สุดของหัวใจ...
เขาเคยเป็นอุ่นไอ ล้วนความหมาย
เขาเคยเป็นที่พักร้อนเพื่อผ่อนคลาย
แต่บัดนี้เขาลับหาย .. ทันพูดจา
ผู้ใดพบเห็นช่วยส่งข่าว..
อยากรู้เรื่องราวของเขาเป็นหนักหนา
แจ้งจดหมาย โทรศัพท์ หรือ mail มา
ก็แล้วแต่ท่านจะกรุณา .. จักเป็นพระคุณ
31 มีนาคม 2547 13:45 น.
ตฤณ
ชินชาไปหรือยังละเจ้าความรู้สึก
ในห้วงลึกยังพอมีเนื้อหัวใจอยู่อีกไหม
เจ็บจนชา ล้าจนชิน ระรินใจ
แล้วเมื่อไร จะคงไว้ ซึ่งรักจริง
จรดปากกาก็ว่าไปตามความคิด
หากยึดติดกับรักเก่า เศร้าใจหญิง
รักก็ยาก เลิกก็ยาก ลำบากจริง
สิ่งใดเล่าจะเป็นเหตุบอกสัญญาณ
ผู้ชายคนนั้นอาจดีพร้อมไม่ลวงหลอก
ผู้ชายคนโน้นไม่กลับกลอกป้อคำหวาน
ผู้ชายคนนี้แสนภักดีรักยาวนาน
สิ่งใดเล่าจะแจ้งการณ์..แถลงรัก..
จะเข้าถึงใจภายในใครคนนั้น
ก็ต้องลองคบหากันให้ประจักษ์
ว่าชายไหนรักจริงจึงแจ้งรัก
หากแต่หักจริงจังเพียงช่วงคืน....
ผันแปรกันได้นะเจ้าหัวใจ
สมการตัวไหนจะตามทันไม่ทนฝืน
ทั้งที่เป็นตัวแปรอิสระยังต้องกล้ำกลืน
ผกผันกันดาดดื่น รื้อฟื้นความทรงจำ...
ยังพอมีเนื้อหัวใจอยู่บ้าง..
แม้จะเป็นเยื่อบาง บาง สีแดงกล่ำ
ถ้าเจ็บครั้งนี้แล้ว เจ้าหัวใจยังไม่หลาบจำ
ยินดีจะเติมรีฟิลซ้ำ ให้หัวใจเจ้ากรรม ..หายดี..
ก็แปลกดีนะคนเรา...
เจ็บก็จำ พอนานเข้า ก็ล้นปรี่
แล้วค่อยว่ากันใหม่เรื่องความรักอีกสักที
แม้จะเจ็บช้ำซ้ำหนนี้ ไม่ทันข้ามปีก็ลืม..
31 มีนาคม 2547 10:51 น.
ตฤณ
แต่งกลอนไม่ออก...
ไม่รู้ประตูทางเข้าไปอยู่ตรงไหน
ปวดเศียรเวียนเกล้าทุกครั้งไป
เวลาคิดอะไร อะไร แล้วไม่เข้าใจสักที
ทำยังไงดีละเนี่ย...
อ่านกลอนคนอื่นแล้วก็ยังไม่มีแวววี่
จะคิดอะไรดี ดี ออกสักที
ชวนวอน เพื่อน ๆ พี่ ๆ ใจดี แนะนำ
31 มีนาคม 2547 10:20 น.
ตฤณ
ฉันจะรักกับใครมันก็เรื่องของฉัน...
ไม่ได้รักกับเธอก็แล้วกันอย่าทำหึงหวง
ฟอร์มทำดีแต่แรกที่แท้หลอกลวง
เลิกกันซะให้หมดห่วงวงเวียนกรรม
เห็นนะไม่ใช่ไม่เห็น..
อย่ามาทำหน้าเป็นทะเล้นอย่างนั้น
ทำผิดทุกที หัวเราะกลบเกลื่อนสารพัน
แล้วกี่ปีกี่ชาติกันจะไล่ตามเธอทันสักที
จบกันได้ไหม พอแล้วละ...
ปล่อยฉันไปเถอะนะจบกันตรงนี้
จากกันเมื่อตอนสายสัมพันธ์ยังคงมี
ดีกว่าจะเข้าหน้ากันไม่ติดอีกทีเมื่อเจอกัน
30 มีนาคม 2547 12:41 น.
ตฤณ
วันอาทิตย์ที่ผ่านมา..
ฉันเห็นเธอเดินไปกับเขา
จูงมือกันประสานสัมพันธ์ยืนยาว
ยิ่งเห็นยิ่งปวดร้าว .. ดวงใจ
วันจันทร์ถัดมา..
ไม่อยากเสียน้ำตา และร้องไห้
กลั้นใจถามเขาคนนั้นเป็นใคร
คำตอบที่ได้ก็ตรงกับที่ใจพิจารณา
เพื่อนของเพื่อน แฟนของเพื่อน..
ไร้เรื่องราวจะลบเลือนปริศนา
อย่ายุ่งกับเพื่อนของเธอหนักนะระวังวาจา
ถูกกล่าวหาว่ายุ่งหนักหนา เรื่องส่วนตัว
หลังจากวันนั้นก็เห็นเธอกับคนนั้นอยู่เสมอ ฉันไม่กล่าวว่าอะไรไม่เคยกล่าวโทษเธอ ทำได้อยู่เสมอ เสมอ คือทำใจ จวบจนมาถึงวันนี้ เราคุยกันเรื่องเดิมเพราะว่ามันเริ่มหนาหูเข้าทุกวันๆ แล้วหัวใจฉันก็เกินกว่าจะเยียวยาได้ เหตุผลที่ฉันหยิบยกมาพูดไป ตั้งใจนะ ตั้งใจฟังดีๆ
ไม่ใช่ว่าจะหาฝ่ายผิด
ไม่อยากให้เธอยึดติดกับรักฉัน
คนเราต่างมีเหตุผลส่วนตัวสารพัน
และเหตุผลเหล่านั้น มันก็ไม่เหมือนกันเกือบทุกคน
ร้างรัก ไร้ห่วง หรือก็เปล่า..
คำว่า เรา ยังคงมั่นไม่สับสน
ติดอยู่ตรงบางสิ่งให้ใจร้อนรน
กับเหตุผลของบางคนของหัวใจ
วันวาน ก็ย่อมเป็น วันวาน..
ไม่อยากเก็บมาคิดฟุ้งซ่านให้ร้าวไหว
เธอบอกกันว่าเพื่อน เลยเตือนหัวใจไว้
อย่างอแง ร่ำไร เดี๋ยวเธอจะว่าเราได้ .. ร้อนรน ..
ไม่เคยชินกับการเสียคนรัก...
หากแต่เพียงเธอทึกทักให้หมองหม่น
ฉันคนนี้นอกใจเธอ .. เลิกคิดซะ .. เลิกกังวล
มีหลายร้อยเหตุผลที่เธอจะกล่าวลา..
หากแต่เพียงอย่ากล่าวโทษว่าฉันผิด
คิดเพียงนิดก่อนที่เธอจะกล่าวหา
เสียทั้งเธอ .. ได้ทั้งความผิด .. เสียทั้งน้ำตา
คุ้มแล้วเหรอที่เธอจะมากล่าวโทษกัน..
ยินยอมจากไปด้วยดี..
อย่าเสียเวลาหาฝ่ายผิดตรงนี้แล้วเย้ยหยัน
อะไรเป็นอะไร คิดหรือว่าฉันจะไม่รู้ทัน
เพียงแต่อยากจะให้เราจากกัน .. แล้วคนบอกลาเป็นฉัน .. แค่นั้นเอง
หน้าส่วนตัว
777
