24 มิถุนายน 2546 16:26 น.
ตฤณ
เพราะความไม่กล้าของฉันใช่ไหม
เธอถึงไกลออกไปจากใจฉัน
เฝ้ามองเธอแล้วทำได้แค่นิ่งงัน
ความเป็นไปในแต่ละวันแสนสั้น . . หวั่นใจ
ทรมานกับสายตาที่มองอยู่
เธออาจจะรับรู้แต่ไม่อาจทำให้หวั่นไหว
การเก็บความรักไว้อย่างเงียบงันไม่เผยใจ
และแสดงออกไปแค่ในสายตา
ระรื่นยิ้มและฝืนหัวเราะ
แค่เพียงเพราะกลบเกลื่อนใจที่อ่อนล้า
ไม่ระทมทุกข์เพียงแค่ภาพที่บาดตา
ส่วนหัวใจกลับปวดปร่า....เกินทน
24 มิถุนายน 2546 15:40 น.
ตฤณ
นานแล้วนะที่ไม่ได้คิดถึงคนอีกฟากฟ้า
คงเพราะกลัวว่าน้ำตาจะสานต่อห้วงฝัน
อาจต้องอ้างว้างเหมือนค่ำคืนก่อนที่เงียบงัน
ท้องฟ้าจึงยังเงียบเหงาอย่างนั้น เดียวดาย
บอกใจตัวเองนะอย่ากลับไป
แทนที่ความเหงาไว้รอคนของความหมาย
ที่ผ่านมาสาสมแล้วหรือที่จะกลับไป
ทั้ง ๆ ที่คิดว่าลืมได้ .. แล้วทำไม .. ถึงกลับมา
หรืออาจเพราะไม่มีใครแทนที่
เรื่องก่อนเก่าที่เคยมีจึงย้อนมาหา
ดวงดาวทอฟ้าพร่างพราวเต็มประกายระยิบตา
คาดหวังด้วยความหมายคล้ายคล้ายกันว่า
ดวงดาวจ๋าคืนนี้อย่าให้ฝนพรำ
และแล้วฝนก็โปรยหล่นลงมา
ยังไม่ทันสร่างซา ความทรงจำก็ย้อนมาหา .. เหยียบย่ำ
เธอมาพร้อมสายฝนสาดซะจนเงียบงัน
ข่มใจแล้วให้นิ่ง . . หยุดสั่น . . และลบภาพเหล่านั้นออกไป
หน้าส่วนตัว
935
