27 มิถุนายน 2545 19:17 น.
ตฤณ
มีความสุขได้นั่งดูหนังกับคนรัก
นั่งดูไปสักพักใจชักเริ่มสั่น
ไม่รู้เป็นอะไร ไม่เคยเป็นอย่างนี้เหมือนกัน
แต่ก็ช่างมัน เหอะนะ คนตรงหน้าสำคัญกว่าสิ่งใด
อ๊ะ .. เธอเสียงโทรศัพท์เธอสั่น
รีบเดินออกไปรับข้างนอกทันควัน ทิ้งกระเป๋าตังค์ไว้
เอื้อมมือจะไปคว้า ดันพลาด ตกลงไป
เอ๊ะ .. รูปสติ๊กเกอร์เธอกับใคร ไม่คุ้นตา
เดินจากโรงหนังมาพิสูจน์ความจริง
ใครนะ .. รูปผู้หญิง ท่าทางสนิทหนักหนา
เขียนหลังรูปไว้ว่า " รัก " อ่านแล้วปวดปร่า
นี่มันลายมือคุ้นตา ภาษาคุ้นใจ
จะไม่คิดอะไรมากไปกว่านั้น
ถามจากปากคนที่รักแล้วกัน ว่านี่มันคือสิ่งไหน
ที่ฉันเห็นจากสายตา อธิบายความรู้สึกตรงหน้าด้วยหัวใจ
. . เขาเป็นใครคะ คุณถึงได้ให้ความสำคัญ . .
เธอเงียบ . .ไม่ตอบคำถาม
ทั้ง ทั้ง ที่ฉันยืนกรานตัวเลือกนั้น
.. เขาเป็นน้องสาว เป็นเพื่อนรัก เป็นความรู้สึกที่ผูกพัน ..
ฉันจึงไม่อาจแทรก ใจของฉัน อีกต่อไป
. . เขาคือคนที่เธอรักมาก . .
ความรู้สึกเกิดหลังจากรักกับฉันใหม่ ใหม่
บังเอิญไปเจอ เลยเผลอให้รักไป
ทำไม เธอถึงพูดง่ายดาย ยังกับว่าฉันจะเลิกลาง่าย ง่าย โดยดี
. . แล้วฉันละคะที่รัก . .
เก็บใจกันไว้ตรงไหน ในตอนนี้
หัวใจปวดร้าว และ ไม่ต้องการเสียคนดี
ฉันอ่อนแอเกินไปหรือเปล่านี่ หัวใจ
. . รัก รัก ฉัน เหมือนกัน . .
แต่ถ้าจะทนรับการกระทำของเธอตอนนี้ได้
ฉันก็จะไม่เสียคนที่รัก และ ไม่เสียใจ
แต่มันทำไม่ได้ ความรู้สึกไม่ให้ ทำไงดี
แง๊บ ๆ ทำไงดีอ่ะคะ ถ้ารักเขาต่อไป มีหวังเขาได้ใจ แน่ ๆเลย อิอิ
26 มิถุนายน 2545 17:23 น.
ตฤณ
เพราะมีเธออยู่แค่เพียงตัว - - ไร้หัวใจ
แล้วฉันจะทำอะไรได้ก็แค่ร้องไห้ - - เท่านั้น
ถึงแม้เธอไม่เห็นค่า หมดคำสัญญา - - ให้กัน
จะไม่โทษใครทั้งนั้น เพราะเป็นสิ่งที่ฉัน - - เลือกมา
เพราะเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอ - - คนหนึ่ง
ไม่สามารถทำให้เธอซึ้ง - - วุ่นว้า
ฉันสร้างความรักให้คงอยู่นานเช่น กาลเวลา
แต่เธอกลับทำลายมันตรงหน้า เหมือนกับว่า -- ไม่ต้องการ
26 มิถุนายน 2545 17:12 น.
ตฤณ
การเดินทางพร้อมกับความรักครั้งนี้
ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะมีหนทางที่โรยด้วยกลีบดอกไม้
ทั้งที่ต่อสู้ ทั้งที่ฝันฝ่า มากมาย
แต่กลับสัมผัสรักไม่ได้ ค้นหาหัวใจไม่เจอ
เพราะเคยชาชินกับความปวดร้าว
และคำว่า เรา ต้นก็ไม่เสมอ ปลายก็ไม่เสมอ
แม้วกกลับเส้นทางเก่า ก็ยังหาเงารักจริงไม่เจอ
แม้ว่าหัวใจจะเป็นผู้เสนอ ความรักให้แก่เธอ .. ก็ตาม ..
วันเวลาไม่สามารถทำให้ความคิดเธอเปลี่ยน
ถึงแม้ความห่วงหาจะวนเวียนเยี่ยมเยียนถาม
แต่เธอก็เห็นเขาที่มาทีหลังดีกว่า อย่างไรก็ตาม
ฉันไม่สามารถหยุด และ ห้ามความสุขใคร
26 มิถุนายน 2545 10:31 น.
ตฤณ
ถูกแล้วที่ฉันต้องมานั่งเสียใจ
กับอะไร อะไร ที่เคยให้ไปในวันนั้น
ฉันต้องเป็นคนรับผิดชอบกับการกระทำ
แทนความหมายในครั้งนั้นด้วยน้ำตา
คงไม่ต้องถามว่าทำผิดอะไร
คงจะดีไม่พอที่ทำให้เธอต่อว่า
หลายเรื่องราวความรักที่ผ่านมา
แค่รักเธอมากกว่า จึง ทำให้เธอไม่เห็นค่า เท่านั้นเอง
23 มิถุนายน 2545 12:01 น.
ตฤณ
อย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไร้ค่า
แพรวากับยังแคร์
----------------
อย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไร้ค่า
ด้วยการที่เธอเข้ามาแล้วไม่ห่วงหากันได้ไหม
ช่วยตอบฉัน ว่ามันเป็นเพราะอะไร
จึงได้ปล่อยให้ฉันน้อยใจอยู่ทุกวัน
มันเจ็บที่สุด..ก็ตรงที่ใจ
ที่มีเธอยู่ใกล้แต่กลับคว้าอะไรไม่ได้ ให้ความฝัน
หอบรักมาไกล แต่ถูกผลักใสไม่สำคัญ
ไม่สงสารกันบ้างหรือคนดี
ฉันเป็นผู้หญิง ที่แค่ต้องการรักเธอ
และอยากพบเจอความรักจากเธอที่มากกว่านี้
ถ้ายังรักอยู่ก็ ช่วยทำให้รู้ที
หากว่าความฝันมันเยินยี จะได้รีบทำใจเสียที ก่อนจะสายเกิน
ตฤณ
เธอไร้ค่า . . ที่ไหนกัน
--------------
บางครั้งนะกับความรู้สึก
ที่ทำให้ใจเธอคอยนึกอยู่อย่างนั้น
คำว่า ไร้ค่า เธอช่างสรรหามาพูดกัน
ทั้ง ๆ ที่ใจของฉัน คงมั่น รักเธอ
รัก หรือ ไม่รัก เธอสัมผัสได้ที่ตรงไหน
ถึงได้คิดน้อยใจ อยู่อย่างคนพร่ำเพ้อ
ถ้ารักคือการคอยห่วงหา มาให้เห็นหน้าพบเจอ
ก็คงพอกับการที่ทำให้เธอน้อยใจ
เพราะคำว่ารักเลยไม่มีคำว่าสงสาร
หรือเธอต้องการแค่อย่างหลังเอาไว้
ที่รัก . . เธอสัมผัสได้ในแววตาอุ่นไอ
ถ้าเธอรักฉันได้ .. ก็ต้องเข้าใจฉันได้ เช่นกัน
หน้าส่วนตัว
802
