1 เมษายน 2545 12:57 น.
ตฤณ
จำ ได้ ว่า ...
เธอ จูง มือ เขา มา แล้ว บอก ชัดๆ ช้าๆ
รัก ... เขา
เพื่อน ที่ แสน ดี... คือ สิ่ง ที่ เธอ
บอก กัน ... นั่น คือ ความ ผูกพัน ระหว่าง เรา
ฝืน ยิ้ม แสดง ความ ยินดี แบบเศร้า เศร้า
แต่ ไม่ อาจ ปกปิด รอย ร้าว ใน แววตา
เธอ เป็น มาก กว่า เพื่อน ที่ แสน ดี
เรื่อง ที่ รับ รู้ วัน นี้ .... ทำ ให้ อ่อนล้า
ห้าม หัวใจ ตัว เอง ไม่ได้.. ความ ร้าวไหว.
กลั่น เป็น หยด น้ำ ใส ปลายตา
เธอ คง ไม่ ต่อ ว่า...
หาก ฉัน จะ เดิน ออก มา...ร้องไห้
กับความ ปวดปร่า ให้ สาใจ
1 เมษายน 2545 10:48 น.
ตฤณ
เธอลืมไปหรือเปล่า...
ตอนนี้เรายังรักกันอยู่ใช่ไหม
แต่ตัวเธอทำเหมือนไม่แคร์อะไร
เหมือนไม่มีใจ ไม่มีใคร ข้าง ข้าง เธอ
เธอลืมไปหรือเปล่า...
ฉันคนเก่า คนนี้ ให้รักอยู่เสมอ
แต่เธอกลับทำเหมือนใจไม่อยากเจอ
ถ้าจะลืมก็คงจะเป็นคำว่า เออเราเลิกกัน
เธอลืมไปหรือเปล่า...
ไม่ว่าคำพูด การกระทำ หรือทุกอย่างนั้น
ฉันยังไม่ได้รู้สึก และรับรู้มัน
เพราะฉะนั้นมาพูดกันให้เคลียร์
เธอลืมไปหรือเปล่า...
จำเป็นไหมที่ฉันต้องกลับไปสั่งเสีย
หรือว่าคน คน นั้น น่ะ ยัวร์เดียร์
โอเคไม่ต้องเคลียร์ฉันเข้าใจ...
31 มีนาคม 2545 14:09 น.
ตฤณ
เมื่อเธอเดินจากไป...
ไม่รู้ต้องทำอย่างไร...อยากให้เธออยู่ตรงนี้
แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร...คงดึงเธอกลับมาไม่ได้อยู่ดี
ยังคงสับสน...ไม่มีวิธีที่จะให้เธอกลับมา
อยากจะร้องไห้...
แต่ความเสียใจ...กลั่นออกมาไม่ได้เหมือนความอ่อนล้า
เพราะการเสียเธอไปมันมากเกินกว่า
จะถ่ายทอดออกมาเป็นสิ่งใดใด
ทำได้แค่เพียง...
ยืนอยู่ตรงนี้เป็นผู้หวังดีคอยส่งใจให้
เธอกับเขารักกันเหนือสิ่งอื่นใด
ไม่มีมือที่สามหรือว่าใครมากล้ำกลาย...สิ่งที่ฉันทำได้แค่เสียใจก็พอ
31 มีนาคม 2545 13:26 น.
ตฤณ
แค่คนไม่รักดี..ที่ทิ้งกัน
ยังจะเหลืออะไรติดพัน..ให้หวั่นไหว
ไม่ประนามเธอ..ก็บุญโขแล้วจะบอกให้
นี่มันอะไร..อยากเห็นน้ำตาหรือไง..ฉันไม่บ้าพอ
แค่คนที่หลงผิด..ไม่เลือกฉัน
มองข้ามความสำคัญ..ของฉันไปแล้วไม่ใช่หรอ
ถ้าเลือกเขา..แล้วคนเก่าจะมีค่าอะไรให้รอ
รึว่าเก็บไปคิดจนใจท้อ...ว่าฉันก็ไม่เสียใจที่เลิกกัน
ใช่เลยหละ..ฉันเสียใจ
แต่ไม่เห็นจะจำเป็นอะไร..ต้องร้องไห้อย่างนั้น
น้ำตาฉันมีค่าพอ..สำคัญกว่าจะมองข้ามกัน
ไม่ว่าวันนี้หรือวันนั้น..เธอก็ไม่มีวันได้เห็นมันหรอกเธอ
31 มีนาคม 2545 13:12 น.
ตฤณ
สะใจที่เธอโดนทิ้ง
จากผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอเลือกแทนฉัน
ผิดไหม..หากวันนี้จะมีรอยยิ้มใสให้กัน
ตอบแทนความสำนึกช้าในคืนวัน..ยังมีหน้ากลับมา
ฉันเคยจมอยู่กับฝันร้าย
เจ็บปวดรวดร้าวที่เดียวดาย..จนท้อล้า
มีบ้างไหมล่ะ..ที่เธอจะหันกลับมา
ก็ไม่มี..แม้หางตา..แม้เสี้ยวใจ
สะใจที่เธอโดนทิ้ง
ทีนี้คงรู้ถึงความรู้สึกทุกสิ่งแล้วใช่ไหม
จะไม่ตอกย้ำ..คำที่เจ็บช้ำใดใด
เพราะถือว่าก็เจ็บถึงใจ..เหมือนที่เคยได้เคยเป็น
หน้าส่วนตัว
1037
