คิดเล่นๆ แต่ก็เย็นเยียบถึงวิญญาณเชียวครับ

ตราชู

เป็นไปได้ไหมครับ ว่าในอีกกึ่งศตวรรษข้างหน้า วรรณคดี กวีนิพนธ์จะอยู่แต่เฉพาะในพิพิธพัณฑ์
 	นี่เป็นสมมุติฐานส่วนตัว อย่างที่นักเขียนนวนิยายแนววิทยาศาสตร์กระทำ ในการเขียนเรื่องเชิงคาดการโลกอนาคตครับ ในเมื่อปัจจุบัน คนไทยจำนวนไม่น้อย กำลัง ทำลายรากเหง้าทางวัฒนธรรมโดยไม่รู้ตัว  คือเพิกเฉยต่อวรรณคดี กวีนิพนธ์ บ้างก็บอกว่าตกสมัย บ้างก็ไม่อ่านเพราะไม่อยากเสียเวลาตีความ เนื่องจากชินเสียแล้วกับรูปแบบ สำเร็จรูป มีคนจัดหาไว้ให้เสร็จ แม้แต่คิดให้ (อนาถหนอ)  พอติดคำศัพท์ก็ไม่อยากค้น (ทั้งๆที่พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานก็มี) ระบบการศึกษาเราก็โคลงเคลงคลอนแคลนเจียนจะล่มมิล่มแหล่ ข้อมูลข่าวสารอันรี่ไหลมาพร้อมกับเทคโนโลยีสารสนเท่ห์ (ผมไม่เรียกสารสนเทศนะครับ เพราะข่าวสารในทุกวันนี้เต็มไปด้วยข้อชวนฉงน) ยุคสมัยอันหยาบกระด้าง ทำให้ความประณีตทางวรรณศิลป์กลายเป็นของพ้นกาล ดังนั้น พอนานๆเข้า ไม่มีผู้บริโภค ก็ไม่มีผู้ผลิต ผลคือ วรรณคดี กวีนิพนธ์ ถูกเก็บอยู่จำเพาะหอสมุดแห่งชาติ, ห้องสมุดต่างๆเท่านั้น
	ครั้นต่อมา วันคืนล่วงไป ล่วงไป หนังสือทั้งมวลก็จะค่อยๆเก่าคร่ำ หน้ากระดาษเหลืองกรอบ ถูกปลวก แมลงสาบ หนู และแมลงอื่นๆแทะหลุดไปทีละหน้า สองหน้า สามหน้า สี่หน้า  พอถึงตอนนั้น ภาครัฐก็อาจจะออกมาแสดงละครว่าเป็นเดือดเป็นร้อน หาทางอนุรักษ์กันยกใหญ่ แต่ในเมื่อจะพิมพ์ขึ้นใหม่ ก็ไม่มีประชาชนต้องการ ในที่สุด ก็ได้ข้อสรุปว่า ให้นำวรรณคดี กวีนิพนธ์ เก็บไว้ในพิพิธพัณฑ์ ให้ดูได้ แต่ห้ามแตะต้อง
	ครับ เมื่อถึงเวลานั้น ผมคงกระอักเลือดตายเป็นแน่  จะทำอะไรก็ไม่ได้จริงๆ เรากำลังเดินมาถึงปากทวารแห่งหายนะในอนาคตหรือเปล่าครับนี่???