27 มิถุนายน 2549 11:08 น.
ตราชู
เจ้าจำปี
ร่างน้อยน้อยจ้อยนี้ปรานีหนอ
กรรมใดล่อลวงผลาญไล่ลาญพล่า
เหมือนเมฆคลุมคลุ้มคลั่งทุกครั้งครา
ขายมาลี,, คลี่มาลา, ร้อยมาลัย
ดอกเอ๋ย ดอกจำปีเจิดสีปลั่ง
แต่ความหวัง, คืนวันคว้างหวั่นไหว
เจ้าจำปี, นานปีก็จำไป
ทางไกลใกล้, กรรมเกณฑ์กระเวนกรุง
คืนค่ำ, ดอกจำปีรุจีเปล่ง
ค่ำคืน, ตื่นเพ่งสายตาพุ่ง
หาคนชูช่วยค้ำคอยบำรุง
หาคนมุงมุ่งมาซื้อมาลี
จำปี, กี่ปีก็จำเจ็บ
จำเหน็บ, จำหน่วงในทรวงนี่
จำปีเอ๋ยชีพช้ำดอกจำปี
โปรดช่วยทีถอนทุกข์ที่รุกราน
แล้วสัตว์ถ่อยก็สะเทื้อนสะทุกถนน
ร้องคำรณเร่งห้ำระห่ำประหาร
ทับร่างเจ้าจำปีจนวายปราณ
โดยดวงมาลย์ยังประคองแนบสองมือ
จำปี, ไม่จบปีก็จำป่น
ไม่ถึงปีปวงชนคงลืมชื่อ
สักกี่คราว, กี่ครั้งก็ยังคือ
โศกที่ยื้อยืดเยียบชั่งเฉียบเย็น
ร่างน้อยน้อยร่างนี้ปรานีหนอ
ดอกไม้หอมจะห้อมห่อให้ฟ้าเห็น
เห็นสายเลือดเดือดดาษแดงสาดกระเซ็น
จารึกเป็นประวัติจำ เจ้าจำปี
(๒๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๙)
_______________________________________________________
26 มิถุนายน 2549 12:15 น.
ตราชู
บูชาคุณ ท่านสุนทรภู่
เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า.................ดาดาว
จรูญจรัสรัศมีพราว.....................พร่างพร้อย
ยามดึกนึกหนาวหนาว...............เขนยแนบ แอบเอย
เย็นฉ่ำน้ำค้างย้อย......................เยือกฟ้าพาหนาว ฯ
เดือนสกาวดาวดาษเวิ้ง............วรรณศิลป์
ดื่มรสบทกวีริน...........................เรื่อยริ้ว
คำทองถ่องวาทิน.......................สะทึกถี่
คลื่นระลอกกลอกเกลียวพลิ้ว.....พร่างน้ำเพชรผสาน ฯ
คำขานคงคู่แคว้น.........................นาคร
โคลงร่ำลำนำกลอน.....................กาพย์อ้าง
สุนทรภู่ ครูสอน.........................สรรค์เสก
คิดครุ่นอธิคุณค้าง........................คู่พื้นไผทขลัง ฯ
วังหลัง ลอยสู่รั้ว...........................วังหลวง
เพชรผ่องรังรองดวง.....................อร่ามด้าว
ซอนสึงซาบซึ้งทรวง.....................สารสื่อ
ไวโรจน์อุกโฆษอะคร้าว...............ครั่นครื้นเครงสมัย ฯ
วังหลวงไคลคล้อยสู่....................สาคร
เตร็ดเตร่เร่สัญจร.........................จากเหย้า
ฝ่าดง ฝ่าพงดอน..........................โดยวิบาก
โศกแทรกชำแรกเศร้า.................ซ่านน้ำตาไหล ฯ
ขึ้นกกตกทุกข์ยาก
แสนลำบากจากเวียงชัย
มันเผือกเลือกเผาไฟ
กินผลไม้ได้เป็นแรง
ชีวันท่านหันเหียน
มีปรับเปลี่ยนมีปรวนแปลง
สูญทรัพย์ใช่อับแสง
ซึ่งกลอนกาพย์กำซาบทรวง
ยิ่งวารยิ่งผ่านวัน
รายเรียงรันมาร้อยรวง
คำหอมควรห้อมหวง
คือแก้วกาญจน์ตำนานกลอน
จากดินด้นถิ่นฟ้า
องค์นาถาทรงอาทร
ทรงศักดิ์รักษ์อักษร
ทรงชูชุบทรงอุปถัมภ์
หนึ่งนาม หนึ่งตำนาน
ให้จดจารให้จดจำ
เช่นนี้ย่อมชี้นำ
น้อมดวงจิตอยู่นิจจัง
เรียงคำท่านร่ำขาน
คือวิญญาณอันยืนยัง
ฟูเฟื่องฝากเรื่องฝัง
ฝากก้องยศปรากฏยง
วิเวกหวีดกรีดเสียงสำเนียงสนั่น
คนขยั้นยืนขึงตะลึงหลง
ให้หวิววาบซาบทรวงต่างง่วงงง
ลืมณรงค์รบสู้เงี่ยหูฟัง
ฟังสำเนียงเสียงระรี่เรื่อยปี่เป่า
เหมือนบอกเล่าความเลื่องแต่เบื้องหลัง
ศักดิ์โกสินทร์กวินทร์ศรีสืบจีรัง
ดำรงขลังค่าล้ำเลิศตำนาน
เอกอาจารย์กานท์กลอน สุนทรภู่
หนึ่งในหมู่เมธีมิ่งศรีสถาน
ไทยธานินทร์ภิญโยยิ่งโอฬาร
ด้วยคำขานบรมครูคงคู่เคียง
พาทีร้อยถ้อยร่ำเทียบอัมฤต
ซึ้งไพสิฐซ่านผสมพลิ้วพรมเสียง
นิราศร่ำฉ่ำช้อยรื่นร้อยเรียง
เป็นศรีเวียงวัฒนาเนาถาวร
เรื่องนิทาน, สุภาษิต ท่านคิดสร้าง
เอี่ยมสำอางโอ่ศักดิ์ศรีอักษร
บทเห่กล่อมพร้อมพจน์ ทั้งบทละคร
เสภาย้อนย้ำถวิลหวามวิญญาณ์
ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดลายสือสรรค์สื่อค่า
สุนทรภู่ ครูกวีเปรื่องปรีชา
คงคู่ฟ้า, คู่ถิ่นแผ่นดินไทย
23 มิถุนายน 2549 08:57 น.
ตราชู
เพื่อนๆทุกท่านครับ บทนี้ ผมขอทิ้งไว้ให้อ่านเผื่อวันพรุ่งนี้เลย ๒๔ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๙
ย้อนกลับไปเมื่อปี ๒๔๗๕ วัน เดือนเดียวกันนี้ เป็นวันซึ่งองค์พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงระทมพระราชหฤทัยอย่างที่สุด ด้วยมีคณะบุคคลกลุ่มหนึ่ง ใจร้อน เอาแต่ได้ คิดเปลี่ยนแปลงการปกครอง จากสมบูรณายาสิทธิราช เป็นประชาธิปไตย ทั้งๆที่สยามประเทศในขณะนั้น ยังไม่พร้อม พระปกเกล้าฯ พระองค์ก็ทรงตั้งพระทัยไว้แล้วว่าจะพระราชทานรัฐธรรมนูญเมื่อวาระอันพร้อมเพรียงแล้วมาถึง หาก คนไทยบางเหล่า บังอาจรู้ดี กระทำจู่ลู่เอาแต่อำเภอจิต ผลก็คือ เราได้ประชาธิปไตยมา โดยประชาชน ยังไม่เข้าใจเลยว่า ระบอบการปกครองนี้ คืออะไร
ร้ายไปกว่านั้น ประชาธิปไตยไทย ดำเนินไปท่ามกลางควันปืน คาวเลือด คณะรัฐบาล ผลัดกันแย่งอำนาจไปมากี่ชีวิตของผู้บริสุทธิ์ต้องสูญเสีย กี่รายของผู้ไร้มลทินถูกกล่าวหาป้ายโทษ เพื่อบ้านเมือง, เพื่อประเทศชาติ เป็นเพียงคำโฆษณาหาเสียงชั่วครั้งชั่วคราว กระทั่งบัดนี้ ๗๔ ปีแล้ว ประชาธิปไตยไทย ก็ยังล้มลุกคลุกคลาน อนาถหนอ!
อาศิรวาท พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
วันนี้
แสนสุดยินดีพระจันทร์วันเพ็ญ
ขอเชิญสายใจเจ้าไปนั่งเล่น
ลมพัดเย็นเย็นหอมกลิ่นมาลีเอยฯลฯ
เพลง ราตรีประดับดาว เมื่อคราวสดับ
บรรสานศัพท์บรรสมรื่นรมย์เฉลย
เหมือนความหลังทั้งปวงไม่ล่วงเลย
มาให้เชยเช่นดาวเด่นพราวดวง
ขอเชิญเจ้าฟังเพลงวังเวงใจ
เพลงของท่านแต่งใหม่ในวังหลวงฯลฯ
หอมรินรินกลิ่นผกาบุปผาพวง
ยังห่วงหวง ห่วงหา ให้อาวรณ์
ถึงปิ่นหล้าเลอดิลก พระปกเกล้าฯ
ทรงผ่านเผ้าปฐพีบดีศร
รังรองรัฐฉัตราตรูนาคร
ทรงปกเกล้าประชากรปรากฏไกร
ทรงตั้งหลักนัคราสถาวเรศ
จักรพรรดิขัตติเยศผู้ยิ่งใหญ่
ต้องทรงทุกข์ทับถมระทมพระทัย
เพื่อ ประชาธิปไตย จักตราตรึง
ยินเพลง โหมโรงคลื่นกระทบฝั่ง
คลื่นกระทั้นลั่นกระทั่งกระเทือนถึง
เจ็ดสิบสี่ปีนำครุ่นคำนึง
คลื่นยังอึงอรรณพตระหลบอวล
ต้น ประชาธิปไตย ยังไม่เติบ
กิเลสร่ำกำเริบก่อร้ายป่วน
ซอครั่นสายคล้ายคำที่คร่ำครวญ
คล้ายเสียงร่ำกำสรวลกันแสงทรง
มโหรีรินเสียงจำเรียงซ้ำ
พร้องขับลำคลั่งไคล้เคลิ้มใหลหลง
ร้องประเลงเพลง เขมรลออองค์
กราบจอมนาถบาทบงสุ์พระภูบาล
จวนจะรุ่งแล้วนะเจ้าพี่ขอลาฯลฯ
แสงอุษาส่องสว่างกระจ่างสถาน
หวังแสงทองส่องหล้า ส่องฟ้าตระกาล
สมดั่งพระปณิธานพระภูธร
หมายเหตุ
๑. เนื้อความซึ่งคัดมาในเครื่องหมายอัญประกาศ และมีเครื่องหมาย ฯลฯ กำกับอยู่นั้น ได้อัญเชิญบางส่วนจากเนื้อเพลงพระราชนิพนธ์ ราตรีประดับดาว ในพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว มาเขียนไว้ด้วย
a. ๒. เพลงพระราชนิพนธ์ในองค์พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
คือเพลง ราตรีประดับดาว โหมโรงคลื่นกระทบฝั่ง และ เขมรลออองค์
b. ________________________________________________________
21 มิถุนายน 2549 13:08 น.
ตราชู
เพื่อนๆทุกท่านครับ ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบอ่านประวัติศาสตร์ แม้จะผ่านในรูปกวีนิพนธ์อย่างลิลิตเตลงพ่าย พระนิพนธ์ในสมเด็จพระมหาสมณะเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส หรือนวนิยายอย่าง บางระจัน ของ ท่านไม้ เมืองเดิม ตัวเองก็เคยฝันเล่นๆว่า อยากย้อนเวลาสู่อดีตบ้าง ก็ทำหาได้ไม่ จึงได้แต่เขียนเพื่อเทิดพระคุณบรรพชนท่าน นี่เป็นอีกหนึ่งบทที่ขออนุญาตนำเสนอครับ
บรรพชน อนุชน
โคลง ๔ ดั้นบาทกุญชร กลบทช้างประสานงา
เมืองไทยเมืองมิ่งเที้ยร เมืองทอง
หมายเทิดฉเมนทรเลอ เลิศล้น
หลายหลากมากมูลมอง มีมั่ง
มาเมื่อบรรพ์ตั้งต้น แต่งเติม
เติบโตเต็มพรั่งพร้อม เพราพราย
พราวเพริศบรรพชนเหิม ฮึกห้าว
โหมหาญเชิดชาญฉาย เชิงเชี่ยว
ชูช่วยรบร้ากร้าว เรี่ยวไกร
รั้งกรุงเด็ดเดี่ยวรู้ รักษ์แดน
เรืองเด่นโดยคงไทย ค่าแท้
คือทิพย์ถิ่นเมืองแมน มวลมาศ
มิตรหมู่ไทยล้วนแล้ หลากหลาม
เหลือหลายต่างชาติเชื้อ ชนชุม
โชนโชกชิงช่วงคาม เขตแคว้น
คึกไขว่ทัพไทยคุม คับคั่ง
โค่นเข่นพาลร้างแร้น ร่วงหาย
ภุชงคประยาตร์ฉันท์ ๑๒
ทยอยหาญทะยานแห่ อธึกแท้ผิว์ท้าทาย
พิลึกหลั่งพลังหลาย ก็ท่าวล้มระทมลาญ
กระจายโรมกระโจมรุก ประจญบุกประจัญบาน
เลอะเลือดชุ่มละลุ่มฉาน ณ ภูว์แดน ณ แผ่นดิน
ผิว์มั่นในสมัยนี้ ประชวมวีรชีวิน
มิแปรผวนฤปรวนผิน สยบผ่อนสยอนภัย
สมัคคีซิ่มีค่า ประเจิดจ้าประจำใจ
สนิทหน่วงณ ทรวงใน สุขีนำสิคำนึง
จะลือศัพท์มิลับสูญ ประภาพูนประภัสสร์พึง
รจิตตรารุจาตรึง ประนังศรีมณีสม
ประทักษ์เขตประเทศแคว้น สะคราญแดนสุโขดม
ธนาทองก็นองถม ธเรศถิ่นบุรินทร์ไทย
อร่ามแย้มแอร่มยิ่ง นรามิ่งนิรามัย
วจีขานวิจารณ์ไข บุเรศถิ่นบุรินทร์ทอง
(ร่างเดิม ๒๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๙ แก้ไขเมื่อ ๒๑ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๙)
_______________________________________________
20 มิถุนายน 2549 12:05 น.
ตราชู
เพื่อนๆทุกท่านครับ งานชิ้นนี้ ผมเขียนขึ้น โดยคิดจะหัดเล่นกระทู้โบราณ ซึ่งกวีหลายท่านได้ทำเป็นแม่แบบไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ท่านอังคาร กัลป์ยาณพงศ์ ท่านสร้างสรรค์กระทู้เช่นนี้ไว้หลายบท ผมว่าเป็นกระทู้ที่น่าสนุก จึงลองเล่นดูครับ
มนารมณ์
โคลงกระทู้โบราณ
ทะ ลุ่ม ปุ่ม ปู
ทะ ยานหวังผ่านด้น แดนไกล
ลุ่ม หล่มเลนลุยไป ไป่คร้าน
ปุ่ม ปมปราศจากใจ จึงแจ่ม
ปู แผ่ดวงจิตสะอ้าน เอี่ยมซึ้งสารศิลป์
ทุ สุ มุ ดุ
ทุ ราคินไป่ข้อง ระคางปน
สุ จริตจำรูญผล แผ่แผ้ว
มุ หมายไม่จำนน จมอนาถ
ดุ ด่าเตือนตนแล้ว เลิกท้อราถอย
อุ สา นา รี
อุ ดมการณ์คอยเร่งเร้า รังรอง
สา ระร่ำคำกรอง กล่าวถ้อย
นา นาทัศน์อาจมอง ประมวลสื่อ
รี แห่งดวงตาน้อย หนึ่งนั้นตาใน
โก วา ปา เปิด
โก มลไพสุทธิ์แย้ม เพยียบาน
วา เรศรินชลธาร ถั่งชื้น
ปา ณีเหนี่ยวปทุมมาลย์ มาประดับ
เปิด ตลอดโลกลึก, ตื้น ตื่นตั้งใจตรอง
จก จี้ รี้ ไร
จก คำผองเพื่อค้น คิดเขียน
จี้ จุดชวาลาเทียน ถ่องเรื้อง
รี้ พลแห่งความเพียร พายาตร
ไร เล่าอาจมลายเปลื้อง เปลี่ยนเส้นทางศิลป์
________________________________________________
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตราชู
หน้าส่วนตัว
4278
