30 มีนาคม 2552 00:37 น.
ตรากลม
...............เมื่อทุกอย่างเราสองต้องจบลง
...............จุดประสงค์เคยฝันต่างสิ้นสุด
...............ที่ผ่านมาเราสร้างอย่างเร่งรุจ
...............จำต้องหยุดปล่อยทิ้งสิ่งหวังไป
...............แล้วเศษซากความหลังยังหลงเหลือ
...............ติดคาค้างจิตใจมิไปไหน
...............มันคือความไม่ต้องการของใครใคร
...............สละทิ้งไว้กับอดีตกาล
...............จะให้ตอบตัวเองแบบไหนอีก
...............จึงหลีกพ้นแต่ละวันล่วงเลยผ่าน
...............หลอกความจริงเรื่อยไปได้นานนาน
...............ว่าไม่คิดไม่ขานถึงเธอเลย
...............ถ้าปิดกั้นกันได้มิให้คิด
...............หักห้ามจิตสักครู่อยู่นิ่งเฉย
...............คงมิได้รู้จักมักคุ้นเคย
...............เช่นทุกวันล่วงเลยที่ผ่านมา
...............คิดถึงความเป็นจริงในสิ่งนี้
...............เข้าใจหน่อยสักทีได้ไหมหนา
...............ปิดกั้นกันโถ่..ตลอดเวลา
...............รู้ไหมล่ะฉันก็ไม่..สบายใจ
...............
...ก า ล เ ว ล า จ ะ ผ่ า น ไ ป น า น แ ค่ ไ ห น
..แ ม ล ง เ ม่ า ยั ง บิ น เ ข้ า ก อ ง ไ ฟ
..เ ห มื อ น ฉั น ที่ ทำ ผิ ด ไ ป แ ม้ รู้ ว่ า ผิ ด
.
1 มีนาคม 2552 12:57 น.
ตรากลม
.................คิดเรื่อยเปื่อยตามใจยามฟุ้งซ่าน
.................นิ่งอยู่นานหมองเหม่ออย่างเพ้อฝัน
.................ปล่อยความคิดอิสระไปของมัน
.................ดั่งเงียบงันว่างเปล่าไร้ผู้ใด
.................ลองเอาเรื่องบางเรื่องมาปรุงคิด
.................แล้วดูจิตสร้างเกณฑ์เป็นไฉน
.................ความเป็นเราเฝ้าฝันคิดอะไร
.................อันใต้จิตสึกนึกที่แท้จริง
.................ขณะหนึ่งคำถามผุดตามขึ้น
.................จึงงงมึนมันบ้างในบางสิ่ง
.................สืบเสาะหาหนทางมาอ้างอิง
.................เพื่อปลดทิ้งความข้องออกจากตน
.................ครู่ต่อมาพักหนึ่งจึงเฉยหยุด
.................ระงับนิ่งทุกจุดความสับสน
.................ทำใจไว้เป็นกลางอย่างอดทน
.................ตลอดจนจิตสงบสบายใจ
.................กว่าจะรั้งบังคับมันเข้าที่
.................อุปสรรคมากมีกระทบใส่
.................กี่เรื่องราวแต่ละวันผันผ่านไป
.................หนึ่งจิตใจต้องคอยรับรู้มัน
........อ ย า ก ห ยุ ด มั น ไ ว้ เ พี ย ง แ ค่ นี้
........พ อ ใ จ กั บ สิ่ ง ที่ มี เ พี ย ง แ ค่ นั้ น
.