5 ตุลาคม 2550 14:01 น.
ตรากลม
............ก่อนหน้านี้ไม่มีใครเข้ามา
............เที่ยวเอ่ยจาพูดคุยสนิทสนม
............ทำให้ฉันเหมือนว่าเก็บอารมณ์
............ไม่ชื่นชมสนใจอะไรเลย
............แต่พอเริ่มรู้จักกับเธอขึ้น
............รู้สึกแปลกมึนงงหัวใจเอ๋ย
............สิ่งต่างต่างอะไรที่ไม่เคย
............กลับเปิดเผยออกไปไม่รู้ตัว
............แล้วความลับในใจที่เคยมี
............เธอรู้ดีทุกอย่างกระจ่างทั่ว
............ความรู้สึกนึกหวาดที่ขลาดกลัว
............เธอปลอบโยนหัวใจให้สู้มัน
............ไม่เคยคิดจะเป็นเหมือนเช่นนี้
............แต่ลืมตัวทุกทีที่แอบฝัน
............เมื่อยามเธอมาเจอพูดคุยกัน
............จะเผลอเล่าความลับเหล่านั้นไป
............ทั้งที่เธอไม่เคยเอ่ยจาถาม
............แม้ความลับที่ยังไม่ขานไข
............แต่แล้วฉันก็เผลอความในใจ
............บอกออกไปจนหมดว่า รักเธอ
............
25 กันยายน 2550 21:54 น.
ตรากลม
..............ไม่เข้าใจเหมือนกันที่ฉันเป็น
..............มันยากเย็นอกเอ๋ยหากเอ่ยบอก
..............ความรู้สึกนึกฝันเหมือนตันตรอก
..............คล้ายกับหลอกตัวเองให้งมงาย
..............ทั้งที่ถามอุราบ่อยคราครั้ง
..............แต่ก็ยังเหมือนเดิมไม่เบี่ยงบ่าย
..............พอเจอเธอทีไรใจมิวาย
..............ต้องอ่อนไหวพลันง่ายเสียเร็วจริง
..............ไม่เป็นอย่างตัวเองที่เคยคุ้น
..............มันว้าวุ่นข้างในใจมากยิ่ง
..............เปลี่ยนแปรปวนเกินอาจจะประวิง
..............ให้แน่นิ่งเมินเฉยที่เคยเป็น
..............ก็เพราะเธอรู้ไหมที่ใจหวั่น
..............ทำให้ฉันระทกมันอกเข็ญ
..............เปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างชัดเจน
..............กลายเป็นเกณฑ์ตัวฉันคนใหม่ไป
..............
23 กันยายน 2550 00:53 น.
ตรากลม
..................วันที่ห่างปลายทางเราต่างแยก
..................มันดูแปลกเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
..................ความรู้สึกระหว่างของสองเรา
..................มีเส้นคั่นเข้ามาในหัวใจ
..................ทั้งที่รู้อะไรกันไปหมด
..................เรายังอดกลั้นใจไว้ไม่ไหว
..................ยังทะเลาะเบาะแว้งกันเรื่อยไป
..................เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักกัน
..................ต้องอธิบายขยายไขความ
..................พยายามครองไว้ให้คงมั่น
..................ปลอบโยนเมื่อปัญหามาพัวพัน
..................สลัดมันออกไปให้ไกลตัว
..................แต่แล้วมันก็ยังไม่พออีก
..................มีข้อย้อยปลีกตามมายวนยั่ว
..................เป็นเส้นแบ่งหัวใจให้ระทัว
..................ขีดขั้นหัวใจไปคนละทาง
..................แล้วในที่สุดเกินจุดจะเยื้อยุด
..................ไม่อาจฉุดใจไว้ได้ดั่งเอ่ยอ้าง
..................มันจบลงร้าวรานแบบลาร้าง
..................ที่แตกต่างกันไปไม่ลงรอย
.
หน้าส่วนตัว
1392
