10 ตุลาคม 2549 15:40 น.
ต. ดาวเหนือ
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมกับรุ่นพี่คนอื่นๆไปแม่ฮ่องสอนเพื่อไปเที่ยวบ้านรุ่นพี่คนหนึ่งที่สายรหัสตรงกับผมซึ่งจบไปได้6-7 ปีแล้วพี่ผมคนนี้ทำงานป่าไม้ โดยมีหน้าที่เป็นไกด์ไปในตัว เราออกจากเชียงใหม่ตอน9โมงเช้าไปถึงที่นั่นก็บ่ายๆกว่าเพราะแวะซื้อของไปเรื่อยๆพวกเราไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านแล้วแกล้งบีบแตรดังพี่ต้น(ชื่อสมมุติ)แกก็ลงมาเปิดประตู หน้าตาเหมือนเพิ่งตื่นพอพี่ต้นเห็นว่าเป็นพวกเรา แกก็อายม้วน บอกว่ามากันได้อย่างไรจริงๆวันนั้นเป็นวันเกิดพี่ต้นแล้วเราก็ไปกินเหล้าตามคำชวนเขาพี่เขา(ไปเสียไกลเลย) เราร่วมกันhappy birthdayให้พี่เขา
ตอนที่กำลังยกของลงจากรถ แฟนพี่ต้นก็มาช่วย เราได้แต่ตะลึงในความงามของแฟนพี่ต้นหน้าเธอสวยยิ่งกว่าดาราบ้านเราเสียอีกหุ่นก็สูงขาว เธอเป็นคนญี่ปุ่นพูดไทยได้บ้างเราได้แต่หันไปค้อนพี่ต้นที่มีของดีๆแบบนี้โดยไม่เคยบอกกันหลังเก็บของเสร็จเราก็พากันออกไปเที่ยวโดยมีพี่ต้นนำขบวน สายตาของพวกเรานับ 10 คู่ลุกเป็นไฟทุกครั้งเวลาที่พี่ต้นเล่นกับแฟนพวกเราเลยแอบต่อว่าพี่ต้นว่าสนใจแต่แฟนไม่เคยสนใจเลยน้องๆ เนี่ยพี่ต้นแกก็ยิ้มๆไม่พูดอะไรจนตกกลางคืน จริงๆผมไม่กินเหล้าผมกะมานั่งคุยนั่งเล่นกับพวกพี่ๆ เขาเฉยๆหัวข้อในวงเหล้าแน่นอนซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องแฟนพี่ต้นนั่นแหละเราชมว่าแฟนพี่เขาดีอย่างนั้น ดีอย่างงี้ ไม่เหมาะกับพี่ต้นเลยจนดึกๆพี่แกนึกครึ้มยังไงไม่รู้ถามว่า "เอ็งเชื่อไหมแฟนกูเคยแสดงหนังเอ็กซ์" พวกเราหยุดเงียบ วงเหล้ากลายเป็นป่าช้าในทันใดตอนแรกเรานึกว่าพี่ต้นพูดเล่นพี่แกหันไปมองที่ห้องนอนดูว่าแฟนแกหลับจริงๆหรือยังแล้วแกก็กลับมานั่งที่โต๊ะ มีกลุ่มพวกเราที่หน้าเสียไปแล้วพี่ต้นหน้าเครียด ดูไม่เหมือนอาการเมาเหล้าเลยพี่ต้นเริ่มเล่าชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งให้ฟังแฟนพี่ต้นเป็นคนที่สวยจัดเป็นไอดอลคนหนึ่งตอนที่อยู่ญี่ปุ่นแต่ไม่ดังเพราะมีคนอื่นๆที่ใช้เส้นสายในวงการ(ขอใช้คำว่าเธอแทนแฟนพี่ต้นนะ)เธอเป็นลูกสาวของนายอำเภอหญิงคนหนึ่งในเกียวโต มีคนมาจีบเธอมากมายงานแสดงโฆษณาก็มีเยอะเธอเข้าประกวดทุกงานที่มีจัดและส่วนใหญ่เธอก็จะชนะจุดหักเหของชีวิตเธอคือวันหนึ่งมีงานถ่ายแบบที่สตูดิโอแห่งหนึ่งทุกทีเธอจะมีแม่มาด้วยแต่ครั้งนี้แม่ติดธุระเธอจึงมากับเพื่อนคนอื่นๆเมื่อถ่ายแบบเสร็จผู้กำกับก็ให้เธออยู่ก่อนแล้วทุกคนก็เหมือนพร้อมใจกันทิ้งเธอไว้ในห้องสตูดิโอคนเดียวมีเสียงเคาะประตู เธอก็ไปเปิด มีกลุ่มชายยากูซ่านับ 10 คนยืนอยู่ที่หน้าประตูหนึ่งในจำนวนนั้นมีลูกนักการเมืองคนดังซึ่งเคยมาจีบเธอแต่เธอไม่สนอยู่ด้วยพวกมันเข้ารุมทำร้ายเธอเธอเคยคิดแบบผู้หญิงคนอื่นๆคืออยากจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ตอนแต่งงานแต่แล้วเธอก็ต้องเสียมันไปมีหลายคนเคยบอกว่าเวลาที่มีเซ็กซ์กันแม้จะไม่ได้รักแต่อารมณ์จะคล้อยตามไปอย่างมีความสุขเธอบอกว่ามันเป็นคำโกหกทั้งเพ เธอไม่ได้มีความสุขเลยมันยิ่งกว่าตกนรกด้วยซ้ำเวลาที่มีร่างชายแปลกหน้ามาทาบบนร่างกายเธอมันเหมือนมีมัจจุราชมาฆ่าเธอเธอคิดถึงแม่มาก เธอร้องไห้ไปจนน้ำตาไม่มีจะให้ไหลอีกพวกชายพวกนั้นพอเสร็จกิจ ก็ทิ้งเธอนอนกองอยู่ตรงนั้นแหละเธอซมซานกับมาบ้านเธอเข้าสวมกอดกับแม่โดยที่แม่เธอก็ร้องไห้ด้วยเพราะก่อนหน้าที่เธอจะกลับมามีวิดีโอส่งมาเป็นภาพที่ลูกสาวของตนกำลังโดนข่มขืนคิดดูเองนะว่าหัวใจแม่จะโดนขยี้หนักมากขนาดไหน
วันต่อมาก็มีรถจากยากูซ่ามารับเธอ แต่แม่เธอไม่ให้ไปตัวเธอเองก็ไม่อยากจะไปยากูซ่ายกหูโทรศัพท์โทรไปหาบุคคลคนหนึ่งซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่คนๆนี้มีความสำคัญต่อการเมืองญี่ปุ่นมากแม่ร้องไห้อีกแล้วหันมามองหน้าเธอแล้วสวมกอดเธอรู้ได้ทันทีว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไปเธอก้าวขึ้นรถ มันเหมือนเธอจะต้องก้าวไปยังแดนประหารเธอถูกส่งเวียนไปหานักการเมืองหลายคนก่อนที่ยากูซ่าจะส่งเธอไปถ่ายหนังเอวีแรกๆหนังพวกนี้จะเซ็นเซอร์ช่วงล่างให้เธอ เวลาก่อนถ่ายทุกครั้งพวกยากูซ่าจะบังคับให้เธอเสพยาบางครั้งก็จะลืมความเจ็บปวดได้ชั่วขณะหนึ่งแต่พอถึงเวลาทำแบบนั้นจริงๆเธอกับเจ็บปวด ถึงกับร้องออกมา (เพิ่งรู้ว่าที่เสียงๆดังนั่นไม่ใช่การแสดง) แม้บางทีเธอจะมีอารมณ์ร่วมแต่ความรู้สึกเธอก็ไม่ต่างจากขยะอะไรเลย วันหนึ่งเธอเห็นผู้ร่วมชะตากรรมซึ่งเป็นผู้หญิงหลายคนใน 1ห้องสตูดิโอผู้หญิงเหล่านั้นเวลาไปโรงเรียนก็มักจะเจอสายตาจากเพื่อนผู้หญิงด้วยกันว่าแรด ร่านบ้างล่ะเพื่อนผู้ชายก็ชวนเธอขึ้นเตียงอย่างเดียวเธอรู้สึกได้เลยว่าชีวิตคนเรามันไม่ได้เหมือนการ์ตูนที่เคยอ่านเลยหลายครั้งที่เธอคิดจะฆ่าตัวตายจริงๆก็มีเพื่อนดาราเอวีของเธอคนหนึ่งฆ่าตัวตายข่าวออกได้วันเดียวหลังจากนั้นก็ข่าวโดนปิดเธอสงสารแต่แม่แม้เงินที่ยากูซ่าให้มาจะใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมดแต่เธอก็อยากจะเลิกเธอเคยหนีไปอยู่........(อะไรสักที่นี่แหละในญี่ปุ่นผมจำชื่อไม่ได้)แต่ยากูซ่าก็ยังตามไปเอาเธอกลับมาแสดงหนังลามกอีกจนได้ความนิยมของเธอมากขึ้นจนติดหนังเอวีท๊อป1ของญี่ปุ่นไปหลายเดือนมากเธอไม่รู้ว่าจะภูมิใจกับมันดีหรือขยะแขยงกับมันดีจนในที่สุดเธอก็หมดความนิยมแต่ยากูซ่าก็ยังอุตสาห์เอาเธอไปศัลยกรรม และส่งเธอไปขายตัวที่ต่างประเทศเกือบปีนับจากวันที่เลวร้ายที่สุดของเธอ6 ปี แต่เธอเหมือนทุกวันคืออเวจีดีๆนี่เอง ยากูซ่ายกเลิกสัญญาถ่ายหนังกับเธอทั้งหมดเพราะมีนางแบบหน้าใหม่มาแทนเธออีกเพียบ จากเมื่อก่อนมีแค่ไม่กี่คนเธอคิดว่าปัจจุบันจะเพิ่มเป็นหลายร้อยคนหรืออาจจะเป็นพันก็เป็นได้ เธอทิ้งเงินครึ่งหนึ่งไว้ที่แม่อีกครึ่งหนึ่งเธอทิ้งญี่ปุ่นแล้วมาเที่ยวเมืองไทย
เธอเดินทางไปเที่ยวเหนือ และก็มาเจอกับพี่ต้นพี่ต้นกำลังจบใหม่ได้2-3 ปีจบออกมาก็มีคุณอาชวนมาทำงานที่แม่ฮ่องสอนและระหว่างที่เป็นไกด์ก็ได้เจอกันพี่ต้นประทับใจเธอตรงที่เป็นคนต่างชาติที่สวยและพูดฟังภาษาไทยได้ชัดเจนมาก(คุณพ่อเธอเป็นคนไทย)ตอนแรกพี่ต้นไม่ได้รู้เรื่องนี้เลยก็เลยจีบแบบถวายหัวกะว่าถ้าไม่ได้คนนี้จะไม่รักใครแล้วจริงๆเธอก็ไม่อยากให้ความหวังอะไรพี่ต้นมากแต่พี่ต้นก็ตามตื้อ ในช่วง 6ปีที่ผ่านมาเธอรู้สึกว่าช่วงนี้เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เพราะเธอได้เจอกับคนที่รักเธอจริงๆ และเธอก็รักพี่ต้นมากด้วย(พวกเราแอบหัวเราะพี่ต้นนิดนึงตอนที่พี่ต้นเล่าว่าเธอก็รักพี่ต้นมากด้วย)จนเขาคบกันมาได้ปีกว่าพี่ต้นคิดอยู่เหมือนกันว่าจะขอแต่งงานวันหนึ่งพี่ต้นมาเที่ยวเชียงใหม่มาพักหอของพี่คนหนึ่งในคณะแล้วก็ดูหนังโป๊กัน แล้วบังเอิญที่พี่ต้นพบหนังอย่างว่าของเธอพี่ต้นคิดว่าคงจะเป็นใครที่หน้าคล้ายๆ กันเฉยๆพี่ต้นขอยืมแผ่นหนังนี้ไปเปิดให้เธอดูบอกว่าคนๆนี้หน้าเหมือนเธอจังเนอะเธอร้องไห้ตั้งแต่เห็นแผ่นแล้วระบายเรื่องทั้งหมดให้พี่ต้นฟังพี่ต้นก็ฟังอย่างช็อกไปเช้าวันรุ่งขึ้นพี่ต้นเก็บของกลับบ้านที่ตากส่วนเธอเองก็เข้าใจดีและเก็บของเตรียมจะไปจีนแต่ขอให้เห็นหน้าพี่ต้นอีกครั้งพี่ต้นไป 3 วันกลับมาเธอไม่ได้ไปไหนเลยนอกจากไปซื้อข้าวหน้าปากซอยพี่ต้นบอกเธอว่าเดี๋ยวไปเที่ยวบ้านเกิดเราหน่อยสิตอนแรกเธอจะไม่ไปอยากจะหนีไปจีนลูกเดียวแต่ก็ลงเอยที่เธอไปตากกับพี่ต้นพี่ต้นพาเธอมาที่หลุมศพพ่อกับแม่พี่ต้นพี่ต้นพูดต่อหน้าหลุมศพว่า"ชีวิตผมขาดพ่อกับแม่ให้ความดูแลมาตั้งแต่เด็กแต่ผมก็ภูมิใจที่พ่อกับแม่ให้กำเนิดผมมาตรงหน้าพ่อกับแม่นี้มีผู้หญิงที่เธออาจจะไม่ใช่คนดีที่เลิศเลอที่สุดแต่เธอก็คือผู้หญิงที่ผมรักที่สุดผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นในที่ผ่านมาผมรู้แต่ว่าเขาเป็นคนให้กำเนิดหลานของพ่อกับแม่และหลานของพ่อกับแม่จะเป็นคนดี ผมสัญญา"ตอนที่พี่ต้นหันกลับไปเธอยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างหลัง(พวกผมเองยังน้ำตาซึมเลย)เรื่องมันก็จบแค่ตรงนั้นตรงที่พี่ต้นกับเธอยืนกอดกันกลมต่อหน้าสุสานของพ่อกับแม่ไม่อายผีอายสางแต่ผมว่าผีสางคงจะเขินอายและอวยพรให้เขาทั้งคู่อ่ะนะชีวิตพี่ต้นเองที่ผ่านมาก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักเคยเสพยาจนโดนตำรวจจับเคยตีกับตำรวจแต่ชีวิตเลวร้ายของทั้งคู่ก็ผ่านไปแล้วมันทำให้ผมเชื่ออยู่ถึงจนบัดนี้ว่าความรักมันทำให้เราเริ่มต้นใหม่ได้สายๆ ของวันต่อมาเราพร้อมใจกันทำความสะอาดบ้านพี่ต้นแล้วเราก็ได้เห็นรอยยิ้มของคนทั้งคู่มันทำให้ผมอบอุ่นไปทั้งหัวใจเวลาที่เห็นใครสักคนได้ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันแล้วมาลงเอยด้วยกันอย่างมีความสุขผมขึ้นรถที่ท้ายกระบะพวกเรานั่งมองพี่ต้นและเธอโบกมืออำลามาแต่ไกลข่าวดีคือเธอท้อง 4เดือนแล้ว อีก 5 เดือนเราจะไปอุ้มหลานกันข่าวร้ายคือพี่ต้นไม่มีตังค์แต่งงานแม้ว่าเราจะยื่นเงินก้อนให้กู้หรือให้เปล่าๆ เลยแกก็ไม่เอาผมคิดเรื่องของพี่ต้นมาตลอดทางผมคิดว่าชีวิตเราก็เหมือนละครฉากหนึ่งพอถึงจุดหนึ่งละครมันก็จะจบไปแบบฉบับของมันเองคุณล่ะ.......ถ้าแฟนคุณเคยผ่านอะไรร้ายมาคุณจะซ้ำเติมเขาหรือรักเขาให้สุดหัวใจของคุณผมมีคำตอบของตัวผมแล้ว แต่ผมไม่บอกหรอกรู้อย่างนี้แล้วยังจะอยากดูหนัง AV อยู่หรือเปล่าครับ???................จบ...............
22 กันยายน 2549 10:02 น.
ต. ดาวเหนือ
ในสังคมปัจจุบันนี้ถ้าคนเราไม่ยึดติดกับวัตถุนิยมมากเกินไปกับค่านิยมที่จะต้องมีบ้านที่หรูๆอยู่มีรถที่ดูดีราคาแพงขับ ผมว่าเราคงจะไม่ต้องลำบากในการหาเงินให้กับเจ้าสิ่งเหล่านี้สังคมน่าจะดีกว่านี้แยะเลยเพราะทุกคนก็จะไม่ต้องแก่งแย่งกัน (รู้จักพอเพียงไง)
ในความรู้สึกผมคิดว่ารถเมล์ก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่ดูคลาสสิคดีนะ ถ้าเรามองอย่างใจรัก เพราะรถเมล์ก็ดูมีเสน่ห์อยู่ในตัวของมันเองออกนะ เหมาะกับทุกเพศทุกวัยและไม่มีการแบ่งแยกชนชั้นด้วย ยิ่งถ้าเป็นคนที่กำลังรักกันใหม่ๆ ก็สามารถใช้รถเมล์เป็นเครื่องทดสอบหรือบอกความรักกันก็ได้ อย่างเช่น
ถ้าไม่มีที่นั่งเราก็ยืนด้วยกัน มีที่นั่งเราก็นั่งด้วยกัน ถ้ามีที่เดียว คุณก็นั่งผมก็ยืน ถ้ามีหลายที่แต่ห่างกัน ก็แยกกันนั่งแบบห่างๆ แต่ห่วงๆ ความสุขมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก
เพราะบางทีรถหรู แต่คนไม่คุยกันห่างเหินกันก็เท่านั้น ผมว่านี่คือเหตุผลที่แม้บางคนที่มีรถก็มิใช่ว่าจะสามารถตอบสนองความรู้สึกได้อย่างที่ตนหวังเสมอไป อาจจะมีความสุขน้อยกว่าคนที่ต้องโหนรถเมล์ไปทำงานทุกวันก็เป็นได้ ความสุขที่แท้จริง กับความสะดวกสบาย และความโก้หรูดูดี บางครั้งมันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป ว่ามั้ย? นึกออกป่ะ?
21 กันยายน 2549 16:57 น.
ต. ดาวเหนือ
บนรถเมล์..
ผมรู้สึกว่าผมสังเกตุเห็นความเหงา
ผมเห็นมันอยู่มากมายและรู้สึกว่ามันมีอยู่ทั่วไป
สิ่งที่เห็นนี้ก็คือ ความเหงา ซึ่งมันดูเอ่อล้นออกมาจากสายตาหลายๆคน...
ทำไม"เหงากันจัง" ซึ่งความคิดที่ผมกระซิบบอกกับตัวเอง
ผมไม่ได้มาทำเป็นรู้ดี เพียงเพราะว่าผมเองก็เหงาอยู่ และเหงาบ่อยๆเวลาที่ขึ้นรถเมล์เดินทางไปตามที่ต่างๆ
จนผมรู้สึกว่าผมแอบมองความเหงาของคนอื่นได้เหมือนกัน
แต่สิ่งที่เป็นวัฒจักรก็คือ รถเมล์วิ่งไปบนเส้นทางประจำของมัน
ซึ่งพฤติกรรมส่วนมากบนรถ คือ จะมีเสียงพูดคุยกัน และ มีเสียงเพลงเบาๆ
ท่ามกลางผู้คนที่มากมาย จะมีซักกี่คนกันนะที่ไม่เคยเหงา...แล้วจะมีเหรอ
แต่บนรถเมล์...ผมแอบเห็น
ผู้หญิงคนนึงแอบปาดน้ำตา
และผมก็เห็นคนแก่ที่นั่งมองดูเด็กตัวเล็กๆ
เห็นผู้หญิงวัยกลางคนโทรศัพท์เสียงดัง
มองเห็นผู้ชายที่นั่งอยุ่หลังสุดนั่งมองคนๆอื่นบนรถ
มองเห็นเด็กวัยรุ่นที่นั่งเหม่อไปทางหน้าและก็อื่นๆอีกหลายอิริยาบท
ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้พาความคิดล่องลอยออกไป
"ความเหงาของทุกคนต่างกำลังเดินทาง..ด้วยความคิดถึง
บางคนก็รอคอยจะกลับไปหาคนสำคัญ
บางคนก็รอคอยสักวันจะได้กลับไปพบใครสักคน
บางคนออกตามหาความสุข
บางคนใช้เวลาทุกวินาทีกับการทำงาน เพื่อความมั่นคง
แต่กลับลืมเวลาที่จะมีให้กับตัวเอง
การเดินทางของความเหงาคนทุกคนต่างดูเดียวดาย
บางทีที่อยู่ท่ามกลางคนเหงาบางทีก็ไม่เหงาเท่าไหร่
เพราะเห็นคนรอบข้างเหงามากมาย เราไม่ได้เหงาคนเดียว
นั่นไม่ได้ทำให้หายเหงาหรอก แต่บางที
ที่เราเหม่อออกไปมองเด็กตัวเล็กๆในรถคคันอื่น
แล้วเขาโบกมือมาเราก็ยิ้มโบกมือกลับ แลกรอยยิ้มกับเขา
ก็การเดินทางน่ะ มันต้องมีการได้พบปะการสวนทาง การพบเจอกันเสมอ
แม้จะเดียวดาย แต่การเดินทางสักวันก็จะต้องสิ้นสุดลง
ไม่รู้ว่าการเดินทางของทุกคนเป็นเหมือนกันไหม
ที่เหงา แล้วอยากจะไม่เหงา...
แต่คงไม่มีใครอยากเหงานักหรอก(มั่ง)
บางครั้งถึงจุดหมายที่รถเมล์จอด...
แต่ความเหงาเราก็ไม่ได้หยุดเดินทางเลย...
หน้าส่วนตัว
1016
