11 เมษายน 2546 22:59 น.
ดุสิจ
"โรจน์ เป็นอะไร ทำไมถึงพูดอย่างนี้ โรจน!!!" เธอถามอีกครั้ง
เธอชักไม่เเน่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้น !-----
" โรจน์มันไม่สนุกเลยนะ !!" เธอเร่มหัวเสียในเวลานี้ ตอนนี้เธอไม่นึกถึงอะไร ได้เเต่สงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น เธอนำมือของของเธอจัยที่ไหล่ของชายหนุ่ม
" ไม่ ต้อง เอา มือ สกปรก มาเเตะ ต้อง ตัวผม !!!! " โรจน์ตวาดสุดเสียง
ทันทีที่เขาพูดเขาหยิบซองสีน้ำตาล ปริเวณปากถุงมีสก๊อตเทบ ที่ดูเหมือนถูกเปิดเเล้วหลายครั้งขึ้นมาวางไว้ที่โต๊ะ รอเชิงให้หญิงสาวอ่าน
ทันทีที่เธอหยิบปากถุงขึ้นมา เธอก้เห็น ภาพ ถ่ายของเธอ กับชายหนุ่วที่เธอไม่รู้จักมาก่อน เธอคิดอยู่ในใจเเละ มั่นใจว่ารูปภาพเหล่านี้ต้องมีคนทำไว้เเกล้งกันเเน่ ๆ ใครล่ะที่คิดร้ายกับเธอถึงขนาดว่าต้องให้เธอกับเเฟนเลิกกัน !!
" อะไร อ่ะโรจน์ ชิไม่เห็นจะรู้เรื่อง ? " เธอกล่าว
" คุณ จะ บอก ว่า คุณ ไม่รู้ ได้ยังไง นี่ มันรูป คุณชัด ๆ เนี่ย-----เนี่ย ----นี่ มันรูปคุณ " โรจน์เริ่มร้องให้ เหตุผลใดที่จะทำให้ชายหนุ่มอันเข้มเเข็งต้องร้องให้ หากไม่ใช่ความรักที่เกิดจากความผิดหวัง
" ทำไม คุณทำกับผมเเบบนี้ !!" โรจน กุมขมับ อีกมือหนึ่งขยำรูปภาพ ทรุดตัวลงนั่ง
เวลานี้ต่างคนต่างเงียบ ชิที่กำลัง งงเเละเสียใจกับเรื่องเกิดขึ้น ขณะที่ โรจน์ร้องให้
.
" หาก จะพูดไปคงไม่มีใคร เชื่อว่ายาย ชินี่นะชิวิตจะต้องมาผิดหวังกัยเรื่องความรัก ยายชิ เคยสมหวังในความรักทุกเรื่อง หรือเเม้เเต่ตอนเเต่งงานมีคู่หมั้นคู่หมาย ก็ยังไม่เคยผิดหวัง ในขณะที่เพื่อน ๆ เลิกกับเเฟนหรือทะเลาะ กับ เเฟน อยู่บ่อย ก็ต้องมาพึ่งฉัน. เเต่ วันนี้!! เต่วันนี้ ! โรจน์ ฉันเองกลับต้องมานั่งเสีย ใจ ด้วยเรื่งที่ ฉันไม่เคยคิดมาก่อน ฉันเสียใจโรจน์ ! " หญิงสาวเริ่มร้องให้อีกคน
"คุณ มัน คน ทรยศ !!! " โรจน์ตวาด
" ไม่ ใช่น่ะ โรจน์ รูปนั่นน่ะมันเป็นเเค่รูป ตัด ต่อ โรจน์ก็รู้ มันไม่ใช่ชินน่ะ !!! " เธอรู้สึกอึดอัดใจมาดเพราะนั่นมันไม่ใช่รูปของเธอจริง ๆ
" คุณมันก็คนตอเเหล ผมจะไปเชื่อ อะไรคุณได้ เเล้วคนที่เอารูปนี้ให้ผมดู เค้าอยากจะไปเเกล้ง อะไรคุณ ทำไม !!!! ทำไม คุณ ทำกับ ผมเเบบนี้ !! " โรจน์ พูด ทันทีที่โรจน์พูดจบ เขาเดินไปที่ตู้ยาตู้หนึ่ง ที่อยู่ใน ครัว หยิบ ยาขวดนั้นมาวางไว้บนโต๊ะ
" ผมไม่น่าไว้ใจคนอย่างคุณ !!" โรจน์หยิบยา ขึ้นมากรอกใส่ปาก
"---------ไม่ !!!!!!!!---------" เธอตะโกนสุดเสียงความรูสึกเธอตอนนี้คือโกรธ ชะตากรรมที่ขีด เส้น ชีวิตเธอมาเเบบนี้ โกรธมาก ถึงมากที่สุด ทั้งที่เธอไม่ผิด อะไร ที่ทำให้เธอเป็นได้เเบบนี้ ช่างไม่ยุติธรรมเลย
เธอ พยายาม ห้ามโรจน์ เเต่มันสายไปเเล้ว ใจของหญิงสาวเเทบขาดออกเป็นเสี่ยง ๆ เวลาหนอเวลาทำไมช่างใจร้ายกับเธอเเบบนี้ ถ้า จะดีกว่านี้ขอให้เธอได้รู้ว่าวันนี้จะมาถึงก่อนสัก สองสามวัน หรือวันเดียวก็ได้ เพียงเเต่ให้เธอได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเธอไม่ได้เกิดมากับหัวใจที่เเข้มเเข็งพอที่จะ รับรู้เรื่องราวเหล่านี้อย่างกระทันหัน เเละทันทีทันใดเช่นนี้
สายไปเเล้วสำหรับชีวิตชายคนหนึ่ง.
ชายผู้อันที่รักของหลายๆคน จากเพื่อนผู้เป็นที่รัก เจตต์ เป็นเพื่อน ที่สนิทมากถึงมากที่สุด ของโรจน์เขาจะรู้สึกอย่างไร หากรู้ว่าตอนนี้ เพื่อนรักของเขาได้จากโลกนี้ไปเเล้ว
จะทำใจได้ไหม.
.เเม้เเต่ ตัวของชิชาที่เพิ่งร่วมเเต่งงานกันมาไม่กี่ปียังจะทำใจไม่ได้.
เเล้วตัวของเจตต์ที่คบหากันมาตั้งเเต่เด็ก จะรับได้ไหม.
ชิชาเดินโซเซ เข้าไปที่ตัว โรจน์น้ำตาก็ไหลพราก ความเหนื่อยเเละหล้า อยู่ในตัวของชิชาอย่างมากในขณะที่ โรจน์นอนอยู่ข้างๆ เธอหยิบยาที่โรจน์ ได้กินไปเมื่อกี้ ขึ้นมา ป้ายฉลาก เขียนว่า
---------ยานอนหลับ------
เธอทรุดตัวนั่งลง
" โรจน์ !!!! ทำไม โรจน์ ไม่เชื่อ ชิ !!! " เธอนำยาอีกขวดหนึ่งที่อยู่บนชั้นมากิน ไม่นานต่อมา.
ทั้งสองร่างนอนนิ่งอยู่ในห้องครัวที่เงียบกริบ
ก่อยตาย ชินึกถึงวัน ของวันที่ผ่านมาวันของเขาเเละวันที่ฟ้าส่งเรามา ตราบจนวันที่ฟ้าจะพรากเราไปอย่างไม่มีเหตุผล ถึงเเม้ว่าพวกเราจะ ไม่ได้อยู่ร่วมกันยามเเก่เฒ่า เเต่เราจะไม่ยอมให้ใครคนหนึ่งคนใดตายจากไปเเต่เรายินดีพร้อมที่พรากจากร่างอันเป็นที่รักนี้ .เพื่อที่ฉันจะไม่ยอมมีเเต่ร่างกายอันไม่มีหัวใจตลอดไป
ขอโทษเเม่เเละครอบครัวอันเป็นที่รักขออโหสิให้กับสิ่งผิด
ขอโทษ
ก่อนที่เธอจะสิ้นลมหายใจ เธอได้ยินเสียงเคาะประตูหลายครั้ง ต่อหลายครั้ง
ม่านตา ถูกปิดสนิทไปสู่ ที่สุขคติ.
เป็นเเวลาไม่นานต่อมา เเม่เดินเข้ามาในเฟลต เธอท่าทาง อารมณ์ ดีเเม้กร่ะทั่งมีร่างของคนสองคนนอนเเน่นิ่งอยู่ตรงหน้า
" เสอร์ไพรส์ !!!!! " เเม่พูดสีหน้ายิ้มเเย้ม เเจ่มใส
โรจน์ลุกขึ้นมา จับมือ ชิ " เสอร์ไพรส์จ๊ะที่รัก !!"
เสียงอันดังทำให้ หญิงสาวลืมตาขึ้น ช่างประหลาด เสียนี่ หญิงสาวรู้สึกขึ้นว่า เหมือนตัวเอง เกิดใหม่ ดวงตาส่องขึ้นมาดูโลก อีก ครั้ง เธอ ยังเเปลกใจไม่น้อย เหตุใดเธอถึงมีชีวิต อยู่อย่างนี้
บ้าจริง ๆ เลย ฟ้าเล่น ตลก อะไร ช่างไม่สนุกเลย ! เธอยิ้ม รอย ยิ้มคราวนี้เป็นไปด้วยความสงสัย
ไม่รู้ว่าอะไรกำลังเล่นตลกับเธอ !!!!!
10 เมษายน 2546 22:57 น.
ดุสิจ
เฟลตเก่าใจกลางกรุงเทพมหานครที่มีเเต่เรื่องซ้ำซากจำเจน่าเบื่อหน่าย ผู้คนจำนวนมากมายฝากชีวิตเเละปากท้องให้กับบริเวณนั้น เเต่ในทางกลับกันที่นี่กลับเป็นที่ที่ธรรมดาที่สุด ผู้คนที่นี่ไม่ชอบสนใจเรื่องอะไรต่ออะไรมากนัก ดำเนินชีวิตไปอย่างตามมีตามเกิด ยากที่จะรู้จักหรือสนิทกันเป็นอย่างดี หรือถ้าจะให้พูดตามประสาชาวบ้านเเล้วคนเเถวนี้ไม่อยากไปสาระเเนเรื่องของใครมากนัก เเค่เรื่องของตนเองที่จะเลี้ยงปากท้องตนเองเเละครอบครัวก็เเย่เเล้ว นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้คนเเถวนี้ไม่ค่อยตื่นตัวกับสถานการณ์ใดใด หรือเเม้เเต่วันนี้เอง วันที่เด็กนักเรียนเเต่ละคนสนุกกับการโทรศัพท์ไปหยอกล้อเพื่อน หรือเป็นเวลาสนุกสำหรับบุคคล คนอื่นๆที่จะทำการเสอร์ไพรส์ให้คนรักหรือใครก็เเล้วเเต่! ดังนั้นวันนี้จึงไม่ใช่เรื่องเเปลกที่มีคนจำนวนมาก หรือเด็กนักเรียนจำนวนมาก ยืนยิ้มเเก้มปริคุยโทรศัพท์มือถือโก้หรู เดินหัวเราะอยู่เต็มฟุตบาทหรือเเม้กระทั่งป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้า
"อ้อ ล้อ !" หญิงสาวอายุราว 30เเบ้หน้าใส่นักเรียนที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์ไปหลอก โกหกเพื่อน อย่างสนุกสนาน
เธอคงคิดว่าเด็กพวกนี้ช่างเเก่เเดดกันจริง ๆ เธอลองนึกถึงตัวเธอเองสมัยยังเป็นวัยรุ่นเธอคงไม่ได้มีโอกาศมาใช้เวลาทิ้งๆขว้างๆอย่างนี้ นึกไปเเล้วก็น่าอิจฉาเด็กพวกนี้ว่างกันจริงๆ ชีวีตเธอเเทบจะหาเวลาว่างอย่างนี้ไม่มีเลย หรือเเม้กระทั่งวันนี้วันที่ใครบางคนอาจจะคงหมดภาระหน้าที่เนื่องจากมีใครบางคนมาช่วยเเบ่งเบาภาระที่ต้องทำเองมีหรือเขาคนนั้นอาจทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาหรือหล่อน เธอก็ยังต้องช่วยเเบ่งเบาภาระครอบครัวด้วยเช่นกัน เเต่เธอก็มีความสุข ที่เธออาจมีสามีที่น่ารักคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่ตลอดเวลา อาจทำให้หายเหนื่อยได้เป็นบางครั้งเเละชีวิตรักของเธออาจเป็นที่น่าอิจฉากันไปทั่ว อีกทั้งมีครอบครัวที่อบอุ่น ถึงจะเป็นเเม่สามีที่ไม่ใช่เเม่เเท้เเต่ก็รักเธอเหมือนลูกเหมือนหลาน เธอคิดก่อนที่จะหิ้วของพะรุง พะรัง ที่ไปจับจ่ายมา ขึ้นรถเมล์
ณ ห้องหนึ่งของเฟลต เวลานี้เป็นเวลาเช้าเหมาะสำหรับการมานั่งตากลมชมวิวมองลงไปด้านล่างรับไออุ่นของเเสงเเดดยามเช้ายิ่งนักคงจะดีมากหากจะมีกาเเฟเเละปาท่องโก๋กับหนังสือพิมพ์มาอยู่ข้างๆเวลานี้
"บ้านหลังหนึ่งในรัฐเคลิฟอร์เนียร์ถูกตกเเต่งให้ภายในห้องดูกลับหัว ซึ่งทีมงานสถาปานิกได้สร้างอย่างบรรจงเพื่อให้เเก่ เศรษฐีคนหนึ่ง เพื่อเป็นการเสอร์ไพรส์ลูกหลาน ในวาระโอกาศต้อนรับวันเเห่งการโกหกโลก " ชายหนุ่มคนหนึ่งอ่าน พลางยกกาเฟถ้วยหนึ่งขึ้นซด
" คนพวกนี้เขาลงทุนจังเลยนะครับเเม่ อุตสาห์ลงทุนเป็นล้านๆ เพื่อวันนี้วันเดียวสงสัยลูกหลานคงจะเสอร์ไพรส์เเย่ " ชายหนุ่มกล่าวเชิงยิ้มหัวเราะ
"คนรวย ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกลูก ไอเค้ามันคนรวยจะทำอะไรก็ได้ เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะนิ่งดูดายนะ !" หญิงชราที่ถูกเรียกว่าเเม่พูด
"คุณเเม่หมายความว่าไงฮะ?" ชายหนุ่มสงสัย
"โรจน์มานี่เเม่จะบอกอะไรให้ เเม่มีเเผนเด็ด ไว้เสอร์ไพรส์ ยายชิ" เเม่พูดขณะที่กำลังเช็ดเเจกันในห้องน้ำ
เวลานี้สายมากเเล้วสำหรับคนที่ต้องการทำธุระ เพราะเวลานี้เองการจราจรที่นี่คงจะติดขัดมากเเละเวลานี้อีกทั้งเเสงเเดดจัดอาจทำให้ใครบางคนเกิดเหนื่อยหล้า เเละหน้ามืดตามัวไปเลยก็ก็ได้ เมื่อเเสงเเดดส่องตรงหัวต่างก็ไม่ค่อยมีคนอยูบริเวณเฟลตนี้เท่าไรนัก เพราะผู้คนที่นี่รีบกุลีกุจรไปทำงานกันตั่งเเต่รุ่งสางเเล้ว จึงเป็นเรื่องยากที่นี่จะมีคนที่เฟลตอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา หญิงสาววางของลงเนื่องจากตอนนี้เธอคงหล้ามากเเล้ว นับว่าเป็นบุญที่เธอไม่น่ามืดเป็นลมเนื่องจากเเสงเเดดที่ส่องลงมาอย่างไม่เกรงกลัวฟ้าดิน จนทำให้เธอสลบไป เธอเอามือปาดเหงื่อเเละหยิบของมุ่งหน้าเดินต่อไป
"เเม่! ชิมาเเล้วครับ"โรจน์รีบ วิ่งเข้าห้องหลังจากที่เเอบดูชิชาอยู่ที่เชิงบันได
เเม่รีบเดินออกมาจากห้องทันทีที่หญิงสาวจะเดินขึ้นมาเจอ
"เเม่รีบไปไหนคะ!?" หญิงสาวถาม
"อ๋อ! ชิชาคือเเม่จะออกไปซื้อ กับข้าวหน่อยน่ะลูก" เเม่ตอบอย่างมีพิรุธ
"ก็นี่ไงค่ะ ชิซื้อมาตั้งเยอะเน่ะ!"ชิพูดพลางยกของทั้งสองมือขึ้นมา
"เออ น่า ! เดี๋ยวเเม่ต้องไปซื้อมาเพิ่มอีก" เเม่รีบบ่ายเบี่ยง หญิงสาวสงสัยกับกริยาอาการของเเม่ซึ่งไม่เคยเป็นเเบบนี้ก่อน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัว นำข้างของ วางกองไว้บนโต๊ะ ทันทีที่เธอจหะถามว่าเเฟนหนุ่มอยู่ไหน มันก็สายเกินไปเเล้ว เเม่ได้ออกไปเเล้ว!
หญิงสาวมองเข้าไปในห้องมันเงียบกริบผิดปรกตืไปจากทุกวันที่เวลาว่างโรจน์จะออกมานั่งดีดกีตาร์ข้างนอกห้อง
" โรจน์ โรจน์ "เธอเรียกเข้าไปในห้อง เเต่เสียงที่ออกมายังคงเงียบกริบ
"------โรจน์--------โรจน์-----" เสียงที่ออกมายังคงเงรียบกริบเช่นเดิมหรือเเม้เเต่เสียงโทรทัศที่เคยดังก็เงียบกริบ
"---------โรจน์--------------"เธอชักเเปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"โรจน์อยู่ไหนเนี่ย? ชิไม่สนุกเเล้วนะ! " เธอ เริ่มหัวเสียเล็กน้อย
"----------โรจน์ ------------? " เธอรู้ดีว่านี่ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาเเน่ ๆ เธอเริ่มกลัวเเละห่วงว่าสามีเธอเป็นอะไร
เธอเดินเข้ามาในห้องนอน เเละเเล้ว เธอเห็นโรจน์ นั่งอยู่ที่มุมห้อง สีหน้าซีดเผือกมีเหงื่อไหลพราก
ท่าทางดูเหมือนกับคนที่เป็นโรค--- ประสาท----
เธอไม่คุ้นกับโรจน์ตอนนี้ดูเป็นคนละคนกับเเต่ก่อนที่ดูเป็นคนร่าเริงเป็นคนพูดเก่ง เเละมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ เเต่อะไรกันที่เปลี่ยนเขาได้ขนาดนี้
" โรจน์ โรจน์เป็นอะไร !?"ชิพูดเสียงเครือ ๆ
" ผม ! ก็ เป็น เเฟน ของ คนที่ ไม่ รักดี นะซิ !!!! " โรจน์ตวาดทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง
( เรื่องนี้มีประมาน 3 ภาค กรุณาติดตามด้วยนะ)
หน้าส่วนตัว
547
