แสงแห่งชีวิต

ดุจระวี

     ระรอกริ้วพลิ้วพรายที่ชายเขา
แลเห็นเงาเป็นเลาอันหลากหลาย
บ้างนิ่งเงียบเริ่มเลาะเลียบราวกลับพราย
บ่ายหน้าสู่จุดหมายสุดสายตา

     แสงเริ่มสาดพาดส่องเต็มท้องทุ่ง
กลิ่นไอดินคละคลุ้งฟุ้งตรงหน้า
สองมือยังคราดไปไม่มีลา
เหงื่อเริ่มผุดผิวหน้าที่กร้านเกรียม

     สักเวลาเท่าไหร่ที่ฉายส่อง
แผ่นดินกลับขึ้นร่องเป็นรูปเยี่ยม
จากกำลังกายใจคนเหี้ยมเกรียม
ก่อผลงานเต็มเปี่ยมพร้อมต่อเติม

     พักหลบไอระอุอ้าวกร้าวแรงเหลือ
เอนพิงใต้เงามะเดื่อที่ปลูกเสริม
มองแถวลู่พื้นดินคิดเพิ่มเติม
คำนวณผลพลางเคลิ้มภาพชื่นใจ

     แรงเริ่มกลับขยับกายย้ายร่างสู่
ร่องแปลงหรูตรงหน้าที่ราดใหม่
ค่อยหยอดเมล็ดพืชเพชรอย่างสุขใจ
พลางยิ้มไปกลบไปจนสุดทาง

     ราดน้ำรดเป็นละอองให้นองทั่ว
ด้วยฝักบัวที่ใครเขาพาหน่ายหมาง
แต่คนหนึ่งยังยกรดทั่วที่ทาง
เพื่อเสริมสร้างพืชชีวิตรับตะวัน

     ด้วยเปี่ยมหวังแต่ละวันที่แสงสาด
อาทิตย์กราดไอร้อนไร้ผ่อนผัน
จะช่วยดุนกระตุ้นยอดแตกเร็วพลัน
ให้ดอกผลที่วาดนั้นได้เบ่งบาน

     ทุกยามเช้าริ้วแดงแสงเปิดฟ้า
คือสัญญาธรรมชาติอันอาจหาญ
ทั้งปลุกปลอบเปิดคืนอันเงียบนาน
ให้สู่วันเพื่อสานงานแห่งชีวา