5 มิถุนายน 2549 01:55 น.
ดิสยเมธา2
ปราณรดี ปรีดาดวง แห่งสรวงสวรรค์
คือชีวัน อันชีวี ที่ข้าแสวง
ยามข้าเศร้า เจ้าคือสุข ทุกคำแสดง
เจ้าปลอบแล้ง แปลงหนาว อุ่นคราวสะคราญ
อ่อนข้อโดย ดุษณี ฤดีสะดุด
รักโรจน์รุจน์ รจนา พาสู่สนาน
ทุกน้ำคำ คือน้ำสุข ทุกเทศกาล
ไหลเย็นซ่าน ผ่านคืนวัน พลันใสสกาว
ข้ามองโลก มุมนั้น เงียบงันสนิท
กับความคิด โง่โง่ จนโทสะกร้าว
เจ้ากลับมอง มุมนี้ ที่เสียงซะซร้าว
เสียงแม่สาว กังวาลดัง ดั่งกังสดาล
ผิคนสวย ขวยเขิน เมินคำเสนาะ
อาจด้วยเพราะ ข้าพร่ำพรอด หยอดคำซะหวาน
จักทิ้งขว้าง อย่างขยะ สู่เทศบาล
ขอเจ้าอ่าน ข้าก็ซึ้ง จึงดุษฎี
มิได้จีบ เพราะยังเจียม เปี่ยมใจสะอาด
เพียงหมายมาด จะพูดไป ในเทศะนี่
โอ้เพราะน้ำ คำเจ้า เข้าเทศะนี้
ที่ที่มี สี่ห้อง เสียต้องส(ล)ะใจ
หน้าส่วนตัว
833
