15 กรกฎาคม 2555 19:24 น.
ดิรดิษ
แพรพิรุณผ่องพรายดุจสายสร้อย
แต่ละเม็ดเกล็ดน้อยร้อยรัดบ่วง
แทนมาลีเสน่หาสุดาดวง
แต่ละช่วงแต่ละชั้นลดหลั่นมา
พุ่มพวงมะลิลาอีกปาหนัน
ค่อนดื่นดวงจันทร์เจ้าฝันหา
หยาดน้ำค้างสียวงพวงมาลา
มาแต้มตาเต็มตื่นแทบผืนดิน
ราตรีกาลโล้เลื่อนในเดือนดับ
ข้าพเจ้าคำนับกับบ้านหิน
เปิดประตูแง้มๆเกรงใครยิน
อนุทินเชื่องช้าปากกาเดินทาง
มองฝ่าม่านหมอกไกลออกไป
เป็นอย่างไรบ้างเล่าเจ้าโลกกว้าง
ค่ำนี้ฝนมาเยือนเรือนรุ่งราง
กว่าจะสางคงผ่าวไข้ทั้งใบยวง
แพรพิรุณแผ่วโผยโชยๆเอื่อย
มาเรื่อเรื่อยแทนวลีที่แหนหวง
คิดถึงพิม คำผกา สุดาดวง
คิดถึงพวงแก้มขวัญ-อุษามณี
6 กรกฎาคม 2555 18:54 น.
ดิรดิษ
เหน็บหนาวจนร้าวไหว
หรือเพราะใจไม่อบอุ่น
อ้อมกอดที่เคยคุ้น
แต่ว่าคุณช่างแสนไกล
เห็นอยู่ตรงปลายตา
แต่มองมามิเหมือนใกล้
หลุมกว้างที่กลางใจ
ถมเท่าไหร่ไม่เคยเต็ม
พลาดรักชมอักษร
กวีวอนซ่อนซุกเข็ม
ลำบากตรากหน้าเล็ม
หญ้าอ่อนๆมาอ้อนใคร
เห็นอยู่ตรงปลายตา
แต่มองหมาก็ว่าใกล้
หลุมร้างกว้างเท่าใด
ถมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม
5 กรกฎาคม 2555 12:55 น.
ดิรดิษ
อีกกี่วันจะผ่านไป
แต่หัวใจยังอยู่ที่เก่า
มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
คือคำสัญญาระหว่างเรา
ทุกความผูกพันในวันเก่า
จะถูกเก็บเป็นเรื่องเล่าที่งดงาม
จะไม่ลืม ไม่เลือน เพื่อนคนนี้
จะกอดเก็บทุกความปรารถนาดีมาไถ่ถาม
ในหัวใจที่ไหวเต้น จะยกให้เธอเป็นอีกนิยาม
ปรากฏในรอยตาดั่งคำถาม...
ชื่อเสียงเรียงนามว่า...คอซอง
ฉันมีมิตรภาพ อิ่มอาบด้วยความฝันแสนดี
แทนรสกาแฟเบอร์ดี้
และเสียงดนตรีในหอห้อง
อ่อนหวาน กังวานไสว ทิ้งทำนอง
รอเพียงมาลัยจากนักร้องมาคล้องคอ
หยิบกระดาษ ปากกา มาเขียนโน้ต
บนเก้าอี้ตัวโปรด บรรจงจดใจจ่อ
อยากจะหาของขวัญ ไว้เพื่อรอ
บทเพลงนี้ที่กำลังสีซอ
ให้ชื่อว่า หมอฉันขอมาลัย (ด้วยคน)
.
หน้าส่วนตัว
1435
