25 พฤศจิกายน 2550 08:22 น.
ดิบลูเม้นท์
เมื่อก่อน เคยคิดว่ารักแท้ไม่มีจริง
เพราะเคยถูกทิ้ง ให้ต้องนอนร้องไห้
เจ็บมามาก กับความรักของคนหลายใจ
หลอกลวงจนสั่นไหว เลยหวาดกลัว
เมื่อวันนี้ มีเธอก้าวเข้ามา
ในความเหว่ว้า ในความมืดสลัว
กลัวจะถูกหลอก บอกใจว่าเขาคงไม่ชัวร์
และรู้ตัว ว่าคงเป็นแค่คนที่หลงมืดมัว เป็นเพียงเงา
ถูกทิ้งอย่างไรไม่เคยจำ
ต้องทนเป็นคนขำ ขำ แต่ใจมองเศร้า
เธอเข้ามาปลอบโยน พร้อมกุมมือ กับคำพูดเบา เบา
ว่าจะทำให้ลืมเขา ลืมความเหงาที่เคยเป็น
จากวัน เป็นเดือน เลื่อนเป็นปี
เธอคนดี ก็ยังอยู่ตรงนี้ ตรงที่มองเห็น
ไม่ว่าจะว่า ยามเช้า ยามสาย หรือยามเย็น
เธอจะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายให้เห็น ยามไม่มีใคร
เธอบอกจับมือผมไว้ แล้วก้าวไปด้วยกัน
จะช่วยสร้างฝัน เติมเต็มความรักที่ยิ่งใหญ่
จะไม่ปล่อยให้ฉันเศร้า เหงา หรือจากไป
ตราบใดที่ลมหายใจ ของเรายังเป็นของกันและกัน
เคยหวาดกลัวกับความรัก
เคยอกหัก เพราะหัวใจพลั้งเพ้อ ไปรักใครคนนั้น
แต่ในวันนี้ จะขอเคียงข้างเธอ ให้ตราบนิรันทร์
หากเราสองยังจับมือกัน และยึดมั่นในความรักที่ให้กันตลอดไป
22 พฤศจิกายน 2550 16:24 น.
ดิบลูเม้นท์
เพิ่งรู้จักความรักก็คราวนี้
เพราะเธอคนดีเข้ามาชิด ใกล้
เธออ่อนโยน ไม่เหมือนใคร
แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ เจ้าชายที่แสนดี
ฉันอาจเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งแสนธรรมดา
ไม่มีค่ามากกว่าใคร ในตอนนี้
แต่เธอทำให้ฉัน ยิ่งกว่าความฝัน ที่เคยมี
ความห่วงใยที่เธอมี แสนดียิ่งกว่าสิ่งใด
อยากตอบแทนเธอด้วย คำว่ารักเธอ
แม้จะเป็นคำเดิมเสมอ ไม่มีค่าเลิศเลอ หรือยิ่งใหญ่
ฉันเป็นเพียงก้อนกรวด บนผืนทราย
มองท้องฟ้าที่กว้างไกล เพื่อพบกับเธอ
ห่าง ๆ แบบนี้ ยังห่วงกันบ้างหรือเปล่า
ข่าวคราว ของคนเหงา ที่รอฟังข่าวจากคนดีเสมอ ๆ
เมื่อไหร่สำเร็จ จากหน้าที่การงาน จะมาพบเธอ
เพื่อบอกว่ารัก เสมอ ไม่เปลี่ยนแปลง
19 พฤศจิกายน 2550 13:12 น.
ดิบลูเม้นท์
เมื่อหัวใจ ไม่มีเธอ
อย่างที่เคยเป็นมาเสมอ ไม่ขาดหาย
แต่วันนี้ หมดค่า เพราะเธอเปลี่ยนใจ
เปลี่ยนไปรักคนใหม่ ที่ดีกว่าคนเดิม
เมื่อเธอไม่เห็นใจ
มีใครคนใหม่เข้ามาเพิ่ม
ความรักที่เคยหล่อเลี้ยง มีใครมาเข้ามาเสริม
เพราะเธอคนเดิม ไม่มั่นคง อย่าเช่นเคย
อยู่ได้อย่างไร เมื่อไม่มีเธอ
น้ำตาล้นเอ่อ พร้อมกับความชาเฉย
เธอทำกับฉันเหมือนของตาย จึงละเลย
หรือเพราะเธอไม่เคยคิดรักกัน
เมื่อหัวใจเธอไร้ฉัน ฉันเองก็ไร้เธอ
จะบอกใจเธอเคยหลงเพ้อ ว่าเธอก็รักฉัน
จะลืมภาพเธอออกจากใจ ไม่มีกัน
และจะลืมว่าเคยรักและผูกพัน คนเช่นเธอ
18 พฤศจิกายน 2550 14:29 น.
ดิบลูเม้นท์
เมื่อก่อน เคยคิดว่ารักแท้ไม่มีจริง
เพราะเคยถูกทิ้ง ให้ต้องนอนร้องไห้
เจ็บมามาก กับความรักของคนหลายใจ
หลอกลวงจนสั่นไหว เลยหวาดกลัว
เมื่อวันนี้ มีเธอก้าวเข้ามา
ในความเหว่ว้า ในความมืดสลัว
กลัวจะถูกหลอก บอกใจว่าเขาคงไม่ชัวร์
และรู้ตัว ว่าคงเป็นแค่คนที่หลงมือมัว เป็นเพียงเงา
ถูกทิ้งอย่างไรไม่เคยจำ
ต้องทนเป็นคนขำ ขำ แต่ใจมองเศร้า
เธอเข้ามาปลอบโยน พร้อมกุมมือ กับคำพูดเบา เบา
ว่าจะทำให้ลืมเขา ลืมความเหงาที่เคยเป็น
จากวัน เป็นเดือน เลื่อนเป็นปี
เธอคนดี ก็ยังอยู่ตรงนี้ ตรงที่มองเห็น
ไม่ว่าจะว่า ยามเช้า ยามสาย หรือยามเย็น
เธอจะเป็นคนแรกและคนสุดท้าย ยามไม่มีใคร
เธอบอกจับมือผมไว้ แล้วก้าวไปด้วยกัน
จะช่วยสร้างฝัน เติมเต็มความรักที่ยิ่งใหญ่
จะไม่ปล่อยให้ฉันเศร้า เหงา หรือจากไป
ตราบใดที่ลมหายใจ ของเรายังเป็นของกันและกัน
เคยหวาดกลัวกับความรัก
เคยอกหัก เพราะหัวใจพลั้งเพ้อ ไปรักใครคนนั้น
แต่ในวันนี้ จะขอเคียงข้างเธอ ให้ตราบนิรันทร์
หากเราสองยังจับมือกัน และยึดมั่นในความรักที่ให้กันตลอดไป
16 พฤศจิกายน 2550 16:16 น.
ดิบลูเม้นท์
เจอเธอครั้งแรกไม่เคยสนใจ
เพราะไม่เด่นเกินใคร ใครทั้งนั้น
เป็นเพียงคนใกล้สายตา ในแต่ละวัน
ไม่เคยมีความสำคัญ แค่มองผ่านแล้วเลยไป
แต่วันคืน ล่วงเลย พ้นผ่าน
เธอกลับมาบอกว่ารักกัน เลยหวั่นไหว
มีซองจดหมายสีชมพู พร้อมข้อความหวานประทับใจ
ก็เลยฝันใฝ่ถึงคนใกล้ ที่เคยหมางเมิน
เราสองคบกันนานนับปี
มีข้อความดี ดี มอบให้ ทางจดหมายไม่ห่างเหิน
รักเธอที่เป็นเธอ ใช่เพราะความบังเอิญ
อยากบอกเหลือเกิน ว่าเธอคือที่สุดสำหรับใจ
แต่วันนี้จดหมายไม่เหมือนวันก่อน
มีข้อความบางตอน ที่ห่างหายไปไหน
คำว่าที่รัก คำว่าคิดถึงแทบขาดใจ
แต่วันนี้เปลี่ยนไป เพราะสิ่งใดกัน
มาพบจดหมายฉบับสุดท้ายของเธอในวันนี้
น้ำตาร่วงหล่นทันที เพราะข้อความในนั้น
บอกว่าขอโทษ อย่าโกรธที่เคยคบ และรักกัน
แต่วันนี้กับวานวัน ไม่อาจหวนกลับมา
เมื่อเขาคนใหม่ก้าวเข้ามา ในชีวิต
ฉันก็กลายเป็นคน หมดสิทธิ ไม่มีค่า
ต่อแต่นี้ จดหมายที่เคยมี คงเหลือแค่รอยน้ำตา
มาพร้อมกับความเย็นชา ของอีกใจ
แรกรัก ก็มีคำหวานส่งมอบให้
เมื่อเลิกสนใจ ก็มองหาใครคนใหม่
อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าคนหลายใจ
ฉบับสุดท้าย ระหว่างคนสองใจ ที่หลอกลวง
หน้าส่วนตัว
3106
