10 ตุลาคม 2545 21:04 น.
ดินเหนียว
มองสายฝนร่วงรินริมหน้าต่าง
มีใครบ้างยืนมองดูเหมือนกับฉัน
ใครคนนั้นใช่คนที่รู้ใจกัน
หรือใครนั้นเป็นใครกันใครหนอใคร
เสียงฟ้าร้องคำรามมาพร้อมสายฝน
พร้อมสายลมพัดกรรโชกใบไม้ไสว
ลืมปิดหน้ต่างจนเปียกฝนเอ้ยบรรลัย
ใจหนอใจช่างล่องลอยไปหาเธอ
แล้วยื่นมือดึงหน้าต่างเข้ามาปิด
มานั่งคิดเบอร์เธอมีมิใช่เหรอ
รีบค้นหาแต่ไม่พบแต่ไม่เจอ
นอนฝันถึงเธอก็แล้วกัน.. นะ ๆ ๆ ๆ
10 ตุลาคม 2545 07:41 น.
ดินเหนียว
ดวงเอ๋ยดวงใจ
เจ้าช่างไม่เจ็บจำเลยหรือนี่
เขาไม่ชอบเจ้าก็รู้อยู่เต็มที
เจ้าไม่มีความรับรู้เลยหรือไร
ความหวังดีที่เจ้ามีเจ้ามอบให้
เขาเคยรับเอาไปเหรอฉันขอถาม
แค่ยิ้มน้อย ๆ คำขอบคุณก็ชื่นบาน
อย่าร้องขานไม่มีเลยใจด้ำดำ
สงบเถอะใจหนอใจสงบเถอะ
อย่าเลอะเทอะรักต่อไปไรัจุดหมาย
จงมอบให้คนที่รักเราไม่คลาย
มีมากมายอย่าฝืนรักเขาอีกเลย..
9 ตุลาคม 2545 14:58 น.
ดินเหนียว
ดอกไม้ที่ปลายฟ้า เจ้าบานอ้าไว้รอใคร
ทางยาวที่ทอดไป ระยะกาลนั้นบังคับ
วันวัยที่เปี่ยมหวัง อาจพลาดพลั้งถึงแตกดับ
เรือนร่างล้มพังพับ ทับเส้นทางระหว่างนั้น
เล่ห์ใดเล่าให้หลง ให้เวียนวงเส้นทางฝัน
ดั่งเดือนตะวันอัน กระจ่างใสไร้มลทิน
ความหวังในจุดหมาย ยังพร่างพรายไม่รู้สิ้น
ประทับในห้วงจิน- ตนาการอันแวววาว
ดอกไม้ที่ปลายฟ้า บานเริงร่าล้อลมหนาว
ทุ่งเดือนทะเลดาว วะวับแสงแฝงแววทิพย์
หากว่าไม่ใช่มายา ซึ่งหลอกตาให้หมายหยิบ
จะยอมสู้แม้ไกลลิบ บ่ยอมพ่ายอันใดเลย .
9 ตุลาคม 2545 13:19 น.
ดินเหนียว
ไม่ได้พบกันมานานก็ยังซึ้ง
ไม่รู้ว่ายังคิดถึงฉันอยู่หรือเปล่า
บางครั้งฉันเหนื่อย...ฉันเหงา
อยากมีคนคอยเฝ้าห่วงหาอาทร
คิดถึงก็คิดถึง
อยากให้เรากลับไปหวานซึ้งเหมือนก่อน
มีรอยยิ้มความห่วงหา...ฝากจูบลาก่อนนอน
พักผ่ออนกับรักหวาน...หลับฝันดี
บางครั้งก็อยากจะโทรหา
แต่ใจก็ไม่กล้าเอาเสียนี่
กลัวว่าเธอจะไม่รับสสายใยไมตรี
บางทีบางวันก็พรั่นใจ
คงบอกได้แต่เพียงว่าคิดถึง
มีความรักกหวานซึ้งส่งมาให้
เธอจะรับรัก...( หรือ ) ไม่รับ ... ไม่เป็นไร
แต่รู้ไว้น่ะว่า ฉันคิดถึง และซึ้งเพียงเธอ .
9 ตุลาคม 2545 08:24 น.
ดินเหนียว
วิปโยค โศกศัลย์ นาลันทา อิสลาม เข่นฆ่า เป็นว่าเล่น
พระหลายพัน คอถูกบั่น ฟันกระเด็น เลือดกระเซ็น นองพื้น ชั่วคืนเดียว
เผาตำรา อาราม ในยามนั้น เล่าว่าควัน ไฟจ้า จนฟ้าเขียว
เกือบสามเดือน เคลื่อนคล้อย ไม่น้อยเชียว ไม่เหลือเสี้ยว นาลันทา หน้าตาเดิม
ตึกใหญ่โต โอ่โถง โครงเหล็กหิน ถูกทำลาย จนสิ้น เป็นดินเสริม
ปฏิมา ค่าล้ำ ทองคำเดิม มันเหิมเกริม เหยียบย่ำ เข้าทำลาย
เดชะบุญ จุนเจือ เกื้อท่านไว้ ทุบเท่าไหร่ ก็ไม่แยก แตกสลาย
เอาช้างลาก ไม่เขยื้อน ไม่เคลื่อนกาย ไม่ระคาย องค์ท่าน จนวันนี้
แต่นาวิก วิ่นไป ใจเศร้าหมอง องคุลี งามผ่อง ต้องหมองศรี
เพราะพวกเขา เผาทำลาย ตั้งหลายที จนวันนี้ วรกาย ไม่หายดำ
นาลันทา สง่าแม้น แดนสวรรค์ ก็ถึงวัน โรยรา ดูน่าขำ
สี่ร้อยปี ที่รุ่งเรือง เมืองทองคำ ถูกเขาทำลายสิ้น จมดินไป
อนิจจัง สังขารา ว่าไม่เที่ยง จะหลีกเลี่ยง หลบลี้ หนีไปไหน
ฤาจะพ้น กฏแห่งกรรม ต้องทำใจ เจริญได้ ก็เสื่อมได้ ให้รู้ทัน
อิสลาม ตามเข่น ไม่เว้นว่าง เป็นรอยด่าง ทางใจ ไม่สุขสันต์
เจ็ดร้อยปี ที่อินเดีย เสียประกัน ศาสน์พุทธนั้น ก็สูญสิ้น จากอินเดีย
ชาวฮินดู กู้ศาสน์ไว้ ได้เร็วมาก พอหลังจาก ตรวจดู ผู้สูญเสีย
รวมพลัง ครั้งใหญ่ ในอินเดีย ทั้งลูกเมีย รื้อฟื้น คืนฮินดู
แต่ชาวพุทธ สุดเศร้า เงียบเหงาจิต ไม่มีสิทธิ์ อะไร ไปต่อสู้
พระไตรรัตน์ ฉัตรทอง ของบรมครู หมดทางกู้ รื้อฟื้น กลับคืนมา
อนาถจิต อนิจจา นาลันทาล่ม พาพุทธจม ฝังดิน หมดสิ้นท่า
ไม่มีทาง รื้อฟื้น เอาคืนมา นาลันทา วิปโยค.. ถูกโลกลืม..ฯ
หน้าส่วนตัว
561
