21 มิถุนายน 2550 14:06 น.
ดินกระดาษ
ตอนแรก.....เธอเป็นคนโทรหาฉัน
พอนานวันกลายเป็นฉันโทรหาเธอ
ทุกครั้งที่โทรไป...ไม่ค่อยว่างเสมอ
เธอเป็นอะไรของเธอบอกฉันที
รักของผู้ชายคงเริ่มจากร้อย
นับวันมันยิ่งน้อยลงไปใช่ใหม
ถ้าเธอไม่มีความจริงใจ
ทำไมต้องมาทำให้ฉันรักเธอ
เจ็บทุกครั้งที่โทรไป
เธอถามฉันว่ามีอะไร ..ทำไมโทรหา
เธอบอกว่า..ถ้าไม่มีอะไรก้อไม่ต้องโทรมา
หยาดน้ำตารินไหลเอ่อล้นใจ
ก้อได้เมื่อเธอต้องการอย่างฉัน
บอกมาว่าต้องการลากันใช่ใหม
พูดกันตรง ๆ ฉันก้อมีศักดิ์ศรีมีหัวใจ
จะไม่ทนให้ใจ...กับใครที่ไม่ต้องการมัน
ถึงจะเจ็บแต่ก้อจะไป
ก้อในวันนี้เธอหมดรักฉัน
ยังมีคนมากมายอีกร้อยพัน
ที่จะรับฉันเข้าไปในหัวใจ
21 มิถุนายน 2550 13:46 น.
ดินกระดาษ
ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน
แดดรอนรอนอ่อนแสงยิ่งอ่อนไหว
เป็นอย่างไรบ้างนะคนไกล
ทำไมไม่มีแม้ข่าวเธอ
7 มิถุนายน 2550 15:29 น.
ดินกระดาษ
เธอเขียนให้ฉันรักเธอด้วยหัวใจ
แต่ทำไม่เธอจึงลบมันลงด้วยเท้า
ความผูกพันที่เรียงร้อยเรื่องเรา
กลายเป็นเพียงผ้าที่เคยขาว...แปดเปื้อนโคลน
ความมีเหตุผลเป็นพื้นฐานของชีวิตคน
แล้วความมีเหตุผลของเธอไปอยู่ไหน
ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมตามใจใคร
ถ้ามันไม่ได้มีเหตุผลมากเพียงพอ
ความอดทนของคนเรามีจำกัด
ถ้าผูกมัด..มากไป...ทนไม่ไหว
ฉันไม่ใช่สิ่งของ...ของใครๆ
ที่จะเป็นอย่างไรก้อได้ตามใจเธอ
เธอตาม...หวง..ฉันเมื่อยามคุยกับเพื่อน
ฉันเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเธอรู้ไหม
ทั้งที่ฉันและเธอก้อไม่ได้เป็นอะไร
ฉันให้เธอได้แค่....คนรู้จักกัน
หน้าส่วนตัว
1007
