30 มิถุนายน 2550 17:03 น.
ดินกระดาษ
คนที่เธอรักไม่ใช่ฉัน
ทำไมต้องมาหลอกกันให้หวั่นไหว
ฉันหลงทุ่มเทรักให้เธอทั้งหัวใจ
สุดท้ายคนที่อยู่ในใจเธอ คือเพื่อนฉันเอง
เธอเดินมาบอกฉันว่าขอโทษ
และขอให้อย่าโกรธเธอได้ไหม
เธอให้ฉันยกโทษให้คนที่ทำร้ายหัวใจ
มันเจ็บเกินไปฉันยกให้ไม่ไหวหรอกเธอ
จากวันนี้ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า
ขอบคุณที่ทำให้รู้คุณค่าความผิดหวัง
ว่าต่อไปคบใครให้ระวัง
จะได้ไม่ต้องเจ็บใจแทบพัง อย่างที่เป็น
28 มิถุนายน 2550 16:50 น.
ดินกระดาษ
ไม่ใช่ผู้ชายในฝัน
แค่คอยเติมเต็มให้กันในวันที่อ่อนไหว
แค่อยู่ข้างๆกันในวันที่เดียวดาย
แค่คนที่อยู่ใกล้ๆแล้วอุ่นใจเท่านั้นเอง
ก้อแค่นี้จะแค่ไหน
แค่สุขหัวใจไม่ได้เผลอ
แค่รู้สึกที่ทุกครั้งที่พบเจอ
แค่รักเธอหมดหัวใจเท่านั้นเอง
28 มิถุนายน 2550 15:22 น.
ดินกระดาษ
ในนิทานมีเจ้าชาย มีเจ้าหญิง
ในความจริงมีเพียงเธอกับฉัน
ในนิทานทั้งสองได้รักกันรันทร์
ในความจริงเราคบกันแค่ช่วงสั้นๆของเวลา
เพราะเธอไม่ใช่เจ้าชาย ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง
เพราะความจริงไม่สวยหรูดังปรารถนา
เพราะเธอจากไปแล้ว ฉันเสียน้ำตา
แล้วความจริงก้อสอนว่า นิทาน คือ นิทาน
24 มิถุนายน 2550 17:55 น.
ดินกระดาษ
เบื่อหัวใจ
เบื่อคำว่า ไม่รัก
เบื่อคำว่า อกหัก
เบื่อรักที่มีแต่ร้างลา
เมื่อไรจะลืมเขาได้
ทำไมหัวใจมีแต่เรียกหา
คนที่ไม่เคยไยดี ทำให้เจ็บซ้ำๆเรื่อยมา
แล้วเมื่อไหร่น้ำตาจะหยุดไหลเสียที
22 มิถุนายน 2550 11:59 น.
ดินกระดาษ
เอื่อยเอื่อยเรื่อยเรื่อยไหล
ธารพริ้วไหวไหลลงต่ำ
ตะวันตกในพลบค่ำ
คล้ายตอกย้ำวิถีคน
มีเช้าจึงมีค่ำ
มีตกต่ำ..มีสูงโตง
มีละ.....และมีโลภ
ความละโมบไม่ปราณี
เวลายังคงไหล
เหมือนน้ำใส..ไม่ไหลกลับ
ยิ่งกระทำ..ยิ่งทมทับ
ต้องแบกรับ..กระทำตัว
ชั่วดีอยู่ที่ใจ
ถ้าละได้ไม่หมองมัว
แยกใจจากความชั่ว
พ้นหมองมัว..สุ่นิพพาน
หน้าส่วนตัว
990
